Pain Of Salvation

Οι Pain Of Salvation είναι πιστεύω ένα συγκρότημα που δε χρειάζεται συστάσεις. Όσα χρόνια κινούνται στη σφαίρα της progressive μουσικής έχουν βγάλει αρκετά αριστουργήματα που έχουν χαρίσει συγκινήσεις κι έχουν συγκλονίσει τους οπαδούς του είδους. Από την πρώτη μεγάλη τους επιτυχία, το "The Perfect Element Part I", ο κόσμος περιμένει αγωνιωδώς το δεύτερο μέρος του concept. Σε συνεντεύξεις μετά από κάθε κυκλοφορία τους ρωτάνε πότε θα βγει και πάντα απαντούν ότι αυτό δεν ήταν εφικτό αλλά είναι ένα καλό βήμα για να είναι το επόμενο album το "Part II".

Με τη νέα τους κυκλοφορία, το λεγόμενο "Scarsick", έχουν δημιουργηθεί υπόνοιες ότι αυτό μπορεί να είναι το δεύτερο μέρος. Ειδικά ο τίτλος τραγουδιού "Kingdom Of Loss" (κυρίως λόγω του "King Of Loss" του πρώτου μέρους) δημιουργεί υποψίες. Το γκρουπ δεν απαντά ξεκάθαρα σε ερωτήσεις συνεντεύξεων και οι υπόνοιες γίνονται πιο έντονες. Στη συγκεκριμένη κριτική θα προσπαθήσω να σας ξεδιαλύνω τις απορίες αλλά και να σας προβληματίσω ταυτόχρονα...

Είναι ο πιο σκοτεινός και "σκληρός" δίσκος που έχουν δημιουργήσει. Έχει μία τραχύτητα και μία ωμότητα, αλλά όχι τόσο στη μουσική, όσο στα λόγια. Δυστυχώς δεν έχω τους στίχους αυτή τη στιγμή και έτσι δε μπορώ να είμαι 100% σίγουρος για τις ακριβείς θεματολογίες των κομματιών. Τα θέματα του όμως εστιάζονται αρκετά στην κατάσταση του σημερινού κόσμου, καυτηριάζοντας καταστάσεις, ανθρώπους και γενικά την κοινωνία όπως έχει διαμορφωθεί. Οι στίχοι είναι γεμάτοι ειρωνεία πολλές φορές και αυτή είναι μία πολύ βασική διαφορά από τα προηγούμενα albums τα οποία είτε μιλούσαν για ανθρώπινες σχέσεις, είτε για φιλοσοφικούς και κοινωνικούς προβληματισμούς. Αυτή τη φορά, τα λόγια χτυπάνε στην καρδιά του προβλήματος, μιλώντας πιο συγκεκριμένα για τη δυστυχία στο σημερινό κόσμο και καυτηριάζοντας τη βρωμιά που υπάρχει, δείχνοντας τις δύο πλευρές του νομίσματος και το ότι ο κόσμος μας δεν είναι τόσο όμορφος όσο θέλουμε να πιστεύουμε.

Όσον αφορά το μουσικό μέρος, αυτό είναι χωρισμένο σε δύο ενότητες. Γενικά ο δίσκος είναι επηρεασμένος από διάφορα είδη μουσικής, με αυτό να είναι πιο εμφανές στο πρώτο μισό του δίσκου, ενώ στο δεύτερο μισό υπερτερούν τα κλασικά στοιχεία του γκρουπ, συνδυάζοντας τα όμως και με άλλες επιρροές.

Στο πρώτο μισό του δίσκου, το ομώνυμο τραγούδι "Scarsick" σε βάζει για τα καλά στο κλίμα, συνδυάζοντας μοντέρνα μεταλλικά riff (σχεδόν nu-metal) με χαλαρές στιγμές που παραπέμπουν σε ανατολίτικα στοιχεία. Το "Spitfall" έχει rap φωνητικά, αλλά και οι στίχοι είναι σε rap δομές, με τον Daniel να κερδίζει Grammy εκφραστικότητας, αποδεικνύοντας ότι μπορεί εύκολα να προσαρμόσει άλλα μουσικά είδη στο στυλ φωνητικών του. Σε συνδυασμό με το ωραίο θέμα στο πιάνο, τις δυνατές μελωδίες και το finale, έχουμε ήδη από την αρχή μία δυνατή γεύση του τι ακολουθεί.

