Threshold: «Γράφουμε μουσική για σκεπτόμενους ανθρώπους»

Οι Threshold αποτελούν μια από τις πιο ποιοτικές μπάντες στο progressive metal ιδίωμα, με αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Καθώς δημιουργούσαν το νέο, εντέκατο, διπλό/επικό, concept άλμπουμ τους, "Legends Of The Shires" κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν μια ακόμα σημαντική αλλαγή στη σύνθεσή τους, καθώς ο τραγουδιστής Damian Wilson αποχώρησε ξαφνικά από τη μπάντα. Παρ' όλα αυτά, η λύση δόθηκε από το παρελθόν και η νέα τους δουλειά είναι μια από τις καλύτερες - αν όχι η καλύτερη - της μακρόχρονης καριέρας τους. Ο εκ των ιδρυτών, βασικών συνθετών και στιχουργός της μπάντας Richard West (πλήκτρα) μας ξεναγεί στα ενδότερα της καταπληκτικής αυτής νέας δουλειάς, αλλά και της αξιοθαύμαστης πορείας της μπάντας.

Καλησπέρα Richard, πώς είσαι;

Πολύ καλά, σε ευχαριστώ. Κι εσύ;

Κι εγώ μια χαρά. Ξέρεις, ελληνικό καλοκαίρι με 40º C κοκ, αλλά στην πραγματικότητα αυτός δεν είναι λόγος να παραπονεθούμε, ε;

Πρέπει να είναι πολύ όμορφα...

Σε κάποιους αρέσει, σε κάποιους όχι. Δεν ξέρω αν σου αρέσει αυτός ο καιρός...

Καλά ακούγεται. Εδώ πάντως έχει κρύο και βροχή... (γέλια)

Το "Legends Of The Shires" είναι η πιο ολοκληρωμένη δουλειά που έχουμε κάνει

Λοιπόν, στο θέμα μας. Δεν μπορώ παρά να σε συγχαρώ για το νέο άλμπουμ των Threshold. Πραγματικά είναι καταπληκτικό. Πώς αισθάνεσαι εσύ;

Σε ευχαριστώ. Είμαι πολύ χαρούμενος. Κοιτάζοντας πίσω στον παλιότερο κατάλογό μας, αυτό είναι το εντέκατο άλμπουμ μας και παρόλο που είμαι υπερήφανος για κάθε δίσκο που έχουμε βγάλει, το "Legends Of The Shires" μοιάζει η πιο ολοκληρωμένη δουλειά που έχουμε κάνει. 

Έχει τα πάντα. Και τα πάντα είναι μεγαλύτερα. Όλα έχουν μεγαλύτερο εύρος... είναι πιο προοδευτικό, είναι πιο ολοκληρωμένο, έχει πιο μεγάλα σε διάρκεια σόλο, έχει πιο δυνατά ρεφρέν. Οπότε, δεν θα μπορούσα παρά να είμαι χαρούμενος με αυτό που φτιάξαμε.

Παρακολουθώ τη δισκογραφία των Threshold εδώ και περίπου 20 χρόνια και αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο από κάθε τι άλλο είναι πως ποτέ δεν κυκλοφορήσατε ένα άλμπουμ που να μην ήταν αρκετά καλό. Φυσικά, κάποια άλμπουμ μου αρέσουν περισσότερο από κάποια άλλα, αλλά ποτέ δεν ένιωσα απογοητευμένος. Θεωρώ πως αυτό είναι πολύ σπάνιο για μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει έντεκα άλμπουμ σε 25 χρόνια, δεν συμφωνείς;

Και πάλι σε ευχαριστώ. Αυτό πολύ ωραίο να το ακούω. Όπως είπα και προηγουμένως είμαστε υπερήφανοι για κάθε δίσκο που έχουμε βγάλει. Βάζουμε όλη μας την καρδιά σε κάθε τι που κάνουμε και θέλουμε το κάθε τραγούδι που γράφουμε να είναι ένα αριστούργημα, οπότε πάντα προσπαθούμε σκληρά. Παίρνουμε το χρόνο μας για να φτιάξουμε ένα δίσκο και δεν σταματάμε μέχρι να είμαστε απολύτως χαρούμενοι.

Είχατε πολλές αλλαγές στις τάξεις της μπάντας στο παρελθόν και φυσικά είχατε να αντιμετωπίσετε και τον χαμό του Mac. Πως έχουν επηρεάσει όλες αυτές οι αλλαγές εσένα και τον Karl στην πορεία και πως αυτό θεωρείς ότι αντανακλά στη μουσική σας;

Στο ξεκίνημα, θυμάμαι πως όταν κυκλοφορήσαμε το "Wounded Land", πιστεύαμε ότι η μπάντα θα έμενε η ίδια. Όμως, ο Damian έφυγε πριν καν ξεκινήσει η περιοδεία κι αυτό μάλλον δημιούργησε ένα προηγούμενο που συνεχίστηκε, καθώς κόσμος θα ερχόταν κι θα έφευγε. Δεν ήταν αυτό που περίμενα.

Βλέπω μπάντες όπως οι Queen που σε όλη τους την καριέρα ήταν τα ίδια τέσσερα άτομα. Και, ναι, μερικές φορές αγαπούσαν ο ένας τον άλλο και άλλες φορές μισούσαν ο ένας τον άλλο, αλλά έμειναν μαζί. Κι αυτό είναι κάτι πολύ εντυπωσιακό. Είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρεις για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο.

Για τους Threshold δεν ήταν γραφτό μας, δεν επρόκειτο να συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά, ειλικρινά, μπορώ να πω, κοιτάζοντας πίσω 25 χρόνια, πως δούλεψα με τόσους καλούς μουσικούς και τρεις φανταστικούς τραγουδιστές, τον Damian, τον Mac και τον Glynn. Είναι τιμή μου και προνόμιο το να μπορώ να δουλεύω με τόσους πολλούς μουσικούς.

