Murder By Death

Να ξεκινήσω, λες, φωνάζοντας πόσο τεράστιο συγκρότημα είναι οι Murder By Death; Να πω ότι το προ 13 ετών ντεμπούτο τους, "Like The Exorcist, But More Breakdancing", τότε που έπαιζαν μέσα σε μια post-rock δίνη με πειραματικό art rock στο μάτι του κυκλώνα, είναι από τους συγκλονιστικότερους δίσκους των '00s; Ή να μην πάω τόσο μακριά; Να μείνω στον τελευταίο δίσκο τους, "Bitter Drink, Bitter Moon", που αγκάλιαζε με τη θεσπέσια μελαγχολική alt-country ομορφιά του τα πάντα; Να τονίσω το προφανές (με πόση ανυπομονησία περίμενα το "Big Dark Love"); Ή να μεταπηδήσω στην ουσία, ότι δεδομένης της δισκάρας που αναμέναμε, εδώ βρίσκουμε μία από τις απογοητεύσεις της χρονιάς;

Και τι απογοήτευση ε, με αρκετές όμορφες στιγμές. Αλλά απογοήτευση μολαταύτα -και μάλιστα σημαντική, δεν το διαπραγματεύομαι. Ο συγκεκριμένος concept δίσκος πραγματεύεται το πιο πολυτραγουδισμένο θέμα της δυτικής τέχνης μετά τον θάνατο, την αγάπη. Τα συστατικά είναι ακριβώς τα ίδια που συνετέλεσαν στη δημιουργία του "Bitter Drink, Bitter Moon": Η τραγικότητα της φωνής του ηγέτη Adam Turla, το πληθωρικό τσέλο της Sarah Balliet, η country μελαγχολία, οι νότες αισιοδοξίας και η εκλεκτική, ραφιναρισμένη αισθητική. Από όλα τα κομμάτια, όμως, λείπει η μαγική σεληνόσκονη που όφειλε να απογειώσει το αποτέλεσμα. Ως εκ τούτου, ήδη από το εναρκτήριο "I Shot An Arrow", όταν θα έπρεπε να «φτιαχνόμαστε» για ένα νοσταλγικό ταξίδι, η δυναμική λείπει, τόσο από την παραγωγή όσο και από τη σύνθεση εν γένει. Όταν τραγουδάει ο Turla, «I had a dream too big for the world», δεν τον συναισθανόμαστε, δυστυχώς.

Η παραγωγή αποτελεί ένα από τα μειονεκτήματα του άλμπουμ στην ολότητά του. Ο δίσκος χρηματοδοτήθηκε μέσω του Kickstarter, της πιο γνωστής crowdfunding πλατφόρμας. Το 2012 οι Murder By Death είχαν κάνει την τρίτη πιο επιτυχημένη μουσική καμπάνια του Kickstarter συγκεντρώνοντας $187.048 για το "Bitter Drink, Bitter Moon". Θα ήταν χαζοί να μην επέστρεφαν για τον φετινό τους δίσκο, για τον οποίο μάζεψαν εφάμιλλο ποσό, συγκεντρώνοντας $117.000 μόλις τις δύο πρώτες ημέρες. Όλα αυτά τα λεφτά, δεν χρησιμοποιήθηκαν για την επένδυση μιας πιο ακριβής παραγωγής. Προτίμησαν να απογυμνωθούν, ούτως ώστε να δείχνουν ακόμα πιο «ξεροί» και γήινοι - κάτι που αρμόζει στη μουσική τους, βέβαια. Ωστόσο, αντί να γίνουν πιο γήινοι, ο ήχος τους έγινε flat, μην επιτρέποντας στις καλύτερες στιγμές του δίσκου να εκπληρώσουν την προοπτική τους. Τρανό παράδειγμα αυτού, το ομώνυμο κομμάτι που είναι εξαιρετική σύνθεση, αλλά κάτι το αποτρέπει από το να προκαλέσει ανατριχίλες.

Λίγο μετά το ομώνυμο κομμάτι θα βρούμε τη δεύτερη δυνατή σύνθεση του άλμπουμ, το "Solitary One", που αποτελεί ωδή στην μοναχικότητα, με απλοϊκούς στίχους και μια πολύ όμορφη ιδέα παιγμένη από κόρνο. Πέρα από τα δύο προαναφερθέντα άσματα, λίγες στιγμές θα προκαλέσουν συγκινήσεις, είτε μιλάμε για την σκοτεινή γοτθίζουσα country, είτε για εκείνη τη γλυκιά, γλυκιά americana (sic). Στην τελευταία κατηγορία ανήκει το "Last Thing" και οι συγκρίσεις με τον υπέροχο φετινό δίσκο των Decemberists αφήνουν τους Murder By Death χιλιόμετρα πίσω, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα. Εν κατακλείδι, μπορεί να πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια και το "Big Dark Love" να διαρκεί μόλις 33 λεπτά, αλλά δίνουν την εντύπωση πως μας έδωσαν κάτι βιαστικό. Κάτι που σε καμία περίπτωση δεν είναι εφάμιλλο των προσδοκιών μας, έστω και αν έχει δυο-τρεις συνθέσεις που πιστεύω ότι θα ταιριάξουν όμορφα στο set τους, όταν εμφανιστούν μπροστά μας στις 16 Μαΐου.