Mogwai

Οι Σκοτσέζοι το έχουν ξανακάνει στην ταινία για τον Zidane, στην μουσική του "The Fountain", αλλά και στο ντύσιμο μιας σειράς και πάντα προσέχουν την ποιότητα και το ύφος της μουσικής τους. Πρόκειται για άλλο ένα soundtrack, λοιπόν, και αυτήν τη φορά αφορά το ντοκιμαντέρ "Atomic: Living Ιn Dread Αnd Promise" το οποίο προβλήθηκε πέρσι από το BBC. Το θέμα έχει να κάνει με το τι έχει αφήσει πίσω της η χρήση της πυρηνικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Τα έχουμε ξαναπεί πως η μπάντα είναι ανάμεσα στους πρωτεργάτες του post-rock. Φέτος ανακοίνωσαν την αποχώρηση του κιθαρίστα τους, John Cummings μετά από είκοσι χρόνια, αλλά δεν δείχνουν διατεθειμένοι να σταματήσουν. Όπως και πριν δύο χρόνια με το αμφιλεγόμενο, αλλά όπως αποδείχτηκε, αρκετά εμπορικό "Rave Tapes", έφεραν στο προσκήνιο τα synths και ηλεκτρονικούς ήχους, που πάντα αγαπούσαν. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω το ντοκιμαντέρ, καθώς είναι αρκετά καλό, ενδιαφέρον πείραμα είναι να κλείσετε τον ήχο, να βάλετε τις μουσικές να παίζουν και να απολαύσετε τη σύνδεση εικόνας και μουσικής που προσφέρουν οι Mogwai. Αν αυτός είναι ο σκοπός κάθε soundtrack, τότε εδώ οι Σκοτσέζοι το έχουν πετύχει και με το παραπάνω. Εικόνες από ειδήσεις, γεγονότα, άλλα ντοκιμαντέρ, συνεντεύξεις, ενδείξεις, ιστορικά πλάνα και υλικό αρχείου, δένουν φανταστικά με την ατμοσφαιρική, εν μέρει θορυβώδη και αρκετά ηλεκτρονική post-rock του συγκροτήματος.

Με το αρκετά έντονο "Ether" στο ξεκίνημα, μέχρι το χαλαρό, γεμάτο synths, "U-235" και το μαγευτικό "Pripyat" οι μουσικές αναλώνονται σε kraut ήχους και ηλεκτρονικά πειράματα που ντύνονται με ένα απαλό rock πέπλο, πάντα σε ήρεμους και ατμοσφαιρικούς ορίζοντες. Όπως περίπου στο νοσταλγικό "Weak Force". Στη σύνθεση "Scram", όμως, διακρίνω το μέλλον τους. Βλέπω τις σκέψεις τους. Ακούω μια μοντέρνα εκδοχή, ενός άκρως ενδιαφέροντος προοδευτικού ηλεκτρονικού rock. Στο "Bitterness Centrifuge" από την άλλη ακούω ήχους γνώριμους και μια κατάσταση οικεία. Όπως και στο "Little Boy", διακρίνω έναν συνδυασμό παλιού και καινούργιου. Χαρούμενη διάθεση σε μια σκοτεινή μορφή. Το βιολί, στο "Are You A Dancer?" αλλάζει την ιστορία και μοιάζει να ταιριάζει με την κιθάρα φανταστικά. Παρακάτω, στο "Tzar" ακούμε επιτέλους ένα post-rock ξέσπασμα από τα παλιά και στο Fat Man για το τέλος ερχόμαστε πάλι αντιμέτωποι με τον συνδυασμό του παλιού, με το ρίσκο του ήσυχου, με το συναίσθημα του προβληματισμού.

Αν το συγκρίνω με τα υπόλοιπα επίσημα soundtrack τους, αυτό εδώ είναι το καλύτερο. Αν το συγκρίνω με τους επίσημους δίσκους τους, δεν μπορεί να ξεπεράσει κανένα. Όμορφη μουσική, που μπορεί να σε συντροφεύσει σε μοναχικές σου στιγμές.