Αισθανόμαστε περισσότερο ως οικογένεια και πάντα προτιμάμε να επιλέγουμε κάποιον που είναι ήδη μέλος της οικογένειας

Θεωρείς πως όλες αυτές οι αλλαγές έπαιξαν ρόλο στο ότι κοιτάξατε πίσω στον Damian και στον Glynn όταν χρειαστήκατε νέο τραγουδιστή; Θέλατε κάποιον που να έχει υπάρξει ξανά στους Threshold και καταλαβαίνει κάπως καλύτερα πως λειτουργεί η μηχανή...

Θεωρώ πως αισθανόμαστε περισσότερο ως οικογένεια και δεν θέλουμε να φέρουμε κι άλλο κόσμο σε αυτή την οικογένεια. Πάντα προτιμάμε να επιλέγουμε κάποιον που είναι ήδη μέλος της οικογένειας. Όταν ο Mac άφησε την μπάντα, ήδη δούλευα με τον Damian σε κάποιο άλλο project οπότε ήταν μια εύκολη κουβέντα, καθώς ήταν ήδη εκεί.

Το ίδιο συνέβη όταν ο Damian αποχώρησε αυτή τη φορά, καθώς ήδη δούλευα με τον Glynn σε κάποιες άλλες ηχογραφήσεις, οπότε και πάλι ήταν πολύ εύκολο. Όλοι είναι ωραίοι τύποι, είμαστε όλοι φίλοι μεταξύ μας και γνωριζόμαστε πολύ καιρό, οπότε είναι όλα εύκολα.

Στον νέο δίσκο μας έχουμε μέχρι και το ιδρυτικό μέλος της μπάντας τον Jon Jeary. Κάνει μια guest εμφάνιση, συνεισφέροντας φωνητικά σε ένα τραγούδι που λέγεται “The Shire pt.3”. Ήταν πολύ ωραίο που επέστρεψε και περάσαμε ωραία όλοι μαζί.

Πριν μιλήσουμε πιο εκτεταμένα για το νέο άλμπουμ, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την αποχώρηση του Damian. Ήταν κάπως σοκαριστική για τους οπαδούς όπως προέκυψε και ακόμα κι ο Damian έδωσε την εντύπωση πως βρέθηκε προ απροόπτου. Σέβομαι αν δεν θες να μπεις σε λεπτομέρειες, αλλά ως οπαδός θα ήθελα να ξέρω περισσότερα επ’ αυτού...

(γελάει) Ο Damian δεν βρέθηκε προ απροόπτου... Αλλά, είναι ο Damian που δεν θέλει ο κόσμος να γνωρίζει τι συνέβη... οπότε, θα προτιμήσω να μη σχολιάσω...

Δεν θέλω να προκαλέσω κάποιο πρόβλημα, το σέβομαι...

Μα, είναι η προφανής ερώτηση... Ξέρεις, ο Damian δεν θέλει να μιλήσει επ’ αυτού, οπότε θα προσπαθήσουμε να το τιμήσουμε αυτό. Θα πω μόνο πως κάποια πράγματα άλλαξαν στην ατμόσφαιρα εντός της μπάντας και όλοι μας αποφασίσαμε πως θα ήταν καλύτερο να προχωρήσουμε ξεχωριστά...

Ακόμα κι όταν αλλάζει ο τραγουδιστής, συνεχίζουμε να ακουγόμαστε σαν Threshold

Αν δεν κάνω λάθος, ο Damian είχε ήδη ηχογραφήσει τα φωνητικά του για το άλμπουμ και υποθέτω θα μπορούσες να συγκρίνεις τις δυο διαφορετικές εκδοχές. Πόσο διαφορετικό θα ήταν το άλμπουμ αν τελικά έμενε ο Damian; Θα ήταν λίγο-πολύ το ίδιο, από τη στιγμή που εσύ κι ο Karl γράφετε όλη την μουσική ή θα διαφοροποιούταν σημαντικά;

Βασικά, ο Damian έκανε κάποια sessions φωνητικών και ήταν προγραμματισμένο να επιστρέψει να κάνει μερικά ακόμα. Αλλά, δεν υπάρχει κάποια μυστική version του άλμπουμ με τον Damian στα φωνητικά. Είχε πολλή δουλειά ακόμα να κάνει...

Πάντως, τα τραγούδια είναι τα ίδια. Συνθέσαμε τα τραγούδια το προηγούμενο καλοκαίρι και τα demo τα είχαμε κάνει με την σύζυγό μου, την Farrah West να τραγουδάει, η οποία είναι η τραγουδίστρια των League Of Lights. Οπότε, όλοι ήξεραν τα τραγούδια. Όταν τα είχε ο Damian ήταν τα ίδια τραγούδια που πήρε ο Glynn, χωρίς αλλαγές στην πραγματικότητα. Ίσως μια-δυο φράσεις να ήταν λίγο διαφορετικές, αλλά στην ουσία όλα τα τραγούδια είχαν γραφτεί.

Κι αυτό είναι κάτι που θεωρώ ότι βοηθάει πολύ στην περίπτωση των Threshold, όταν αλλάζουμε τραγουδιστή. Δεν αλλάζουμε και πολύ τον ήχο μας, διότι οι τραγουδιστές δεν γράφουν τα τραγούδια. Τα τραγούδια γράφονται από εμένα και τον Karl. Αυτό θεωρώ πως μας βοηθάει να έχουμε συνέχεια. Ακόμα κι όταν αλλάζει ο τραγουδιστής, συνεχίζουμε να ακουγόμαστε σαν Threshold.

Ισχύει αυτό, μπορώ να το επιβεβαιώσω. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ακούσει ξανά τον Glynn να τραγουδάει από όταν έφυγε από τους Threshold, αλλά μοιάζει να βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Πραγματικά, μου αρέσει πολύ η απόδοσή του στο άλμπουμ και ταιριάζει άψογα με τη μουσική. Είχατε καθόλου σκέψεις αναφορικά με την πολύχρονη απουσία του; Τι σας εξέπληξε περισσότερο ως προς την απόδοσή του;

Καμία έκπληξη. Διότι, ήξερα πως είναι φανταστικός. Ήταν πάντοτε ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές. Είχε επιστρέψει στην μπάντα για ένα σύντομο διάστημα το 2008 για να ηχογραφήσουμε κάποια bonus τραγούδια για το box set που κυκλοφορήσαμε, που λέγεται "Paradox" και έπειτα δουλέψαμε μαζί στους League Of Lights το 2012, ηχογραφώντας ένα τραγούδι που λέγεται "Forever". Κι έπειτα, πιο πρόσφατα, ηχογραφούσε κάποια demo μαζί μου για ένα άλλο project. Οπότε ήξερα πως η φωνή του ήταν σε καλή κατάσταση και πέραν τούτου είμαστε πολύ καλοί φίλοι.

Αυτό που με εξέπληξε ήταν το πόσο καλά κύλησαν όλα. Ήταν ήρεμα και όλοι είμαστε πολύ καλοί φίλοι... Μάλιστα, πριν κάνα δυο εβδομάδες γυρίσαμε ένα νέο βίντεο και δείχνει φανταστικός σε αυτό. Οπότε, αν κάτι με εξέπληξε ήταν πως όλα πήγαν τόσο καλά... (γελάει)

Όπως έχω ήδη πει, έχω κολλήσει με το νέο σας άλμπουμ. Παίζει ασταμάτητα και δεν το χορταίνω, καθώς είναι πιασάρικο και ταυτόχρονα έχει το βάθος που απαιτείται για να διατηρεί τη φρεσκάδα και το ενδιαφέρον σε κάθε ακρόαση. Τι σας οδήγησε στο να κινηθείτε προς μια πιο πολύπλοκη κατεύθυνση σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά σας και τι σας βοήθησε να διατηρήσετε την απαιτούμενη ισορροπία;

Αρχικά, σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σου! Πραγματικά τα εκτιμώ!

Όταν αποφασίσαμε να φτιάξουμε αυτό το δίσκο, καθίσαμε με τον Karl, συζητήσαμε τις ιδέες που είχαμε κι αποφασίσαμε να κινηθούμε σε πιο progressive κατεύθυνση. Μας αρέσει πολύ το τελευταίο άλμπουμ μας, "For The Journey", αλλά αν κάτι μπορώ να του βρω είναι πως είναι λιγότερο πολύπλοκο σε σύγκριση με τους άλλους δίσκους μας.

Οπότε, σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι πιο progressive, πιο πολύπλοκο. Κι από εκείνη την στιγμή τα τραγούδια ξεκίνησαν να έρχονται και να έρχονται και να έρχονται. Ήταν σαν να άνοιξαν οι βρύσες και πριν καν το καταλάβουμε είχαμε ήδη ογδόντα λεπτά μουσικής. Εκεί συνειδητοποιήσαμε πως είχαμε ένα διπλό άλμπουμ και μια ιστορία, είχαμε ένα concept. Μας άρεσε πάρα πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Ήταν πραγματικά διασκεδαστική. Και για να είμαι ειλικρινής θεωρώ ότι θα μπορούσαμε να γράψουμε άλλα ογδόντα λεπτά... (γέλια)

Κράτα τις ιδέες για το επόμενο άλμπουμ! Βασικά, μου αρέσει πολύ που φτιάξατε ένα progressive, concept άλμπουμ. Δεν είναι όλα τα concept άλμπουμ καλά, αλλά όταν είναι καλά συνήθως είναι σπουδαία και προσφέρουν κάτι σαν απόδραση για τον ακροατή, αφού ακούγονται από αρχής μέχρι τέλους. Συμφωνείς;

Ναι! Όταν το άλμπουμ είναι 83 λεπτά, είναι σημαντικό να υπάρχει μια συνέχεια μέσα στον δίσκο, καθώς μιλάμε για μεγάλο σε διάρκεια άκουσμα. Κάπως έτσι νιώθω και για το "The Wall" των Pink Floyd, που έχει παρόμοια διάρκεια, λίγο πάνω από ογδόντα λεπτά, αλλά έχει μια ιστορία την οποία ακολουθείς, έχει επαναλαμβανόμενα θέματα και όλα αυτά το καθιστούν πολύ εύκολο στην ακρόαση. Και πραγματικά ελπίζω - όπως λες κι εσύ - να «χάνεσαι» στο άλμπουμ και να περνάει χωρίς να το καταλάβεις.

Δεν μπορούμε να γράφουμε ερωτικά τραγούδια, ούτε μπορούμε να γράφουμε τυπικά metal τραγούδια. Πρέπει να γράφουμε μουσική για σκεπτόμενους ανθρώπους

Ένα πράγμα που πάντα λάτρευα στους Threshold είναι ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζετε τους στίχους. Θεωρώ πως ξεχωρίζουν από τους στίχους της μέσης metal μπάντας, καθώς μιλάτε για σημαντικά πράγματα, χωρίς να κάνετε κήρυγμα ή να προσπαθείτε να επιβάλλετε τις απόψεις σας. Το concept του νέου άλμπουμ σας επιτρέπει να εκφραστείτε για τέτοια θέματα από την πίστη ως την πολιτική και από την οικονομία ως την εσωτερική αναζήτηση. Πες μας περισσότερα για αυτό, καθώς είσαι ο βασικός στιχουργός της μπάντας...

Σε ευχαριστώ πολύ. Στις πρώτες μέρες των Threshold τους στίχους τους στίχους τους έγραφε ο Jon Jeary, ο μπασίστας μας, στον οποίο αναφέρθηκα και προηγουμένως. Έγραφε για φιλοσοφία και για περιβαλλοντικά θέματα και έθεσε τον πήχη πολύ ψηλά. Οπότε, όταν ξεκίνησα να γράφω εγώ τους στίχους για τους Threshold έπρεπε να προσαρμοστώ στα δικά του στάνταρντ. Και μου έκανε καλό, γιατί έπρεπε να σκεφτώ. Δεν μπορούμε να γράφουμε ερωτικά τραγούδια, ούτε μπορούμε να γράφουμε τυπικά metal τραγούδια. Πρέπει να γράφουμε μουσική για σκεπτόμενους ανθρώπους. Κι αυτό με έκανε να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο έγραφα και με βοήθησε να εξελιχθώ. Έτσι, με κάνει χαρούμενο αν αυτό λειτουργεί καλά.

Αυτό που γενικότερα μου αρέσει να κάνω, αλλά και ειδικότερα με αυτόν τον δίσκο, είναι να γράφω μια ιστορία που είναι σαν κάποιου είδους ταξίδι, αλλά κάπως γενικό, ώστε ο καθένας να μπορεί να την ακούσει με τον δικό του τρόπο και να ταυτιστεί με την ιστορία βάσει της δικής τους ζωής. Αυτό ήταν το πλάνο. Ελπίζω πως σε αυτόν τον δίσκο θα μπορέσει κάποιος να εντοπίσει κομμάτια της δικής του ζωής και να ταυτιστεί μαζί τους, καθώς ακολουθεί την ιστορία. Και ακόμα περισσότερο ελπίζω να λέω κάποια ενδιαφέροντα πράγματα κατά την διάρκεια της... (γέλια). Μπορώ μόνο να ελπίζω.

Βασικά, δεν είμαι σίγουρος αν θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος που μου φαίνονται οικεία κάποια πράγματα στους στίχους... (γέλια)

Κάναμε το lyric video για το "Lost In Translation" και είδα ένα σχόλιο στο youtube τις προάλλες που κάποιος έλεγε «Ευχαριστώ! Αυτή είναι η ιστορία της ζωής μου» και σκέφτηκα «Κακόμοιρε!». Διότι, πρόκειται για μια δύσκολη ιστορία και για να είμαι ειλικρινής είναι λίγο από την ιστορία της ζωής μου αυτό τραγούδι. Καταλαβαίνω όταν κάποιος άλλος περνάει τα ίδια πράγματα. Είναι δύσκολο, αλλά είναι και πολύ ωραίο όταν βρίσκεις άλλους ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν. Αυτό μπορεί να σου δώσει δύναμη...

Έχουμε ξοδέψει αιώνες προσπαθώντας να κάνουμε μια μεγάλη Ευρώπη και τώρα με την Αγγλία να αποχωρεί χτίζουμε γραμμές ξανά

Το concept έχει διπλό νόημα: μιλάει είτε για έναν άνθρωπο, είτε για ένα μέρος που ψάχνουν την θέση τους σε αυτό τον κόσμο. Πως μπορούν να γίνουν παραλληλισμοί μεταξύ των δυο αυτών προσεγγίσεων στο άλμπουμ;

(γέλια) Δεν ήθελα να γράψω κάτι απλό. Ήθελα μια διπλή ιστορία. Για παράδειγμα, αν ακούσεις μια από τις μπαλάντες του άλμπουμ, το "State Of Independence" ακούγεται σαν ένα τραγούδι που μιλάει για τον χωρισμό δυο ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα μιλάει για την απόσχιση της Βρετανίας από την Ευρώπη. Οπότε, μπορείς να το διαβάσεις και κατά αυτόν τον τρόπο. Το άλμπουμ δεν είναι για το Brexit, ούτε για την Ευρώπη, αλλά είναι για τον τρόπο που τα έθνη λειτουργούν μαζί.

Το επόμενο single μας λέγεται "Small Dark Lines" και έχει να κάνει με τις γραμμές που εμφανίζονται στην καρδιά σου όταν κάνεις κάτι κακό και το πως είναι δύσκολο να διαγράψεις όλες αυτές τις γραμμές, που είναι κάτι σαν τις αμαρτίες. Αλλά την ίδια στιγμή αυτές οι μικρές, σκοτεινές γραμμές είναι οι γραμμές που βρίσκονται ανάμεσα στις χώρες πάνω σε έναν χάρτη: τα σύνορα. Έτσι, μιλάω για το πώς αυτές οι γραμμές γίνονται προβλήματα. Και έχουμε ξοδέψει αιώνες προσπαθώντας να κάνουμε μια μεγάλη Ευρώπη όπου θα παρατούσαμε αυτές τις γραμμές, ώστε να περνάμε με ευκολία τα σύνορα. Και τώρα με την Αγγλία να αποχωρεί από την Ευρώπη, έχουμε ξανά το ίδιο πρόβλημα. Χτίζουμε γραμμές ξανά. 

Σε κάθε τραγούδι υπάρχουν διπλές ιστορίες σαν κι αυτές...

Αυτή ήταν περίπου και η επόμενη ερώτησή μου. Το γεγονός ότι αναφέρεσαι σε shires (αγγλικές επαρχίες) δημιουργεί άμεσους συνειρμούς με τη Βρετανία. Καθώς, το Ηνωμένο Βασίλειο βρίσκεται στην διαδικασία εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε όλο αυτό το σκηνικό να αποτέλεσε την αφορμή για τις σκέψεις γύρω από το πώς ένα έθνος τελικά τοποθετείται σε αυτόν τον κόσμο; Σας έχει επηρεάσει ως μπάντα όλη αυτή η κατάσταση γενικότερα;

Ναι, είναι ενδιαφέρον όλο αυτό. Το καταλαβαίνεις όταν ζεις στην Βρετανία, πως είμαστε προφανώς ένα νησί στην άκρη της Ευρώπης και μπορείς να δεις την σχέση που έχουμε με την Ευρώπη λόγω αυτού του γεγονότος. Πάντα ήμασταν στην άκρη, ποτέ δεν ενταχθήκαμε και με τα δυο πόδια, πάντα με το ένα. Και νομίζω πως αυτό οφείλεται στο γεγονός πως είμαστε ένα νησί και λόγω αυτού έχουμε μια περίεργη οπτική γωνία του τι σημαίνει να είσαι κομμάτι της Ευρώπης.

Θεωρώ πως αυτό διαμόρφωσε λίγο τους στίχους του άλμπουμ, αλλά μας καθορίζει κι ως λαό γενικότερα. Η μουσική μας είναι πάντα λίγο διαφορετική. Δεν κάνουμε ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι. Προσπαθούμε να χαράξουμε την δική μας πορεία. Ακόμα και στην metal μουσική άμα το δεις υπάρχει ο Αμερικάνικος ήχος και ο Ευρωπαϊκός ήχος και έχεις και αυτούς τους περίεργους τους Βρετανούς που κάνουν το δικό τους. Αυτό μοιάζει με κομμάτι όλων όσων κάνουμε...

Τώρα, όσον αφορά στην ιστορία του άλμπουμ... ο τίτλος του άλμπουμ "Legends Of The Shires"... Η λέξη legends εκτός από θρύλοι σημαίνει επίσης και ιστορίες, ενώ shires είναι οι επιμέρους ανεξάρτητες επαρχίες της Αγγλίας. Κάτι σαν περιοχές ή εξοχές (counties), όπως τις αποκαλούμε. Είναι μια ιστορία γύρω από το πώς αυτές οι διαφορετικές επαρχίες ζουν μαζί η μια με την άλλη, αλλάζουν παράλληλα, έχουν προβλήματα η μια με την άλλη. Θα μπορούσε να είναι επίσης «οι ιστορίες των χωρών», θα ήταν το ίδιο πράγμα, αλλά δεν θα ακουγόταν το ίδιο ωραίος ο τίτλος... (γέλια)

Η μουσική θα έπρεπε να είναι μια απόδραση από την πραγματικότητα, όχι ένα μανιφέστο

Και τελικά πως μπορεί ένας άνθρωπος ή ένα κράτος να βρει την δική του ταυτότητα όταν η παγκοσμιοποίηση είναι όλο και πιο έντονη και η διασύνδεση είναι όλο και πιο απαραίτητη στην εποχή μας; Είναι όλο αυτό καλό ή κακό τελικά;

Σε καλό μου! Δεν είμαι πολιτικός! Θεωρώ ότι με την μεταναστευτική κρίση στην Ελλάδα θα ξέρετε περισσότερα από εμένα, καθώς είστε στην πρώτη γραμμή όλων όσων γίνονται...

Ήταν υπέροχο το να βλέπεις την Ευρώπη να γίνεται ένα. Θυμάμαι όταν ξεκινήσαμε να περιοδεύουμε, για να περάσουμε τα σύνορα σε κάθε χώρα υπήρχαν έλεγχοι ασφαλείας και τώρα πλέον μπορούμε να οδηγούμε ανά την Ευρώπη ελεύθερα κι αυτό είναι υπέροχο. Όλοι είναι πολύ φιλικοί και είναι και πολύ βολικό το ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι μιλάνε τα Αγγλικά ως δεύτερη γλώσσα τους.

Αλλά, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με άλλες κουλτούρες, όπως όταν συναντάς ανθρώπους από την Αφρική ή την Ασία ξαφνικά βρίσκεις ένα κενό ανάμεσα στις κουλτούρες και είναι μια τελείως διαφορετική κατάσταση, όπως θα έχεις δει στην Ελλάδα...

Αλλά μη ρωτάς εμένα… είμαι απλά ένας μουσικός (γέλια). Προσπαθώ απλά να γράφω ιστορίες, δεν προσπαθώ να κάνω κάποιου είδους πολιτικό σχολιασμό.

Στην πραγματικότητα δεν είναι ένα πολιτικό άλμπουμ. Είναι περισσότερο μια ιστορία που θέλει να σε κάνει να σκεφτείς. Δεν παίρνω θέση και δεν θα ήθελα να το κάνω πολιτικό. Είναι μουσική και θα έπρεπε να είναι μια απόδραση από την πραγματικότητα, όχι ένα μανιφέστο.

Αλήθεια, πως αποφασίσατε να βγάλετε το "Lost In Translation" ως πρώτο δείγμα από το άλμπουμ; Όχι μόνο διαρκεί δέκα λεπτά, αλλά επίσης είναι ένα τραγούδι στο τέλος του άλμπουμ, κάτι που είναι περίεργο ειδικά για concept δίσκο. Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ ότι λειτουργεί καλά για να βάλει κάποιον στο κλίμα του άλμπουμ...

Για να είμαι ειλικρινής, το πλάνο ήταν να κυκλοφορήσουμε το "Small Dark Lines" ως πρώτο single, αλλά λόγω των προγραμμάτων μας δεν καταφέραμε να τελειώσουμε το video εγκαίρως… (γέλια). Ορίστε, έχεις και κάτι αποκλειστικό στην Ελλάδα, δεν το έχω πει πουθενά αλλού αυτό...

Η δισκογραφική εταιρεία είπε πως χρειαζόμαστε κάποιο άλλο single να προηγηθεί, οπότε σκεφτήκαμε πως «είναι το μεγαλύτερο άλμπουμ μας, ας βγάλουμε και το μεγαλύτερο single μας». Σκεφτήκαμε «ποιο τραγούδι αντιπροσωπεύει καλύτερα το άλμπουμ;» και το "Lost In Translation" ήταν ένα καλό παράδειγμα, καθώς έχει λίγο από όλα. Επίσης, σκεφτήκαμε πως θα ήταν ωραίο το να λέμε «βγάλαμε ένα δεκάλεπτο single».

Αναφέρεις στους στίχους του "Trust The Process" πως «όταν ο ηγέτης δεν ξέρει προς τα πού να πάει, πως μπορείς να τον ακολουθήσεις; Εμπιστεύσου τη διαδικασία». Σε μια περίοδο που είναι πολύ συζητήσιμο το θέμα της καλής ηγεσίας, ποιες είναι αυτές οι διαδικασίες που πρέπει να ακολουθούμε;

Ποιες διαδικασίες να εμπιστευτούμε, ε; Καταλαβαίνω τι ρωτάς...

(γελάει) Το τραγούδι αυτό έχει να κάνει με την μεγαλύτερη εικόνα των πραγμάτων. Όταν βλέπεις κάποιες μικρές αποφάσεις που δεν σου αρέσουν, έχει να κάνει με το να εμπιστεύεσαι την μεγαλύτερη εικόνα.

Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με το να απογοητεύεσαι. Έχει να κάνει με το να κανείς ό,τι σου έχουν πει και να ακολουθείς τους κανόνες ακόμα κι όταν δεν είσαι σίγουρος αν είναι σωστοί ή όχι. Και συνεχίζεις να λες στον εαυτό σου «πρέπει να εμπιστευτώ τη διαδικασία, γιατί αυτό μου έχουν πει να κάνω». Αλλά, το τραγούδι έχει να κάνει με την απογοήτευση, κάτι που οδηγεί στην εξέλιξη της ιστορίας αργότερα...

Επίσης, ο στίχος «when the leader doesn’t know which way to go” ήταν αρχικά μια αναφορά σε ένα καπέλο του πρώτου drummer μας... (γέλια). Ο αρχικός drummer μας που λέγεται Tony Grinham συχνά φορούσε αυτό το καπέλο που έλεγε "I’m the leader! Which way did they go?". Παρόλο που είναι ένα σοβαρό chorus, έχει και μια αστεία πλευρά για εμάς, καθώς μας θυμίζει τον πρώτο drummer μας... (γέλια).

Μια από τις αγαπημένες μου στιγμές στο άλμπουμ είναι το "Subliminal Freeways". Θα έλεγα πως είναι η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή του άλμπουμ, συμφωνείς;

Χμ οκ! Είναι ενδιαφέρον αυτό. Ναι, μάλλον έχεις δίκιο...

Ειδικά, ο στίχος "honesty-hypocrisy intertwined so impossibly and self-respect is the death of reason" μου τράβηξε την προσοχή. Θα μπορούσες να τον εξηγήσεις λίγο περισσότερο;

Είναι μέρος της ιστορίας κι έτσι είναι δύσκολο να το εξηγήσω. Στην ιστορία ο πρωταγωνιστής φεύγει... είτε είναι η Αγγλία που φεύγει από την Ευρώπη ή ένας άντρας που φεύγει από την γυναίκα του ή οτιδήποτε. Και φεύγει κατηγορώντας τον άλλο. Υπάρχει αλήθεια στους ισχυρισμούς του, αλλά την ίδιας στιγμή δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως ήταν και δικό του λάθος, για αυτό έχεις και την ειλικρίνεια και την υποκρισία. Διότι, πάντα υπάρχουν δυο πλευρές σε ένα επιχείρημα, αλλά όταν είσαι μέρος του επιχειρήματος βλέπεις μόνο την δική σου πλευρά. Έτσι, υπάρχει ειλικρίνεια σε αυτά που λες, αλλά αρνείσαι να δεις την ειλικρίνεια σε αυτό που λέει ο άλλος και αυτό είναι υποκρισία. Και μπλέκονται τέλεια μέσα στο επιχείρημα.

Μετά, το ότι «ο αυτό-σεβασμός είναι ο θάνατος της λογικής» αντιμετωπίζει τον αυτό-σεβασμό ως υπερηφάνεια. Είσαι τόσο υπερήφανος που δεν μπορείς να αιτιολογήσεις σωστά τα πράγματα και να δεις την άλλη πλευρά των πραγμάτων.

Εν συντομία, όσο «καίει» ένα θέμα είναι πολύ δύσκολο να σεβαστείς την οπτική γωνία του άλλου, γιατί είσαι πολύ απασχολημένος να τα βλέπεις υπό τη δική σου οπτική γωνία. 

Υπάρχουν πολλά πράγματα που προσπαθείς να επιτύχεις σε μια power ballad, αλλά το κύριο είναι να γράψεις κάτι που σε συγκινεί

Επίσης, ξεχωρίζω το "State Of Independence". Τι ρεφρέν! Οι μελωδίες με πιάνο και φωνητικά και βαριές κιθάρες μετά... Μοιάζει σαν την ξεχασμένη τέχνη του να γράφει κάποιος power ballads. Και στους Threshold το «έχετε» με τέτοιου είδους τραγούδια. Θέλει κάποιου είδους τέχνη;

Πάντα προσπαθώ να γράψω την τέλεια μπαλάντα. Στο πρώτο μας άλμπουμ, το "Wounded Land" δεν υπάρχουν καθόλου μπαλάντες, καθώς δεν ήμασταν αυτού του είδους η μπάντα. Και τότε ο Glynn Morgan όταν εντάχθηκε στο δεύτερο άλμπουμ, το "Psychedelicatessen" έφερε αυτό το τραγούδι το "Innocent", που έγινε το μεγάλο single του άλμπουμ. Και με αυτό τον τρόπο άλλαξε την μπάντα για μένα, καθώς τώρα ήταν εντάξει το να γράφω power ballads. Κι έτσι από τότε γράφω power ballads για τους Threshold.

