Ένας Moonshiner που δεν πουλάει το παράνομο αλκοόλ που παρασκευάζει και το φυλάει για τον γάμο του. Τις Τρίτες προσπαθεί να κάνει εκπομπή στο Rocking Radio με τον έτερο εκτός νόμου...
Φαινομενικά, υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης του εν λόγω δίσκου. Ο ένας θυμίζει το "Game Of Thrones", με την εκούσια όμως απουσία του βασιλιά Witchcraft από τον θρόνο και τους επίδοξους μνηστήρες που τον λιγουρεύονται. Ο δεύτερος πάλι, φέρνει στο νου τη γνωστή ρήση «Έμαθαν ότι πηδιόμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι», ξεφτιλίζεται όμως έτσι η έννοια της παρτούζας. Αν όμως διαβάσεις πέρα από τις λέξεις, θα το φας το deja vu με την ανορθογραφία του «Chylde», θα θυμηθείς τα λεγόμενα του C. Lindemann στη συνέντευξη των Kadavar κι εν τέλει θα καταλήξεις στο ότι...
...το ντεμπούτο των Orcus Chylde είναι από τα ποιοτικότερα των τελευταίων ετών. Το εισαγωγικό "The Day The Seventh Angel Came", μεταφράζεται καθαρά και ξάστερα σε «Καλησπέρα, είμαστε οι Orcus Chylde κι ελπίζουμε να περάσετε καλά», με τα φωνητικά του Tobias Ritter να επιβεβαιώνουν τέσσερα στα τέσσερα πειραματόζωά μου. Όχι, δεν είναι γυναικεία φωνή αυτή που ακούς και ναι, παραπέμπει άμεσα στον Magnus Pelander. Αν για κάποιο λόγο δεν το προσμετράς στις αρετές τους, αναλογίσου την αδικία που προσπαθούν να αποκαταστήσουν οι Γερμανοί. Η παλιομοδίτικη αισθητική τους, οι καλπάζουσες μελωδίες και μιαν ιδέα από progressive rock, δεν είναι αποκλειστικά προνόμια των Σκανδιναβών.
Ναι, φταίμε κι εμείς που τα τελευταία χρόνια έστω κι άθελά μας λησμονήσαμε το έργο και τη σημαντικότητα των Eloy και των Lucifer's Friend, μεταξύ άλλων, πέφτοντας με τα μούτρα στους Black Sabbath, Roky Ericksson και Coven. Όχι, δεν έχει συνταχθεί κάποια μουσική επιστολή διαμαρτυρίας, απλά οι συνθέσεις του δίσκου επαναφέρουν στο προσκήνιο τη δυναμική και την ενέργεια των προγόνων τους, την επιθετική μελωδία με το ψυχεδελικό κι ελάχιστα progressive-ίζον ύφος, κυρίως όμως την εμπιστοσύνη για το μέλλον.
Ο δίσκος βγάζει συναισθήματα που δύσκολα εξηγούνται ή ονοματίζονται. Προς τι άραγε η συγκίνηση από το κυρίως riff του ομότιτλου τραγουδιού; Έλα μου ντε... Προς τι η ανακούφιση από το αντίστοιχο του "Quiet Walls"; Ερωτήματα δίχως απάντηση και ριψοκίνδυνες προβλέψεις: Τρεις τουλάχιστον συνθέσεις θα γίνουν διαχρονικές έστω σε κάποιο από τα Best Of The Best Of The Besterestetest CD επιλογών του DJ που χαροπαλεύει μέσα μας. Τι κι αν ο βασιλιάς Witchcraft ανακοίνωσε την επιστροφή του, τι κι αν κόψαμε τις παρτούζες, το "Orcus Chylde" στρογγυλοκάθισε και δεν το κόβω να κουνιέται από την πρώτη πεντάδα, μα το Shaft-οειδές πέρασμα στο 04:30 του "The Day The Seventh Angel Came".
Μπορεί τελικά ο κος Μουστάκας να έχασε την τελευταία του συνεδρία με τον rock ψυχίατρο, εκείνος όμως μερίμνησε και του συνταγογράφησε το solo-encore στο "Over The Frozen Rivers", το a la post χτίσιμο του "Cold Man" και το spooky hammond του "Valley Of Thorns". Για το ομώνυμο έπος, ούτε λόγος να γίνεται. Υπόθετο αδελφέ... Με τις υγείες σου...
...το ντεμπούτο των Orcus Chylde είναι από τα ποιοτικότερα των τελευταίων ετών. Το εισαγωγικό "The Day The Seventh Angel Came", μεταφράζεται καθαρά και ξάστερα σε «Καλησπέρα, είμαστε οι Orcus Chylde κι ελπίζουμε να περάσετε καλά», με τα φωνητικά του Tobias Ritter να επιβεβαιώνουν τέσσερα στα τέσσερα πειραματόζωά μου. Όχι, δεν είναι γυναικεία φωνή αυτή που ακούς και ναι, παραπέμπει άμεσα στον Magnus Pelander. Αν για κάποιο λόγο δεν το προσμετράς στις αρετές τους, αναλογίσου την αδικία που προσπαθούν να αποκαταστήσουν οι Γερμανοί. Η παλιομοδίτικη αισθητική τους, οι καλπάζουσες μελωδίες και μιαν ιδέα από progressive rock, δεν είναι αποκλειστικά προνόμια των Σκανδιναβών.
Ναι, φταίμε κι εμείς που τα τελευταία χρόνια έστω κι άθελά μας λησμονήσαμε το έργο και τη σημαντικότητα των Eloy και των Lucifer's Friend, μεταξύ άλλων, πέφτοντας με τα μούτρα στους Black Sabbath, Roky Ericksson και Coven. Όχι, δεν έχει συνταχθεί κάποια μουσική επιστολή διαμαρτυρίας, απλά οι συνθέσεις του δίσκου επαναφέρουν στο προσκήνιο τη δυναμική και την ενέργεια των προγόνων τους, την επιθετική μελωδία με το ψυχεδελικό κι ελάχιστα progressive-ίζον ύφος, κυρίως όμως την εμπιστοσύνη για το μέλλον.
Ο δίσκος βγάζει συναισθήματα που δύσκολα εξηγούνται ή ονοματίζονται. Προς τι άραγε η συγκίνηση από το κυρίως riff του ομότιτλου τραγουδιού; Έλα μου ντε... Προς τι η ανακούφιση από το αντίστοιχο του "Quiet Walls"; Ερωτήματα δίχως απάντηση και ριψοκίνδυνες προβλέψεις: Τρεις τουλάχιστον συνθέσεις θα γίνουν διαχρονικές έστω σε κάποιο από τα Best Of The Best Of The Besterestetest CD επιλογών του DJ που χαροπαλεύει μέσα μας. Τι κι αν ο βασιλιάς Witchcraft ανακοίνωσε την επιστροφή του, τι κι αν κόψαμε τις παρτούζες, το "Orcus Chylde" στρογγυλοκάθισε και δεν το κόβω να κουνιέται από την πρώτη πεντάδα, μα το Shaft-οειδές πέρασμα στο 04:30 του "The Day The Seventh Angel Came".
Μπορεί τελικά ο κος Μουστάκας να έχασε την τελευταία του συνεδρία με τον rock ψυχίατρο, εκείνος όμως μερίμνησε και του συνταγογράφησε το solo-encore στο "Over The Frozen Rivers", το a la post χτίσιμο του "Cold Man" και το spooky hammond του "Valley Of Thorns". Για το ομώνυμο έπος, ούτε λόγος να γίνεται. Υπόθετο αδελφέ... Με τις υγείες σου...
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
