Ejekt 2017: The Killers, The Kills, Circa Waves, Deaf Radio @ Πλατεία Νερού, 24/06/17

Περάσαμε όλοι καλά, όμως σίγουρα δεν πρόκειται για μία από τις συναυλιακές βραδιές που θα ανακαλούμε για χρόνια στις συζητήσεις μας

Από τους Αντώνη Μαρίνη, Μάνο Πατεράκη, 26/06/2017 @ 11:53

Πρώτη μέρα για το φετινό Ejekt, το φεστιβάλ που έχει καθιερωθεί στις συνειδήσεις μας ως ο θεσμός που φέρνει μεγάλου βεληνεκούς ονόματα στον χώρο του εναλλακτικού mainstream rock κάθε καλοκαίρι. Φέτος το μενού έχει Killers και Kasabian, διόλου αμελητέες ποσότητες. Το Σάββατο, ο κόσμος στην Πλατεία Νερού φάνηκε εξαρχής ότι δεν θα ήταν τόσος όσος θα περιμέναμε για ένα συγκρότημα που έχει στρογγυλοκαθίσει τόσο εμφατικά στα ραδιοκύματα της χώρας μας. Περί τα 8500 άτομα βρέθηκαν τελικά πλάι στις μαρίνες του Φαλήρου. Εν τέλει, περάσαμε όλοι καλά, όμως σίγουρα δεν πρόκειται για μία από τις συναυλιακές βραδιές που θα ανακαλούμε για χρόνια στις συζητήσεις μας. Πιο αναλυτικά παρακάτω...

 

Το άχαρο έργο του ξεκινήματος ανέλαβαν οι Deaf Radio. Με τη θερμοκρασία σε επίπεδα καλοκαιρινού μεσημεριού, τον ήλιο να χτυπά κατευθείαν πάνω στη σκηνή και αρκετό από τον κόσμο, που ακόμα μαζευόταν, να ψάχνει σκιά, οι συνθήκες ήταν αναμενόμενα μη ιδανικές. Η τετράδα από την Αθήνα, ωστόσο, παρουσιάστηκε καλά προετοιμασμένη μουσικά και πνευματικά. Κάποια μικρά τεχνικά ζητήματα αντιμετωπίστηκαν με χαμόγελο, ενώ το γεμάτο rhythm section ξεχώριζε από το σύνολο, χωρίς να καλύπτει τα φωνητικά ή τις κιθάρες.

Deaf Radio

Στη μισή ώρα που είχε στη διάθεσή της, η μπάντα επικεντρώθηκε στο υλικό του ντεμπούτου της και γέμισε το απόγευμα με κέφι και grooves. Ο heavy rock ήχος με τις ευχάριστες Queens Of The Stone Age αναφορές και τις stoner λεπτομέρειες έδεσε απόλυτα με τη θερμή ατμόσφαιρα και λειτούργησε ως ταιριαστό soundtrack για τα πρώτα λικνίσματα της ημέρας. Τα (ρυθμικά και μη) χειροκροτήματα στο κλείσιμο του σετ με τα "Anytime" και "Backseats" ήρθαν ως επιβεβαίωση μιας δύσκολης, αλλά πετυχημένης αρχής.

Α.Μ.

 

Μετά τους Deaf Radio ήρθε η ώρα για το πρώτο εκ των τριών ξένων ονομάτων της ημέρας, όλα εκ των οποίων επισκέπτονταν τη χώρα μας για πρώτη φορά. Circa Waves, λοιπόν, από το Liverpool και απευθείας από το Glastonbury, όπως μας πληροφόρησαν οι ίδιοι, για να πάρουμε τη βρετανική δόση μας.