Στο τελευταίο άλμπουμ έγραψα το "Lost In Your Memory" και σκέφτηκα πως «έγραψα την τέλεια μπαλάντα». Και αυτή τη φορά έγραψα το "State Of Independence" και πάλι σκέφτηκα «έγραψα την τέλεια μπαλάντα»! Ξέρεις κάθε φορά προσπαθώ να γράψω και μια καλύτερη... (γέλια)

Ναι, υπάρχει μια τέχνη σε θέματα όπως η δομή, το συναισθηματικό ταξίδι, οι δυναμικές... Υπάρχουν πολλά πράγματα που προσπαθείς να επιτύχεις σε μια power ballad. Αλλά, το κύριο που προσπαθείς είναι να γράψεις κάτι που σε συγκινεί. Και τότε είναι που η μαγεία έρχεται...

Ελπίζω να κατάφερα κάτι τέτοιο, αφού ήμουν πολύ χαρούμενος όταν το έγραψα. Θυμάμαι πως περπατούσα στην εξοχή και έπαιζε αυτό το τραγούδι στο κεφάλι μου και είχα ενθουσιαστεί. Σκεφτόμουν «τα κατάφερα! Έγραψα το τέλειο τραγούδι!». Με το επόμενο άλμπουμ πιστεύω θα το ξαναπώ αυτό... (γέλια)

Η δισκογραφική μας εδώ στο Λονδίνο μας είπε πως το ραδιόφωνο στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν παίζει μπαλάντες πλέον

Θεωρώ πως θα μπορούσε να γίνει hit, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα με ποια κριτήρια λειτουργεί ο κόσμος. Γιατί, όμως, ένα τόσο πιασάρικο τραγούδι να μην μπορεί να κάνει μεγάλη επιτυχία; Δεν ξέρω...

Το πλάνο ήταν αυτό, να είναι το επόμενο single. Θα ήταν το τρίτο single από το άλμπουμ. Αλλά μιλήσαμε με την δισκογραφική μας εδώ στο Λονδίνο και είπαν πως το ραδιόφωνο στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν παίζει μπαλάντες πλέον. Ίσως, σε μερικά χρόνια ξανά... (γέλια). Οπότε, αποφάσισαν να μην κάνουν αυτό το επόμενο single. Απογοητεύτηκα λίγο, καθώς θεωρούσα πως θα είναι τέλειο single, αλλά αν το ραδιόφωνο δεν παίζει power ballads, τι μπορώ να κάνω εγώ; (γέλια)

Όμως, δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα για μένα. Το πιο σημαντικό είναι να γράφω μουσική που αγαπώ. Δεν με νοιάζει αν το ράδιο δεν την παίζει. Αυτό που θέλω είναι να γράφω κάτι που με κάνει να νιώθω πως εκπλήρωσα κάτι.

Επίσης, βρίσκω πολύ όμορφο το τελείωμα του άλμπουμ με το "Swallowed". Γιατί θεωρείς πως ήταν το ενδεδειγμένο φινάλε στο άλμπουμ τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά;

Για μένα η ιστορία ολοκληρώνεται στο "Lost In Translation". Εκεί είναι που επέρχεται το μεγάλο τέλος της ιστορίας. Και τότε, με το που τελειώνει η ιστορία, ακούς το κελάηδημα των πουλιών να επανέρχεται, όπως ακούγεται και στην αρχή του δίσκου. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο ξεκινάμε ξανά και πλέον βρίσκουμε τον πρωταγωνιστή της ιστορία καθισμένο σε μια καρέκλα να ρεμβάζει την επαρχία και να βλέπει μια νέα γενιά ανθρώπων να κάνουν τα ίδια λάθη που έκανε κι ο ίδιος. Είναι σχεδόν ένας κύκλος.

Και τελικά το άλμπουμ τελειώνει με το κελάηδισμα των πουλιών... Οπότε κατευθείαν μπορείς να ξαναπάς στο πρώτο τραγούδι και να κάνεις το ίδιο ταξίδι από την αρχή, παρακολουθώντας την νέα γενιά ανθρώπων να κάνουν τα ίδια λάθη... 

Υπό μια έννοια είναι κρίμα που η μουσική δεν χώρεσε σε ένα CD. Διότι, θα μπορούσες να βάλεις το CD στο repeat και να έπαιζε ξανά και ξανά σαν κύκλος. Αλλά δεν μπορείς να χωρέσεις ογδόντα τρία λεπτά σε ένα CD, δεν θα δουλέψει... (γέλια)

Θέλαμε ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν να λειτουργεί καλά και σε βινύλιο

Αυτό μπορεί να είναι κι ένα από τα ελάχιστα καλά του να έχεις mp3...

Αυτό είναι αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλαμε για τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν να λειτουργεί καλά και σε βινύλιο, σε LP. Η αλήθεια είναι πως όταν βγάζεις έναν δίσκο εξήντα λεπτών περιορίζεις το LP, καθώς η ιδανική διάρκεια ανά πλευρά δίσκου είναι τα είκοσι ένα λεπτά. Με αυτό το άλμπουμ φτιάξαμε τέσσερεις πλευρές που διαρκούν είκοσι ένα λεπτά η κάθε μια, οπότε είναι η τέλεια εμπειρία σε βινύλιο. Το είχαμε σκοπό να το κάνουμε αυτό, διότι πολύς κόσμος αγοράζει πλέον βινύλιο ξανά και θέλαμε να διασφαλίσουμε ότι θα είναι το καλύτερο για όλους.

