Nick Waterhouse @ Loulou Is Present, 26/05/22

Ομολογώ πως είμαι από εκείνους που δύσκολα παραπονιούνται για τις μεταβολές ή τις αναποδιές που αφορούν την πραγματοποίηση μιας συναυλίας, κατανοώντας πως μπορούν να υπάρξουν συνθήκες που επιβάλλουν τις όποιες διαφοροποιήσεις. Ίσως μεγάλωσα και παραξένεψα, αλλά το βράδυ της περασμένης Πέμπτης υπήρξε από εκείνες τις συναυλιακές εξαιρέσεις που με βρίσκουν απέναντι τους επικριτικό, δίχως σε αυτό να ευθύνεται ο εκάστοτε καλλιτέχνης που εμφανίστηκε.

Έτσι, για να αποδώσουμε καταρχάς τα δέοντα σε έναν εξαιρετικό entertainer, ο οποίος μοιάζει απόλυτα πιστός και ταγμένος στη μουσική της καρδιάς του, παραδίδοντας μαθήματα απολαυστικής performance ανεξαρτήτως συνθηκών, ο Nick Waterhouse και το εκλεκτό κουιντέτο μουσικών που τον συνόδευσε υπήρξαν εξαιρετικοί, όντας και ο μοναδικός λόγος της όποιας ανοχής μας.

Ο Αμερικάνος singer - songwriter διαθέτει πιστό κοινό στη χώρα μας - και δικαίως - και τους αντάμειψε με τον ανατατικό του ήχο, που συνδυάζει επιτυχημένα τους R&B ήχους των '60s, με τη soul, τη jazz και το rockabilly της εποχής εκείνης. Σε αυτήν του την περιοδεία για την υποστήριξη του περσινού "Promenade Blue" αναμενόμενα στήριξε το setlist του σε συνθέσεις εκείνου, δίχως όμως αγαπημένα τραγούδια του παρελθόντος όπως το κεφάτο "Katchi" ή η φανταστική διασκευή του "You’re Gonna Miss Me Baby" των 13th Floor Elevators να απουσιάζουν.

Σκέρτσο, μπρίο και αναμενόμενα υψηλό εκτελεστικό επίπεδο πλημμύρισαν τη σκηνή του νέου μαγαζιού της Πειραιώς, με αυτήν την ενέργεια να περνάει αβίαστα στο κοινό, το οποίο απαρτιζόταν από άτομα όλων των ηλικιών που δεν δίσταζε να λικνίζεται χορευτικά στους ρυθμούς που επέβαλλε η μουσική, σε μια εμφάνιση που έφερε πιο κοντά τα '60s με τα σύγχρονα '20s. Μάλιστα, σε αυτήν του την εμφάνιση, είχαμε την τύχη να ακούσουμε δύο τραγούδια που παίζονταν πρώτη φορά από το σχήμα, αλλά να μάθουμε και για το επερχόμενο άλμπουμ του που θα κυκλοφορήσει σε μερικούς μήνες από τώρα, με το "The Fooler" να είναι η πιθανότερη ονομασία του (όπως ο ίδιος ο Waterhouse ανακοίνωσε).

Με ένα αιφνιδιαστικό διπλό encore να κλείνει μια πανέμορφα διασκεδαστική εμφάνιση που απήλαυσε και ο πλέον δύσπιστος με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, τα όσα αφορούν τον Nick Waterhouse και την backing band του τελειώνουν κάπου εδώ. Δυστυχώς, τα λοιπά αφορούν την αν μη τι άλλο επιλήψιμη διαχείριση του οργανωτικού - εκτελεστικού σκέλους της συναυλίας, με τον χώρο διεξαγωγής της να αλλάζει μόλις μια μέρα πριν της πραγματοποίηση της και τον νέο χώρο που τη φιλοξένησε να είναι - τουλάχιστον στα δικά μου μάτια - όχι ο πλέον κατάλληλος.

Ο χώρος στο νούμερο 105 της Πειραιώς ακόμη απέχει αρκετά στο να μπορεί να χαρακτηριστεί ως ιδανικός, όντας αρκετά στενάχωρος στο να μπορεί να φιλοξενήσει μια συναυλία τέτοιου βεληνεκούς, με ανεπαρκές σύστημα εξαερισμού και δυσλειτουργική κατανομή χώρων. Στο επάνω πάτωμα λογικά οι συνθήκες θα υπήρξαν πιο ανθρώπινες, αλλά στο κάτω δεν κατέστη δυνατόν κάτι τέτοιο, με αρκετό κόσμο να επιλέγει να ακούσει τα όσα συνέβαιναν επί σκηνής από το πεζοδρόμιο της Πειραιώς, έξω από το μαγαζί.

Προφανώς, κατανοώ την πλευρά του διοργανωτή και το γεγονός να μην έχει προλάβει να διαμορφώσει ακόμη τη δυναμική, τις λειτουργίες και την κατεύθυνση του νέου αυτού συναυλιακού χώρου όπως του αρμόζει, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τα όσα αναφέρονται παραπάνω. Προσωπικά, λοιπόν, επιφυλάσσομαι για την εξέλιξη που θα έχει το Loulou Is Present, μα μέχρι τότε, η πρώτη γνωριμία υπήρξε τουλάχιστον αμφιλεγόμενη. Τουλάχιστον τα χαρούμενα πρόσωπα που υπήρχαν μετά τη συναυλία και, φυσικά, η ίδια η μουσική του Nick Waterhouse και η εμφάνιση που μας χάρισε, έσωσαν τα προσχήματα για μια από τις πρώτες καυτές - κυριολεκτικά - βραδιές ενός έντονου συναυλιακά καλοκαιριού.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά