Η κινηματογραφική πρόταση της εβδομάδας: Camille Claudel 1915

Τι Παίζει: Γαλλίδα γλύπτρια που βρίσκεται έγκλειστη σε ψυχιατρικό ίδρυμα - άσυλο, περικυκλωμένη από βαριά περιστατικά έχοντας φαινομενικά σώας τας φρένας, πασχίζει να πείσει το προσωπικό, τους γιατρούς, την οικογένειά της, να επιστρέψει στην κανονική της ζωή.

Δηλαδή: Η αληθινή ιστορία της Camille Claudel μεταφέρεται στον κινηματογράφο, βασισμένη αποκλειστικά στην αλληλογραφία της γλύπτριας με τον αδερφό της, καθώς και στα γραπτά του τελευταίου. Το ίδρυμα είναι εικαστικά εξαιρετικό, όπως και η φωτογραφία της επαρχίας του Avignon.  Μάλιστα, ο ψυχρός ρεαλισμός που περικυκλώνει την Binoche παντρεύεται με την εξαιρετικά εκφραστική της ερμηνεία ώστε μαζί να συνεπαίρνουν το θεατή στο να δει την ζωή από τα μάτια της γλύπτριας. Σε αυτό συμβάλλει ιδιαίτερα το ότι για τους ρόλους των έγκλειστων του ιδρύματος επιλέχθηκαν πραγματικοί τρόφιμοι ψυχιατρικού ιδρύματος. Και σε αυτό το σημείο αξίζει να σταθεί κανείς, στο πως η Binoche αλλά και το μοντάζ νοηματοδοτούν όλα τα καρέ που αφορούν στους τροφίμους. Η προσέγγιση του Dumont στις σκηνές που περιλαμβάνουν ασθενείς πάντως γίνεται με τέτοιο τρόπο που δεν προκαλεί, αντιθέτως προβληματίζει, σαν να παρακολουθεί κανείς ένα ντοκιμαντέρ.

Τελικά: Το μεγάλο στοίχημα του σκηνοθέτη Bruno Dumont είναι κατά πόσο η αργή, (σχεδόν)απουσία μουσικής, κινηματογραφία σε συνδυασμό με τις αβάστακτες παρουσίες των αληθινά ψυχασθενών διαμορφώνει μια εμπειρία εγκλωβισμού για τον θεατή. Ήταν και ένας φόβος που είχα μπαίνοντας στην αίθουσα. Παρά όμως το ρίσκο και τους φόβους μου, η ερμηνεία της Binoche, αλλά και του Jean-Luc Vincent στον ρόλο του αδερφού της Claudel, κρατούν το σφυγμό του ενδιαφέροντος αισθητό σε σημείο που όταν η αφήγηση σε μια παρεκτροπή της φεύγει από το ίδρυμα, ο θεατής να αναμένει την επιστροφή στο κάδρο της ζωής της Claudel. Και το τέλος θα τον αφήσει ταρακουνημένο και προβληματισμένο τόσο για την ιστορία της γλύπτριας, όσο και για τον κοινωνικό συντηρητισμό της εποχής.

---

Κατά τα άλλα:

Θα δούμε:
Salvo: Με το βραβείο της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ των Καννών, ιταλική γκανγκστερική ταινία με φιλοσοφικές προεκτάσεις. Ακούγεται ενδιαφέρουσα!

Ταινιόραμα 2014: Την Πέμπτη ξεκινά το καθιερωμένο ταινιόραμα στον κινηματογράφο Άστυ. Εξαιρετικές επιλογές και φέτος, με ωραία αφιερώματα.

Το σκεφτόμαστε:
Suzanne: Με πέντε υποψηφιότητες στα βραβεία της Γαλλικής Ακαδημίας, έχει αποσπάσει πολύ καλές κριτικές, αν και η υπόθεση μοιάζει κοινή.

Godzilla: Μπορεί να λείπει η όρεξη για ένα ακόμη remake, φαίνεται όμως ότι πρόκειται για την πιο πετυχημένη προσπάθεια μέχρι σήμερα.

The Double: Αγγλική μαύρη κωμωδία, η δεύτερη ταινία του «Moss» από το "The IT Crowd"!

Θα αποφύγουμε:
Romeo & Juliet: Όχι. Πάλι.