«και σου είπαν για δαχτυλίδια και φοβερά πράγματα και σου είπαν ότι τα γουρούνια πετάνε»...

(γέλια)

Όταν σκέφτεσαι Pink Floyd, σκέφτεσαι το γουρούνι που πετάει στο εξώφυλλο του "Animals"

Είναι αυτές οι προφανείς αναφορές που έρχονται στο νου;

Αυτή είναι μάλλον η μόνη περιπαικτική γραμμή που έγραψα σε όλο το άλμπουμ. Το συγκεκριμένο σημείο στην πραγματικότητα είναι μια επαναφορά από ένα μέρους του τραγουδιού "Stars And Satellites". Το μεσαίο μέρος του "Stars And Satellites" ξεκινάει με την φράση "did you answer the call on the telephone?" για να συνεχιστεί στο "Swallowed" όπου επιστρέφουμε να δούμε τι συνέβη. Έτσι, λέει "well, you answered the call on the telephone" και ξεκινάει μια σύνοψη της ζωής του.

Συγκεκριμένα για τα σημεία που ανέφερες τώρα. Ήξερα όταν ονομάζαμε το άλμπουμ "Legends Of The Shires" πως κάποιοι θα νομίζουν ότι είναι για τον "Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών", οπότε σκέφτηκα να τους πω «πως σου είπαν για δαχτυλίδια και φοβερά πράγματα», αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει να κάνει με αυτά. Ήταν απλά μια φήμη. Ο στίχος αυτός απλά λέει πως το άλμπουμ δεν έχει καμία σχέση με τον "Άρχοντα Των Δαχτυλιδιών".

«Και σου είπαν ότι τα γουρούνια πετάνε»... για να είμαι ειλικρινής, η συγκεκριμένη αναφορά έγινε λίγο σκόπιμα, καθώς ξέρω ότι το συγκεκριμένο σημείο ακούγεται λίγο σαν Pink Floy. Είναι μια από τις συνθετικές μας πλευρές αυτή, με την οποία πιθανόν μπορείς να μας συγκρίνεις. Και όταν σκέφτεσαι Pink Floyd, σκέφτεσαι το γουρούνι που πετάει στο εξώφυλλο του "Animals". Έτσι, είναι απλώς μια αναφορά στους Pink Floyd στο συγκεκριμένο σημείο, τίποτα άλλο.

Πρόκειται, όμως, μόνο για μια μικρή αναφορά. Κι αυτό διότι το άλμπουμ ξεκινάει με τον πρωταγωνιστή να κάθεται στην φάρμα και να προσπαθεί να καλλιεργήσει τη γη και σε αυτό το τραγούδι βρίσκεται ξανά πίσω στη φάρμα βλέποντας την επόμενη γενιά να κάνει τα ίδια πράγματα από την αρχή. Οπότε, υπάρχουν μια σειρά σχετικές αναφορές. Έχεις τα «γουρούνια που πετάνε», έχεις το «κρέας» (σ.σ.: meat), έχεις το "steer" που στην αργκό είναι οι αγελάδες. Υπάρχουν διάφορες αναφορές γύρω από τα ζώα, καθώς το τραγούδι περιστρέφεται γύρω από τη φάρμα.

Σκοπεύετε να παίξετε όλο το άλμπουμ στην επερχόμενη περιοδεία; Νομίζω πως θα ήταν ωραίο να το κάνετε, αν κι έχετε μεγάλο και σπουδαίο κατάλογο...

Το συζητήσαμε. Ελπίζω να το κάνουμε τελικά το επόμενο έτος. Αλλά, για αυτό το έτος επιλέξαμε να κάνουμε μια μίξη των καλύτερων τραγουδιών του νέου άλμπουμ και των καλύτερων τραγουδιών από τα παλιά. Οπότε, να περιμένεις να ακούσεις περίπου το μισό άλμπουμ, αν και δεν είμαι σίγουρος. Ακόμα το ψάχνουμε...

Ξέρεις, δεν μπορούμε να βγούμε σε περιοδεία με τον Glynn και να μην παίξουμε κάποια τραγούδια από το "Psychedelicatessen". Επίσης, η φωνή του Glynn είναι παρόμοια με αυτή του Mac, οπότε θα έχουμε τον Glynn να τραγουδάει κάποια από τα καλύτερα τραγούδια της εποχής του Mac. Τραγούδια σαν το "Mission Profile" και το "Pilot In The Sky Of Dreams"... Πρέπει να το ακούσεις αυτό! Ακούγεται φοβερός! 

Γι' αυτό καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως αυτή τη χρονιά θα πάμε με τα καλύτερα από όλες τις περιόδους και μετά του χρόνου θα μπορούσαμε να κάνουμε την "Tour Of Shires" περιοδεία. Δεν το υπόσχομαι, αλλά είναι κάτι που θέλουμε πολύ να κάνουμε...

Και επιτέλους έρχεστε και στην Αθήνα! Από όσο ξέρω ήσασταν κοντά να έρθετε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα γίνεται πραγματικότητα επιτέλους!

Και είναι η πρώτη ημερομηνία της περιοδείας! Θα δείτε την μπάντα με τον Glynn πριν από οποιοδήποτε άλλο! Θα είμαστε εκεί στις 12 Νοεμβρίου και είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι που επιστρέφουμε στην Ελλάδα, καθώς πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ήρθαμε. Μας κάνει πολύ χαρούμενος αυτό...

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "Legends Of The Shires" από τον Χρήστο Καραδημήτρη.