Circa Waves

Οι Circa Waves συνδυάζουν αμερικανοθρεμμένο ραδιοφωνικό indie rock που έχει δυναμικές κιθάρες με την Britpop που γαλούχησε όλα τα μέλη τους. Η μουσική τους μοιάζει φτιαγμένη για μεγάλα κοινά και αρένες, ωστόσο μετά από τέσσερα χρόνια ύπαρξης, οι ίδιοι στην Πλατεία Νερού έδειξαν ότι στο σανίδι δεν είναι ακόμα στο επίπεδο να δώσουν το κάτι παραπάνω. Φέτος κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους, με τον οποίο επιχειρούν να σοβαρέψουν και να πολιτικοποιηθούν, αλλά η διαφοροποίηση που έψαξαν δεν επήρθε στην ουσία της. Αυτό που είδαμε στην Πλατεία Νερού από τον Kieran Shudall και την παρέα του ήταν ευχάριστο, ωστόσο δεν έλαμψε αρκετά ώστε να μην ασχοληθούμε με το πόσο χιλιοακουσμένες στα διεθνή FM των '90s και '00s είναι οι συνθετικές τους εκδοχές.

Μ.Π.

SETLIST

Wake Up
Get Away
Young Chasers
Goodbye
Out On My Own
Fossils
Different Creatures
Stuck
Stuck in My Teeth
A Night on the Broken Tiles
My Love
Fire That Burns
T-Shirt Weather

 

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα, και μετά τις απαραίτητες μετακινήσεις εξοπλισμού, η πρώτη εμφάνιση των Kills στην Ελλάδα ήταν έτοιμη να ξεκινήσει. Το ντουέτο παρουσιάστηκε ως κουαρτέτο, γεγονός που πρόσθεσε αρκετούς πόντους στο ζωντανό πλαίσιο, με τα ντραμς και το μπάσο να γεμίζουν τον ήχο και να διατηρούν τις συνθέσεις αισθητά κοντά στις στουντιακές εκδοχές τους. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος, βέβαια, δεν αμφισβητήθηκε ούτε στιγμή· οι παραμορφώσεις και τα φωνητικά περάσματα του Jamie Hince αποτέλεσαν τη σταθερή βάση, ενώ η Alison Mosshart αναμενόμενα τράβηξε τη συντριπτική πλειοψηφία των βλεμμάτων.

The Kills

Με αέρα μεγάλης rock-star, η Αμερικανίδα πέρα από την άψογη απόδοσή της, γέμιζε με χαρακτηριστική άνεση τη σκηνή με την παρουσία της. Το ξεκίνημα με το πρόσφατο "Heart Of A Dog" ήταν ενδεικτικό των διαθέσεων της μπάντας, με τα κιθαριστικά κοψίματα να εναλλάσσονται με τα φωνητικά και τις χαμηλές συχνότητες να ακολουθούν ένα επίπεδο παραπίσω. Η πρώτη επιστροφή στο παρελθόν έγινε με το "URA Fever" από το "Midnight Boom", ενώ η συνέχεια πήγε ακόμα παραπίσω με το "Kissy Kissy" στο οποίο η Mosshart πήρε τη δεύτερη κιθάρα, έναν ρόλο που θα επαναλάμβανε αρκετές φορές στη συνέχεια.

Η ισορροπία ανάμεσα στο παλιότερο και το υλικό του "Ash & Ice" διατηρήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα και, κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού, η σχετική προτίμηση στα νεότερα κομμάτια μόνο παράλογη δεν είναι. Το "Hard Habit To Break" συνοδεύτηκε με αρκετό χορό πάνω και κάτω από τη σκηνή, ενώ το "Doing It To Death" είχε την πιο θερμή υποδοχή όλων όσων προηγήθηκαν των headliners κι έκανε τους πιο δύσκολους να κουνηθούν. Σε αντίστοιχο κλίμα, το garage groove του "Pots And Pans" αποδόθηκε σε όλο του το μεγαλείο, μαζί με το "Monkey 23" και την απαραίτητη συμβολή του κοινού.

