Joe Bonamassa

Το φαινόμενο Joe Bonamassa για να το γράφουμε σωστά, κυκλοφορεί το 17^ο προσωπικό στούντιο άλμπουμ του (αφήνουμε στην άκρη τα live album, τις αμέτρητες συνεργασίες και τα άλμπουμ των Black Country Communion γιατί θα χαθεί η μπάλα στο μέτρημα) και δε σταματάει να μας εκπλήσσει για ακόμα μια φορά. Στο Breakthrough αναμιγνύει όλα σχεδόν τα μουσικά είδη, από Texas blues, soul, south rock, country rock, hard rock περασμένα μέσα από το προσωπικό του φίλτρο, δημιουργώντας έτσι τον δικό του αναγνωρίσιμο ήχο και στην κιθάρα αλλά και στη φωνή.

Σε παραγωγή Kevin Shirley για άλλη μια φορά, ηχογραφημένο σε πολλά διαφορετικά στούντιο ανά τον κόσμο, αναμεσά τους και τα δικά μας Black Rock Studios στη Σαντορίνη με τη εμπλοκή μάλιστα του Κώστα Καλημέρη στην ηχογράφηση τεσσάρων κομματιών ως μηχανικού. Με γνώριμους του μουσικούς για συνοδεία σαν τους Josh Smith στην ηλεκτρική κιθάρα, Calvin Turner στο μπάσο και Lemar Carter στα ντραμς, έχει δημιουργηθεί ένα σφιχτοδεμένο σύνολο σαν να ήταν μπάντα που παίζει μαζί δεκαετίες και αυτό βοηθάει πάρα πολύ τα δέκα συνολικά κομμάτια να αναπνέουν και να αποπνέουν το καθένα σωστά το διαφορετικού του στυλ.

Σε όλο το άλμπουμ υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στην κιθάρα, την φωνή και τα δεύτερα φωνητικά και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το άλμπουμ να μην κουράζει ούτε στιγμή. Τα σόλο είναι εκεί που πρέπει και όσο πρέπει. Δυνατά ("Trigger Finger") και ρυθμικά ("I'll Take The Blame", "Drive By The Exit Sign") όταν απαιτείται, ήρεμα και γλυκά όταν το κομμάτι είναι πιο soul ("Life After Dark") ή μπαλάντα ("Broken Record"). Αφήνει χώρο στη φωνή ("Shake This Ground") ή στο γυναικείο φωνητικό σύνολο ("Pain's On Me") που τον συνοδεύει, όταν το τραγούδι το χρειάζεται.

Ο Bonamassa με το Breakthrough αποδεικνύει ότι ενώ για bluesman θεωρείται νέος έχει την ωριμότητα βετεράνου όχι φυσικά από αμέτρητες κυκλοφορίες του αλλά από την αποτύπωση της μουσικής του στην ηχογράφηση. Υπάρχουν στιγμές που αν ξεχαστείς νιώθεις ότι ακούς κάποιο παλαιό άλμπουμ γιατί έχει τη στόφα του instant classic. Θα καλύψει και τους οπαδούς των blues αλλά και του hard rock με την ίδια ευκολία. Θέτει χωρίς δισταγμό δυνατή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς.