Ian Gillan

Απελευθερωμένος από τα «πρέπει» του εκάστοτε Deep Purple δίσκου, ο Ian Gillan ουδέποτε δίστασε να δοκιμάσει κάθε πιθανό πειραματισμό στις προσωπικές του δουλειές. Για την ακρίβεια, ο Gillan του συγκροτήματος και ο Gillan των σόλο δίσκων είναι δύο αρκετά διαφορετικές πλευρές του ίδιου χαρακτήρα: Όσο σοβαρός και «φωνακλάς» είναι ο πρώτος, άλλο τόσο ρομαντικός, αστείος, χαβαλές και «blues» είναι ο δεύτερος.

Κάπως έτσι, λοιπόν, δε θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το εντυπωσιακά μεγάλο εύρος επιρροών και ήχων που ακούγονται στην -κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτική της καριέρας του με τους Purple- νέα σόλο δουλειά του Ian, "One Eye To Morocco".

Θυμίζοντας αρκετά τη λογική του προ εικοσαετίας "Accidentally On Purpose", το οποίο ο Gillan κυκλοφόρησε παρέα με τον Roger Glover, το "One Eye To Morocco" είναι ένα «καλοκαιρινό», easy listening album, το οποίο αναμιγνύει ομοιογενώς το -back to the roots- rock n roll με τα blues, την r&b (όχι αυτή που παίζει ο Cornell), τους ανατολίτικους και τους «χαβανέζικους» / tropical ρυθμούς.

Τα 11 κομμάτια κυλούν άνετα και, παρότι κανένα δεν είναι εξαιρετικό ή αξέχαστο, βγάζουν ως σύνολο ένα υπέροχο "feeling good" συναίσθημα, που κάνει την ακρόαση ιδιαίτερα ευχάριστη. Παράλληλα, το παίξιμο των μουσικών που συμμετέχουν, καθώς και η πλειάδα των οργάνων που ακούγονται (από σαξόφωνα και φυσαρμόνικες μέχρι... ισπανικές κιθάρες!), κάνουν το δίσκο ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

Σε ό,τι αφορά βέβαια αποκλειστικά στον «αρχηγό», είπαμε, ξεχάστε τον Gillan των Purple. Ο Gillan στο νέο του δίσκο ακούγεται αρκετά χαλαρός, ειλικρινής, «ντελικάτος» και συναισθηματικός σε σημεία, χωρίς να προσπαθεί να πιέσει τη φωνή του στα -ομολογουμένως δυσθεώρητα- όριά της. Αυτό ίσως αποτελεί και το σημείο αναφοράς του δίσκου: Έχοντας χορτάσει τον Gillan με τους Purple, είναι πάντα θεμιτό να τον ακούμε και σε αυτή την πιο σπάνια... alternative εκδοχή του! Ο Ian είναι πολλά παραπάνω από ένας απλός hard rock τραγουδιστής και το "One Eye To Morocco" είναι άλλη μία επιβεβαίωση του γεγονότος.

Προφανώς, το "One Eye To Morocco" συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του Gillan. Από την άλλη, αποτελεί μία πολύ καλή πρόταση για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στη σόλο καριέρα του, αλλά θα ήθελαν να τσεκάρουν το πώς ακούγεται ο ίδιος, στα καλύτερά του, όταν δεν τραγουδάει με τους Deep Purple.