The Kills

Αξίζει ωστόσο να σημειωθεί ότι με κάποιες μικρές τροποποιήσεις το σετ πιθανά θα μπορούσε να δουλέψει ακόμα καλύτερα, καθώς υπήρξαν σημεία που ο κόσμος που περίμενε το μεγάλο όνομα της βραδιάς, έδειχνε να χάνεται. Από την άλλη μεριά, παρότι δεν θα έλεγα όχι σε μερικά περισσότερα κομμάτια από το "Blood Pressures" για παράδειγμα, το μελωδικό πέρασμα των "That Love" και "The Last Goodbye" όσο μη-φεστιβαλικό κι αν ήταν, είχε τόσο συναίσθημα που δεν θα το άλλαζα για λίγες φωνές παραπάνω. Ούτε θα θυσίαζα για μια διασκευή σε Rihanna την υποδειγματική rock 'n' roll ερμηνεία της Mosshart στο κλείσιμο του "No Wow".

Α.Μ.

SETLIST


Heart Of A Dog
URA Fever
Kissy Kissy
Hard Habit To Break
Black Balloon
Baby Says
Tape Song
Echo Home
Doing It To Death
Pots And Pans
Monkey 23
That Love
The Last Goodbye
Whirling Eye
Siberian Nights
Sour Cherry
No Wow

 

Με το βράδυ να έχει πέσει για τα καλά, μα με τη θερμοκρασία να παραμένει σε υψηλότατα επίπεδα, έφτασε η ώρα της αναμονής για το κύριο πιάτο της ημέρας. Κακά τα ψέματα, οι Killers είναι ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που έχουν κατακτήσει με τα χιτάκια τους με τέτοια συχνότητα τις εγχώριες mainstream rock playlist, είτε μιλάμε για ραδιόφωνο είτε για μαγαζιά.

The Killers

Ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Νερού, στη συντριπτική του πλειοψηφία για να δει Killers και μόνο, ήταν πολυσυλλεκτικός: Από «φανκλαμπισμούς» ατόμων διατεθειμένων να λιποθυμήσουν για ένα βλέμμα του Brandon Flowers, μέχρι περιστασιακούς των συναυλιών που θα πάνε σε ένα φεστιβάλ τον χρόνο, όποιο κι αν είναι αυτό, για να περάσουν καλά και όντως θα περάσουν και από εκεί σε άτομα που ουδέποτε εκτιμούσαν τη μουσική των Killers και περίμεναν στη γωνία να επιβεβαιώσουν την άποψή τους. Και όλα τα ενδιάμεσα στάδια αυτών. Εν τέλει, όλοι επιβεβαιώθηκαν.

Η αρχή έγινε με το "Mr. Brightside", μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες συνθέσεις των Killers από το ντεμπούτο -και καλύτερο δίσκο τους- από το μακρίνο (ω ρε!) 2004. Όχι ότι έχει νόημα να κρίνουμε τους Killers σε επίπεδο δισκογραφικών δουλειών, ανέκαθεν ήταν τόσο επικεντρωμένοι σε song-oriented φόρμες που καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει νόημα. Ο κόσμος, σε αντίθεση με την πλήρη απάθεια έναντι στους Kills, χοροπηδούσε, "it was only a kiss", και παρά τον κακό ήχο των πρώτων κομματιών ο χορός είχε ξεκινήσει για τα καλά.

The Killers

Δεν αργήσαμε πολύ για να ακούσουμε δεύτερο μεγάλο χιτ - και προφανώς ό,τι καλύτερο έχει γράψει ποτέ η μπάντα από τη Νεβάδα. Τρίτο τραγούδι του set ήταν, λοιπόν, το "Somebody Told Me", τραγούδι φτιαγμένο για να καταπολεμά πάσης μορφής ακινησία. Προφανώς, ο Brandon Flowers ήταν η ηγετική φυσιογνωμία στη σκηνή, αυτός που τραβούσε τα βλέμματα και αυτός που οδηγούσε τον ρυθμό. Ο αέρας που έχει στη σκηνή είναι εμφανέστατος. Δεν φτάνεις σε τέτοιο επίπεδο χωρίς χαρισματικό frontman, ξεκάθαρα.

The Killers

Το βράδυ το Σαββάτου, ο Flowers ήταν ως όφειλε, επαγγελματικότατος, αλλά δεν έδωσε το επιπλέον. Δεν τσαλακώθηκε, δεν έλαμψε το μάτι του και ως μαέστρος όλου αυτού, μπορούμε κατ' επέκταση να πούμε ότι οι Killers συνολικά έμειναν σε μια επαγγελματική εμφάνιση: τόσο ο κιθαρίστας Dave Keuning όσο και ο μπασίστας Jake Blanton (ο «κανονικός» τους, Mark Stoermer, έχει κόψει τις περιοδείες εδώ και καιρό), με τον ντράμερ Ronnie Vannucci Jr.να είναι ο μόνος που φεύγει από τη λογική της back-up μπάντας, όχι πάντα με πετυχημένο τρόπο βέβαια, όπως όταν εμφανίστηκε με χλαμύδα κάπου προς το τέλος. Κάνοντας ένα βήμα πίσω, μπορούμε να μιλήσουμε για καλογυαλισμένη εμφάνιση, δίχως εμφανή ψεγάδια, μελετημένη ώστε να πιάνει το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο των αποδεκτών, αλλά χιλιόμετρα μακριά από το να γυρνάς με το μυαλό μουδιασμένο και ένα «τι είδαμε ωρε». Εκτός αν ήσουν εξαρχής αποφασισμένος να ζήσεις αυτό.

The Killers

Σκηνικά, δεν έφεραν μαζί τους να στήσουν κάτι εντυπωσιακό. Το μόνο μη τετριμμένο που τους ακολούθησε ήταν μια τριμελής γυναικεία χορωδία που εμφανίστηκε σε συγκεκριμένα κομμάτια. Η διασκευή στο "Shadowplay" των Joy Division δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή, δεν έμοιαζε να τους «πηγαίνει». Αντίθετα, στις δικές τους ραδιοφωνικές επιτυχίες τα πήγαν περίφημα (βλέπε "Ready My Mind", "Runaways" κτλ). Επίσης, πολύ μας άρεσε το "The Man", κομμάτι που θα περιέχεται στο φετινό άλμπουμ της μπάντας, "Wonderful, Wonderful", που θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Από την άλλη, δεν έλειψαν και fillers στο setlist, κάτι που το ξέραμε εκ των πρωτέρων, σαφώς.

The Killers

Ο Flowers μας υποσχέθηκε ότι δεν πρόκειται να ξανακάνουν τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να ξαναέρθουν και νομίζω ότι είναι δίκαιο τάξιμο σε μια χώρα που τους έχει αγαπήσει και αγκαλιάσει τόσο πολύ. Την επόμενη φορά, ίσως με μερικά χιτάκια ακόμα στη φαρέτρα, θα θέλαμε να αποδείξουν ότι δεν είναι τόσο ατσαλάκωτοι και χλιαροί όσο βγαίνει προς τα έξω όλα αυτά τα χρόνια.

Εν αναμονή της δεύτερης ημέρας του Ejekt, λοιπόν, σε δύο εβδομάδες (έχει και Of Montreal ε!).

Μ.Π.

SETLIST


Mr. Brightside
Spaceman
Somebody Told Me    
The Way It Was
Smile Like You Mean It
The Man
Human
Shadowplay (διασκευή Joy Division)
Glamorous Indie Rock & Roll
For Reasons Unknown
A Dustland Fairytale
Read My Mind
Runaways
All These Things That I've Done

Encore:

Shot At The Night
When You Were Young

  • SHARE
  • TWEET