Planet of Zeus

Μου αρέσει που ο κόσμος έχει διχαστεί με τον καινούριο, τέταρτο κατά σειρά, δίσκο των Planet of Zeus. Μου αρέσει που αυτή η μπάντα κυκλοφόρησε κάτι που δεν περιμέναμε και αυτό γιατί έτσι αποδεικνύεται το πραγματικό τους όραμα, που τους καθιστά ξεχωριστούς στη σκηνή τους. Όταν τόσες μπάντες προσπαθούν να ακουστούν σαν αυτούς, τότε οι ίδιοι αποστασιοποιούνται, ωριμάζουν, χαράζουν ένα καινούριο μονοπάτι και γλιτώνουν. Δίνοντας μία υπόσχεση, βέβαια, πως θα παραμείνουν πιστοί στην αγέλη, καθώς δεν θεωρώ πως ο τίτλος του άλμπουμ είναι τυχαίος. Ούτε θεωρώ πως όλη την αναμπουμπούλα που προκάλεσαν, δεν την είχαν προβλέψει. Επίσης, νομίζετε πως δεν μπορούσαν να γράψουν άλλον ένα δίσκο γεμάτο "Leftovers"; Τρεις φορές τον έγραψαν αυτόν τον δίσκο. Σαφέστατα και το "Vigilante" είχε πιο rock κατεύθυνση, αλλά το γενικότερο southern, χαβαλετζίδικο metal τους ήταν ακόμα εκεί. Ε, τώρα την έκανε. Όχι εντελώς βέβαια...

Όσον αφορά την παραγωγή του δίσκου, παράπονο δεν θα έπρεπε να έχουμε. Όλα ακούγονται ζωντανά, φυσικά παιγμένα, τα τύμπανα είναι φυσικότατα και οι κιθάρες ακόμη «κόβουν». Τα φωνητικά έχουν κατά κύριο λόγο καθαρές γραμμές και αποδίδονται όμορφα. Με ψήνει, δηλαδή, πως ο Babis μπορεί να το κάνει και δεν προσπαθεί, ούτε υποκρίνεται. Αυτή είναι και η γενικότερη γεύση που αφήνει ο δίσκος. Σε πείθει πως η μπάντα γουστάρει την καινούρια της κατεύθυνση. Δεν προσποιούνται, ούτε το παίζουν ευαισθητούληδες ξαφνικά. Σκατομούτσουνοι ήταν και παραμένουν. Απλώς τους βγήκε κάτι πιο rock, πιο παλιομοδίτικο και λιγότερο heavy. Ο καλλιτέχνης πρέπει να ακούει τη φωνή μέσα του. Για την πάρτη του γράφει και μόνο έτσι έχει λόγο ύπαρξης. Αρκεί, βέβαια, το αποτέλεσμα να είναι αξιόλογο.

"Loyal To The Pack", λοιπόν, και το ξεκίνημα με το ομώνυμο τραγούδι είναι κάπως παραΠΛΑΝΗΤικό. Εκτός από βαρύτερο κομμάτι του δίσκου, με κάνει, από την πρώτη φορά που το άκουσα, να σκέφτομαι πως έτσι θα πρέπει να ανοίγουν τα live τους από δω και μπρος. (Επίσης στο πρώτο κουπλέ οι αρμονίες στη φωνή είναι αρρώστια!) Στη συνέχεια το "Devil Calls My Name" βγάζει μια Foo Fighters-ίλα που θα μπορούσε να ξενερώσει κάποιους και σίγουρα, αυτά τα δύο πρώτα singles, δεν τα θεωρώ από τα δυνατότερα κομμάτια του δίσκου. Το "Them Nights", όμως, είναι. Αν και μπαλάντα στη βάση του, έχει κάτι από Thin Lizzy και το γουστάρω full. Κάπου εδώ οι παλιοί PοZ ξυπνούν και τραγουδούν για τη "Little Deceiver", την ξαδέρφη της Greed λογικά. Ένα τραγούδι που δύσκολα θα απογοητεύσει, ειδικά με αυτά τα σχεδόν άτεχνα δεύτερα φωνητικά στο ρεφρέν, που θεωρώ ταιριαστά και ξεσηκωτικά. Στο ίδιο ύφος είναι και το επόμενο κομμάτι "Your Love Makes Me Wanna Hurt Myself".

Σειρά έχει το "Retreat" στο οποίο οι Planet βγάζουν από μέσα τους τον Neil Young και δημιουργούν μία ατμόσφαιρα μαγική. Από τα καλύτερα του δίσκου, μαζί με το "Sea Bastards" που ακολουθεί, με τα απόκοσμα φωνητικά που το χαρακτηρίζουν και το πανέμορφο ρεφρέν του. Στο "White Shroud" δείχνουν έναν πιο progressive εαυτό, σε στυλ Stonebringer και τα χορωδιακά φωνητικά προς το τέλος, φαντάζομαι, θα τιμηθούν ζωντανά, ενώ το "Scum Alive", που είναι το γρηγορότερο κομμάτι του "Loyal To The Pack", θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται κάπου στο "Eleven The Hard Way". Το τέλος έρχεται με το μεθυσμένο "Indian Red", ήσυχο αδερφάκι του "The Beast Within" και με το "Athens", μία ενδιαφέρουσα-ήρεμη ιδέα που χτίζεται με jazz τύμπανα και κλείνει τον δίσκο. Ένας φόρος τιμής στην πόλη που τους ανέδειξε; Ίσως.

Όμως... που είναι το "Sworn To Avenge";!

Δεν είναι και τόσο δραματική η αλλαγή λοιπόν. Όλα στη θέση τους είναι, απλώς οι Planet of Zeus θέλησαν να βγάλουν τον πιο rock εαυτό τους προς τα έξω και να μην εγκλωβιστούν στις όποιες απαιτήσεις. Ποτέ δεν ανακάλυψαν την Αμερική, ούτε και τώρα το κάνουν, όμως είναι όμορφο να βλέπεις μια μπάντα να παρατάει τα δεσμά της, να ανοίγει τους ορίζοντές της και να εξελίσσεται σε μονοπάτια που ξαφνιάζουν. Πόσο μάλλον όταν το κάνει με ποιότητα, συνέπεια και ταυτότητα. Όσοι θέλετε να ακούσετε ξανά το "Leftovers" βγάλτε το "Macho Libre" από το ράφι σας και ακούστε το, οι υπόλοιποι έχετε έντεκα καινούργια τραγούδια. Τελικά ποιοί είναι πραγματικά πιστοί στην αγέλη;