Nick Waterhouse

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή ακόμα εκστομίσει την περιβόητη ατάκα του γεννήθηκα σε λάθος εποχή; Σίγουρα κάμποσες, είτε αφορά αθλητισμό, πολιτική, επιστήμες, κυρίως όμως όταν έχει να κάνει με τις τέχνες. Έχω δει ζωντανά AC/DC με Bon Scott σου λέει ο άλλος κι εσύ τι να πεις σε είκοσι χρόνια στον επίδοξο rocker πιτσιρικά; Πώς είδες τον Nick Waterhouse στα ντουζένια του στην Αθήνα;

Γιατί όχι; Ο καθένας μας πορεύεται με ό,τι έχει κι ο Waterhouse σίγουρα δεν γεννήθηκε τη λάθος εποχή. Σε διαφορετική περίπτωση, θα ήταν ακόμα ένας wannabe rock star ανάμεσα σε τόσους άλλους στα '50s & '60s. Ενώ τώρα; Τώρα είναι ένας λάτρης του rock ‘n’ roll της περιόδου αυτής και την παρουσιάζει σε ένα ακροατήριο που γεννήθηκε αρκετά χρόνια μετά.

Σε ένα κοινό που στη συντριπτική του πλειοψηφία εκτίμησε τη μουσική αυτή μέσω των soundtracks ταινιών των Tarantino, Guy Richie άντε και τον Austin Powers. Για τον Δαλιανίδη ούτε λόγος. Δυο πράγματα μου αρέσουν στον Waterhouse: Δεν αναπαράγει με σύγχρονη αισθητική τον ρετρό ήχο της soul/garage rock μουσικής . Όπως τον άκουσε, έτσι τον έμαθε κι έτσι μας τον παρουσιάζει.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη συνύπαρξη του εύθυμου και του στενάχωρου. Από τη μία η άκρως χορευτική μουσική κι από την άλλη οι βιωματικοί στίχοι που μόνο χαρά δεν προσφέρουν. Γίνεται να στριφογυρίζεις σαν άλλος δερβίσης όταν ακούς ότι love is a lovely suicide pact; Κι όμως γίνεται. Όπως κι όταν κράζει πολιτικούς και ιεροκήρυκες στο "Man Leaves Town". Τα χορευτικά «κατηγορώ» είναι τα καλύτερα.

Αν εξαιρέσουμε τη μία και μοναδική στιγμή χαλάρωσης που ακούει στο όνομα "Thought & Act", ο υπόλοιπος ομότιτλος δίσκος είναι μια ωδή στο groove. Είναι ένας δίσκος που όχι μόνο δεν έχει fillers, αλλά το κάθε τραγούδι είναι εν δυνάμει κι ένα single για chart. Τα "Song For Winners", "I Feel An Urge Coming On" και το "Undedicated" με τη σαλούν/καμπαρέ ατμόσφαιρα, πρωτοστατούν στον άτυπο διαγωνισμό που ενορχήστρωσε κι εκτέλεσε ο τραγουδοποιός.

Ένας τραγουδοποιός που αποφάσισε στον τέταρτο δίσκο του να συστηθεί εκ νέου στο κοινό. Όχι μέσω της διαφορετικής προσέγγισης στο συνθετικό/ηχητικό κομμάτι, παρά με τη δήλωση που φέρει ο τίτλος του δίσκου. Είναι ο Nick Waterhouse και συνεχίζει να παίζει παλιακό rock 'n' roll. Και καλά κάνει.