Μάπα το... κολοκύθι;

Επιτρέψτε μου να κάνω μια εισαγωγή πριν μπω στο ζουμί του άρθρου. Για τους μεγαλύτερους σε ηλικία οπαδούς που πρόλαβαν την κυκλοφορία των Keepers πιστεύω πως αν έβρισκαν το τζίνι που θα τους έδινε τρεις ευχές την μια θα την ξόδευαν στο reunion των Helloween. Εύκολα! Το μουσικό αποτύπωμα που άφησαν οι Γερμανοί είναι  τόσο μεγάλο σε όρους ποιοτικούς, αλλά και επιδραστικότητας, που είναι πολύ λογικό οι οπαδοί τους να θέλουν να τους δουν με το κλασικό line-up.

Ακόμα και αυτοί που τους έμαθαν επί εποχής Deris. Ακόμα και αυτοί που κάποτε άκουγαν metal, αλλά «πλέον όχι και τόσο πολύ», θα πήγαιναν λόγω του παράγοντα νοσταλγία ή ακόμα και από καθαρή περιέργεια. Να βρουν τα παλιά τους φιλαράκια, να πιουν καμιά κρύα μπύρα και να θυμηθούν τα παλιά, με soundtrack κάποια τραγούδια μνημεία στο power metal.

Οπότε ήταν λογικό αυτό το ενδιαφέρον γύρω από το reunion να κρατάει όλα αυτά τα χρόνια. Και μιλάμε πραγματικά για πολλά χρόνια, καθώς από την φυγή αρχικά του Hansen και αργότερα του Kiske, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι. Μάλιστα, η ίντριγκα γύρω από τις ταραχώδεις σχέσεις των δυο προαναφερόμενων με τον Weikath έδινε και την απαραίτητη κουτσομπολίστικη νότα, οπότε σε κάθε συνέντευξη οι ερωτήσεις σχετικά έδιναν και έπαιρναν, κρατώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το θέμα μονίμως στην επικαιρότητα.

Κάποια στιγμή η κόντρα του Hansen με τον Weikath τελείωσε (μάλιστα κάνανε κοινή περιοδεία με τους Gamma Ray με τον Hansen να μοιράζεται τη σκηνή με τις υπόλοιπες κολοκύθες για κάποια τραγούδια), ενώ και ο τελευταίος σκόπελος που ήταν οι σχέσεις των δυο Μιχάληδων (Weikath/Kiske) ξεπεράστηκε αφού κάποια στιγμή αποκαταστάθηκαν και αυτές (σε ποιο βαθμό αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω). Έτσι μοιραία, οδηγηθήκαμε στο πολυπόθητο reunion το οποίο ανακοινώθηκε πριν σχεδόν από ένα χρόνο. Έγινε για τα λεφτά; Προφανώς, αλλά ουδόλως με απασχολούσε από την στιγμή που θα είχα την δυνατότητα να δω κάτι που έμοιαζε άπιαστο όνειρο για χρόνια.

Αυτή, πάνω-κάτω, είναι η ιστορία μέχρι να φτάσουμε στις πρώτες εμφανίσεις των Γερμανών στο Μεξικό την προηγούμενη εβδομάδα. Όπως ήταν λογικό, στο youtube ανέβηκαν βίντεο με αποσπάσματά τους σχεδόν αμέσως. Το σετλιστ προκαλούσε ίλιγγο και το σύνθημα λοιπόν για ανελέητο σερφάρισμα δόθηκε.

Οι Helloween ανοίγουν με το 13λεπτο έπος "Halloween" και ακόμα και ένα ερασιτεχνικό βίντεο τραβηγμένο από κινητό είναι ικανό να στου σηκώσει την τρίχα κάγκελο. Βλέπεις όλα τα βίντεο αποσβολωμένος και δεν πιστεύεις στα αυτιά σου για το πόσο καλή απόδοση έχει η μπάντα και προπάντων το πόσο καλοί ακούγονται οι Deris/Kiske/Hansen. Έχεις μπει σε μια δύνη η οποία σε ρουφάει και σε ξεβράζει πίσω στην εφηβεία σου, τότε που κοπανιόσουν με μανία στο δωμάτιό σου ακούγοντας έπη όπως τo "Eagle Fly Free", τo ομώνυμο από το δεύτερο "Keeper", το "March Of Time" κ.ο.κ.

Αφού ξεπεράσεις το αρχικό σοκ, μπαίνεις στη διαδικασία να ξαναδείς τα βίντεο, αλλά αυτή τη φορά αρχίζεις να παρατηρείς κάποιες «ανακολουθίες». Ο Kiske μοιάζει να αποφεύγει τα φώτα όπως ο διάολος το λιβάνι και τραγουδάει σε πολλά σημεία με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό. Αρχίζεις να σκέφτεσαι πως κάτι δεν πάει καλά και έρχεται εκείνη η ριμάδα η στιγμή που στο "A Tale That Wasn’t Right" ο Kiske τραγουδάει με πλάτη και ξάφνου γυρίζει και ενώ το στόμα του είναι κλειστό, ακόμα ακούγονται οι τελευταίες λέξεις από το ρεφρέν και μένεις μαλάκας.

«Είναι playback!» λες μέσα σου χωρίς να θες να το πιστέψεις. Το ξαναβάζεις το σημείο και συμβαίνει ακριβώς το ίδιο. Όσες φορές και αν το επαναλάβεις δεν θα αλλάξει κάτι. Πλέον, η αμφιβολία έχει ριζώσει για τα καλά μέσα σου και όλα σου μοιάζουν ύποπτα. Το κρυφτό του Kiske, το μονίμως κολλημένο στο στόμα του μικρόφωνο με τα χέρια του να το καλύπτουν, ο αψεγάδιαστος Hansen, η αγέραστη φωνή του Deris. Άπαξ και πάρεις χαμπάρι πως παίζουν σημεία playback -έστω και στην περίπτωση που αυτό συμβαίνει μόνο για να μπουστάρουν κάποια δύσκολα σημεία-  ένα γαμημένο σαράκι θα έχει ριζώσει μέσα στο κεφάλι σου και θα αμφισβητείς τα πάντα.

Δηλαδή τι συμβαίνει τώρα; Όλη αυτή η αναμονή έγινε για να ακούσουμε κάτι προ-ηχογραφημένο;

Το ότι παίζουν playback μέρη είναι το μόνο σίγουρο. Δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά και πολλοί άλλοι. Το πόσα είναι αυτά δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Μάλιστα, η ανακοίνωση περί αρρώστιας του Kiske «λόγω του δύσκολου προγράμματος» μόλις μετά από δυο εμφανίσεις των Helloween ρίχνει ακόμα περισσότερο λάδι στην φωτιά της αμφιβολίας.

Εκεί που μετρούσα τα φραγκοδίφραγκα που έχω στην άκρη και το υπόλοιπο αδείας στη δουλειά μπας και πάω να τους δω στην Βουλγαρία - μιας και προς ώρας δεν φαίνεται διάθεση από τους δικούς μας promoter να τους φέρουν - πλέον το σκέφτομαι σοβαρά να μην το κάνω. Δεν ξέρω αν αξίζει κάτι τέτοιο.

Το χειρότερο σενάριο είναι όντως να βασίζουν την περιοδεία πάνω σε προ-ηχογραφημένα μέρη επειδή κάποια σημεία δεν βγαίνουν διαφορετικά και το καλύτερο είναι αυτό να έγινε μόνο λόγω ότι ο Kiske είχε ήδη θέματα με τη φωνή του πριν ξεκινήσουν ή πως απλά το χρησιμοποίησαν επειδή είναι ακόμα αρχή και στην πορεία που θα στρώσουν οι φωνές τους και θα βρουν τα πατήματά τους θα τους ακούσουμε πραγματικά να τραγουδάνε ζωντανά.

Αν συμβαίνει το δεύτερο, θα είμαι ο τελευταίος που θα τους πετάξει μια πέτρα, αναγνωρίζοντάς τους κάποια ελαφρυντικά. Αν συμβαίνει όμως το πρώτο, τότε δυστυχώς θα μιλάμε για ένα γιγαντιαίων διαστάσεων και επικότατο φιάσκο.