Συνεχίζουμε με το "Cribcaged", το οποίο προσωπικά δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Είναι από τις μπαλάντες του δίσκου και ένα κομμάτι που δυστυχώς δε με άγγιξε όπως ήλπιζα. Ευχάριστο μεν, αλλά έχουν βγάλει στο παρελθόν πιο δυνατές μπαλάντες κατά τη γνώμη μου. Συνεχίζουμε με το "America" το οποίο έχει ήχο στο στυλ των Red Hot Chili Peppers αλλά και διάφορα σημεία που κοροϊδεύουν και "κράζουν" την Αμερική, καθώς και έντονες δόσεις χιούμορ (σε μία φάση λέει: "θα επιστέψουμε μετά από ένα σύντομο διάλειμμα" και μπαίνει πάλι στο τραγούδι με banjo!). Το πρώτο μέρος τελειώνει ίσως με το καλύτερο, αλλά και προσωπικά αγαπημένο μου, κομμάτι, το "Disco Queen", που βασικό θέμα είναι ένας ρυθμός σε '80s disco φόρμες, με απίστευτα, ιδιόρρυθμα, αλλά και πολλές φορές "παιδικά" φωνητικά, συνδυασμένος με στοιχεία των Pain Of Salvation. Το εκπληκτικό γενικά είναι ότι ενώ οι επιρροές ακούγονται πολύ διαφορετικές, είναι παρ' όλα αυτά καλά "δεμένες" με τα κομμάτια και έχουν προσαρμοστεί στη δομή τους.

Περνάμε στο δεύτερο μισό της κυκλοφορίας με το "Kingdom Of Loss", τη δυνατή μπαλάντα του δίσκου, στην οποία σταδιακά κορυφώνεται η ένταση. Είναι το πρώτο κομμάτι μέχρι στιγμής στο δίσκο που παρατηρείται να πλησιάζει το παλιό τους στυλ. Από τις καλύτερες στιγμές σίγουρα, με αρκετά δυνατές μελωδίες, ειδικά στα στάδια της κορύφωσης. Το επόμενο, "Mrs. Modern Mother Mary", έχει κατά κάποιο τρόπο κάποια "άμετρα" riff και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι η νοοτροπία των Meshuggah. Τα λόγια του κρύβουν απίστευτο σαρκασμό, όπως και όλος ο δίσκος άλλωστε.

Το "Idiocracy" είναι απλά ένας ύμνος που έχει ένα από τα πιο επικά ξεσπάσματα που έχουν ποτέ γραφτεί από το γκρουπ (αν και στην ουσία ένας άνθρωπος πάνω - κάτω τα γράφει). Το "Flame To The Moth" έχει κάποια από τα πιο ακραία ξεσπάσματα του δίσκου, συνδυασμένα όμως με πολύ μελωδικές γραμμές. Ο δίσκος τελειώνει με το "Enter Rain", το δεκάλεπτο κομμάτι του δίσκου με πολύ όμορφες χαλαρές στιγμές αλλά και απίστευτες κορυφώσεις, κλείνοντας έτσι άλλη μία κυκλοφορία τους που σε αφήνει με ένα αίσθημα ικανοποίησης αλλά και απορίας. Στο τέλος παρακινείσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό να ξαναπατήσεις το "play" μπας και εμβαθύνεις λίγο πιο πολύ και καταλάβεις τι ακριβώς άκουσες...

Το "Scarsick" είναι σίγουρα μία κυκλοφορία που έχει πολύ αμερικανικό ήχο. Αναμφισβήτητα. Είναι αρκετά διαφορετικό από ό,τι έχουν κάνει και είναι πια εμφανές ότι οι μουσικοί προσανατολισμοί έχουν αλλάξει. Μπορεί πάλι να είναι ένα πείραμα, όπως το "Be". Σίγουρα το επόμενο θα είναι πάλι διαφορετικό, καθώς η συγκεκριμένη φόρμουλα δε θα πιάσει εύκολα δεύτερη φορά.

Όπως είπα και στον πρόλογο, όλος ο κόσμος περιμένει το "The Perfect Element II". Εγώ έπαψα, να σας πω την αλήθεια, να περιμένω όταν άκουσα το "Be" το οποίο ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Είναι ακόμα νωρίς να μιλήσω για το "Scarsick". Προσωπικά, δίχως να έχω διαβάσει τους στίχους, δε νομίζω να είναι το δεύτερο πολυαναμενόμενο μέρος. Παρ' όλα αυτά, ξέρω τι είναι. Είναι άλλη μια τρανή απόδειξη του ότι ο κόσμος θα 'πρεπε ίσως να σταματήσει να το περιμένει, επειδή στο κάτω - κάτω είναι μόνο η συνέχεια ενός σπουδαίου concept που όμως έχει ξεπεραστεί από τις επόμενες δουλειές του γκρουπ. Μήπως το περιμένουμε μόνο για να το συγκρίνουμε; Εδώ θέλω να σας προβληματίσω. Μήπως έχουμε δημιουργήσει στο μυαλό μας την εικόνα του αναμενόμενου δίσκου που θα μας συγκλονίσει και δε δίνουμε όση βάση θα 'πρεπε κάπου αλλού;

Αυτό το κάπου αλλού μπορεί να 'ναι το "Remedy Lane", το "Be" αλλά και το "Scarsick". Ένα πράγμα έχει σημασία πάντως. Οι Pain Of Salvation απέδειξαν ότι είναι progressive, αλλάζοντας δομές, στυλ, θεματολογία αλλά και γενικότερα νοοτροπία αντιμετώπισης της ζωής ως φαινόμενου. Είναι απίστευτο το πως από την εξιστόρηση σχέσεων και την ανάλυση προσωπικοτήτων το γύρισαν σε φιλοσοφικούς προβληματισμούς και τέλος σε μία στωική ανάλυση του ξεπεσμού της ανθρώπινης κοινωνίας και κατά τη διάρκεια όλων αυτών παράλληλα άλλαζαν, ανέπλαθαν και εμπλούτιζαν τη μουσική τους ταυτότητα. Πραγματικά αδυνατώ να φανταστώ το μουσικό τους στυλ μετά από λίγα χρόνια, καθώς και τις θεματολογίες με τις οποίες θα καταπιάνονται. Μπορεί να γίνουν απλά πιο λιτοί. Μπορεί πάλι να κάνουν κάτι τελείως διαφορετικό και να μας ξαφνιάσουν όπως πάντα...

Δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα πως θα ακούγονται αύριο, μετά από μια βδομάδα, ένα μήνα, ή και χρόνια ακόμα. Πιστεύω στη μπάντα και το ότι δε θα απογοητεύσει ποτέ αυτούς που τη δέχονται όπως και να είναι. Τους πραγματικούς prog-heads εννοώ. Είμαι σίγουρος ότι με αυτή την κυκλοφορία οι οπαδοί τους θα διχαστούν ακόμα πιο πολύ. Παρ' όλα αυτά, εγώ εξακολουθώ να τους δέχομαι, καθώς αν και ποικιλόμορφο, το νέο τους έργο έχει αρκετή συνοχή και οι δομές του είναι πολύ δουλεμένες. Θέλω επίσης να τους πετύχω στην περιοδεία του δίσκου. Αναρωτιέμαι πως θα είναι η σκηνική τους παρουσία σε τραγούδια όπως τα "Disco Queen" και "Spitfall". Αυτό πραγματικά θέλω να το δω.

Τις επόμενες μέρες ο κόσμος θα ασχοληθεί με τον δίσκο και το αν είναι το λεγόμενο και αναμενόμενο "Part II". Δε σας κρύβω πως και εγώ μπορεί να το ψάξω λίγο, πιο πολύ από περιέργεια. Υπάρχουν πάντως πιο πολλά σχετικά με το μουσικό τους έργο που αξίζουν προσοχή, όπως το να μη φοβάσαι να δοκιμάσεις κάτι το διαφορετικό, το να καταλαβαίνεις ότι πολλοί δε θα το δεχτούν, το να προβληματίζεις συνεχώς τον κόσμο, να μη πέφτεις σε παγίδες επανάληψης αναλώνοντας παλιές σου ιδέες, να προοδεύεις, να πρωτοπορείς. Με λίγα λόγια, φίλοι μου, η ουσία είναι το να είσαι αληθινός και να πιστεύεις στο σκοπό της μουσικής ως απόλαυσης αλλά και εργαλείο προβληματισμού. Οι Pain Of Salvation αυτή τη στιγμή για μένα είναι πιο αληθινοί και πιστοί από ποτέ στον κόσμο και τη μουσική τους, ασχέτως αν κάποιοι δε θα το καταλάβουν αυτό. Τον Ιανουάριο του 2007 θα εξαπολύσουν μία ηχητική λαίλαπα στα αυτιά των ακροατών και θα δείξουν στον κόσμο ότι οι "πληγές" του δε γιατρεύονται τόσο εύκολα...