Mother Turtle

Three Sides To Every Story

Self Released (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 30/09/2019
Σε έναν από τους πιο συναρπαστικούς φετινούς εγχώριους δίσκους, η Χελώνα μοιράζει απλόχερα ταλέντο κι ευρηματικότητα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με ρυθμούς λαγού, η Χελώνα μας παραδίδει το τέταρτο άλμπουμ της μόλις ένα χρόνο έπειτα από το εξαιρετικό "Zea Mice" και, όσοι είναι υποψιασμένοι για το ποιόν αυτής της μπάντας από τη Θεσσαλονίκη, μπορούν ήδη να ξερογλείφονται σαν το σκυλί του Pavlov. Οι μη-υποψιασμένοι καλό είναι να θυμούνται ότι αυτό που αποκαλούμε - αόριστα και αυθαίρετα κάποιες φορές - prog rock δεν είναι πάντα καλοξυρισμένο, καλοντυμένο και με καλούς τρόπους. Το prog των Mother Turtle έχει γένια τεσσάρων ημερών, η ανάσα του μυρίζει τσιγαρίλα και τα μπλουζάκια του έχουν χάσει το χρώμα τους από τα ατελείωτα τζαμαρίσματα.

Δρώντας περισσότερο σαν μικρή κολεκτίβα, η μπάντα «εκμεταλλεύτηκε» τις συγκυρίες που τους βρήκε ως τρίο και αποφάσισε να ηχογραφήσει το "Three Sides To Every Story" κάτω από αυτήν τη μορφή, εξερευνώντας έτσι τις προοπτικές και τις α-πιθανότητες που τους παρέχει αυτό το σχήμα. Τα καλά νέα είναι ότι οι πλούσιες ενορχηστρώσεις της εξαμελούς μορφής δεν θα σου λείψουν πουθενά, αφού η τριάδα των Γιώργο Μπαλτά (τύμπανα), Γιώργο Φιλοπέλου (μπάσο) και Κώστα Κωνσταντινίδη (κιθάρα, πλήκτρα) έχει όλη τη γνώση και το ταλέντο που χρειάζεται για να χτίσει έναν πλήρη και ευέλικτο δίσκο - συνθετικά, αισθητικά και τεχνικά - χωρίς ηχητικές τρύπες και χωρίς περιττές νότες.

Το άλμπουμ αποτελείται από τρεις συνθέσεις συνολικής διάρκειας περίπου 40 λεπτών και μια πρώτη διαπίστωση είναι ότι κάθε μία από αυτές έχει διαφορετικό υποκείμενο και νοοτροπία. Ενώ η πρώτη εντύπωση είναι μιας (σχεδόν) instrumental prog μπάντας που πίνει στην υγεία των ένδοξων '70s, η ροή των συνθέσεων αποκαλύπτει μια ιδιαίτερα εκλεκτική χρήση fusion, metal, εναλλακτικών και καθαρά πειραματικών στοιχείων, αποδεικνύοντας ότι οι Mother Turtle δεν έχουν αράξει πάνω στην κλασική prog παράδοση αλλά ότι τα αυτιά, τα δάχτυλα και τα γούστα τους ψάχνουν και ψάχνονται. Γενικώς ακούγονται ελαφρώς σκληρότεροι από το "Zea Mice" αλλά αυτό ίσως έχει να κάνει με τη διαφορετική ενέργεια και τις αυξημένες δυναμικές που εκλύει συχνά ένα τρίο.

Τα στοιχεία που θεωρώ ότι εκτοξεύουν το "Three Sides To Every Story" είναι η φαντασία του, η απενοχοποίηση του και, κυρίως ο τρόπος που αυτά τα δύο αλληλοεμπλέκονται. Αν οι Mother Turtle ενδιαφέρονταν να είναι by the book αρεστοί, ίσως να μην χρησιμοποιούσαν για εξώφυλλο την απίθανη και προκλητική φωτογραφία του Συνοδινού Μοσχίδη. Ίσως θα δείλιαζαν να αυτοσαρκαστούν (ή να σαρκάσουν;) τόσο όσο στον μονόλογο του "Zigu Zigu". Θα καλλώπιζαν λίγο τα heavy riff από την τραχύτητα τους κι ο Κωνσταντινίδης δεν θα «τολμούσε» να ηχογραφήσει με ενισχυτή 5 watt. Στην τελική, δεν θα έκαναν όλα τα παλαβά που θα ακούσεις στο "A Christmas Postcard From Kim". Όμως, να που κάνουν όλες αυτές τις επιλογές και κάνοντας τις, απελευθερώνουν μια διαφορετική δυναμική: αυτή ενός τολμηρού και συνάμα διασκεδαστικού γκρουπ.

Όσο για τη φαντασία; Η αλήθεια είναι ότι δεν επιθυμώ να χαλάσω τις εκπλήξεις που περιμένουν τον ακροατή. Μπορώ όμως να «αποκαλύψω» τα εξής: το "Zigu Zigu" με το up tempo-feel good heavy prog riff του μοιάζει να βαδίζει στο πνεύμα των μεγάλων instrumental στιγμών των Rush πριν τελικά καταλήξει σε Monty Python-ικά χωράφια. Το αγαπημένο μου "Notwatch" χτίζεται σε ένα ατμοσφαιρικό fusion mood και, ενώ περιμένεις όλο αυτό να καταλήξει σε σολιστικούς παροξυσμούς, οδηγεί σε ένα απίστευτο ψυχεδελικό έπος - με ένα υπέροχο sample ελληνικής παραδοσιακής μουσικής - πριν τελειώσει με hard rock διαθέσεις, σαν αυτό να ήταν ότι πιο φυσιολογικό. Όσο για το "A Christmas Postcard From Kim", είναι εμφανές ότι πρόκειται για ένα track με σκοτεινότερες και βαρύτερες απολήξεις αλλά και με απίθανο πλούτο ιδεών, δεκάδες εναλλασσόμενα μέρη, «κουφά» χορωδιακά και υπέροχο, συχνά πρωταγωνιστικό, rhythm section. 

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να θεωρήσουμε το "Three Sides To Every Story" ως πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ των Mother Turtle, ως τώρα. Είναι ευφάνταστο και συγκροτημένο, απρόβλεπτο και καλοραμμένο, αποτελώντας ένα καθαρό δείγμα ευφυούς δημιουργικότητας και άλλο ένα μικρό διαμάντι της ακμάζουσας εγχώριας prog σκηνής. Περισσότερο οδηγεί στη συνειδητοποίηση ότι χρειαζόμαστε μπάντες σαν τη Χελώνα, μπάντες που μπορούν να είναι πραγματικά ανεξάρτητες στη σκέψη και προοδευτικές στον ήχο. Αν αισθάνεσαι ότι συμμερίζεσαι αυτές τις ελευθερίες, θα ανακαλύψεις έναν θαυμάσιο δίσκο.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET