Διάφανα Κρίνα

Και Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί

Roll Out (2008)
26/01/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν από πέντε χρόνια όταν έβαλα τον δίσκο "Ό,τι Απόμεινε Από Tην Ευτυχία" στο discman μου είχα απογοητευτεί, ένιωσα ότι κάτι έλειπε για να θεωρηθεί αντάξιος των Διάφανων Κρίνων και της μέχρι τότε πορείας τους. Δύο χρόνια αργότερα η ιδέα τους για έναν ορχηστρικό δίσκο που θα συνόδευε ένα βιβλίο με ανέκδοτα κείμενα, ποιήματα αλλά και στίχους τραγουδιών μας αποζημίωσε με το παραπάνω. Κάναμε τον γύρο της μέρας σε 80 κόσμους κι έκτοτε περιμέναμε κάτι ακόμα καλύτερο.

Ήδη στις συναυλίες των τελευταίων χρόνων ακούσαμε και αγαπήσαμε καινούρια τραγούδια όπως το "Σε Μια Γη Που Ανατέλλει". Αν και με μεγάλη καθυστέρηση ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και κρατάμε στα χέρια μας τον νέο δίσκο της μπάντας, ίσως τον δίσκο με τον πιο αισιόδοξο τίτλο από όσους έχουν κυκλοφορήσει.

Από την εποχή των ποιητικών ραδιοφωνικών εκπομπών τους είναι γνωστή η αδυναμία των Κρίνων στην ποίηση. Ο δίσκος ανοίγει με την μελοποίηση ενός πολύ γνωστού ποιήματος του Καρυωτάκη. Να σημειώσουμε ότι το "Κι Αν Έσβησε Σαν Ίσκιος" έχει γνωρίσει ήδη άλλες τέσσερις διαφορετικές μελοποιήσεις. Στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου οι στίχοι μοιράζονται ανάμεσα στον Παντελή Ροδοστόγλου και τον Θάνο Ανεστόπουλο, η μουσική υπογράφεται από ολόκληρη την μπάντα ενώ υπάρχει και ένα ορχηστρικό κομμάτι.

Η αισιόδοξη διάθεση της μπάντας αντανακλάται στο επόμενο τραγούδι του δίσκου "Σε Μια Γη Που Ανατέλλει" τόσο από τους πρώτους κιόλας στίχους «Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου // γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά» όσο και από την ιδιαίτερα μελωδική χροιά του Θάνου στα φωνητικά. Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου είναι αφιερωμένο στον φίλο των Κρίνων Κώστα Βαμβούκα ο οποίος έχει διατελέσει επί σειρά ετών ηχολήπτης και ανεπίσημο 6ο μέλος. Η μουσική του τραγουδιού αυτού με την χαρακτηριστική παραμόρφωση στην κιθάρα θυμίζει κομμάτια του προηγούμενου δίσκου της μπάντας.

Οι τόνοι ανεβαίνουν με το "Στην Κόλαση Βαθιά" και μας προετοιμάζει για τα φωνητικά ξεσπάσματα του Θάνου στην συνέχεια. Βασανισμένες καρδιές, σκοτωμένα φεγγάρια και κρασί να ρέει άφθονο συνθέτουν ένα γνώριμο σκηνικό για τα τραγούδια των Διάφανων Κρίνων. Το "Αντί Για Σένα" μας οδηγεί σε μία περιπλάνηση στα σκοτεινά μουσικά μονοπάτια που χαράζουν τα Κρίνα για να καταλήξουν στην κάθαρση του αδικημένου από την ζωή καλλιτέχνη που δεν είναι άλλη από την Μουσική, την δική του τέχνη. Η ίδια σκοτεινή διάθεση διατηρείται και στο "Αγνός".

Η ένταση αποκαθίσταται ξανά στο "Κέρνα Τους Δαίμονες" και κορυφώνεται προς το τέλος του τραγουδιού με φωνητικά ξεσπάσματα, δεύτερες φωνές και ήχους – κραυγές που μπερδεύονται έντεχνα μεταξύ τους αναστατώνοντας τις αισθήσεις. Με περίεργα φωνητικά που αποπνέουν έναν ιδιαίτερο στόμφο και έντονη χορευτική διάθεση μπαίνει και το "Με Ρωτούν Οι Χειμώνες", κομμάτι ικανό να ξεσηκώσει τον κόσμο στο επόμενο Live.

Στιχουργική παύση στο "Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο" όπου συνεχίζουμε το μουσικό μας ταξίδι στις ξεχωριστές μελωδίες των Κρίνων που ντύνονται με ποικίλα εφέ, τζαζ επιρροές και ηλεκτρονικά στοιχεία. Στο "Με Ένα Άδειο Ποτήρι" βλέπεις τον Θάνο να σκύβει ψιθυρίζοντας σου το μυστικό που κρύβουν οι στίχοι. Το μελωδικό «λα λα λα» στο οποίο επιδίδεται μετά την μέση του τραγουδιού ακούγεται λίγο απόκοσμο αφήνοντάς σε να φανταστείς μόνος την συνέχεια της ιστορίας κάτι που στηρίζεται και από την μουσική.

Ένα επίσης γνωστό από τις συναυλίες των τελευταίων ετών κομμάτι είναι το "Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά". Το τραγούδι αναδύει όλο τον πόνο που κρύβεται ανάμεσα στις λέξεις και στο τελευταίο κουπλέ έχει κανείς την αίσθηση ότι η φωνή είναι έτοιμη να σπάσει. Τελευταίο τραγούδι ο "Τελευταίος Σταθμός" που σφραγίζει με ιδανικό τρόπο όλο τον δίσκο. Αναφορές σε αναμνήσεις, συναισθήματα, νοσταλγίες, με το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ένα γλυκόπικρο τέλος στο ταξίδι του δίσκου αυτού αφήνοντας υποσχέσεις για την συνέχεια.

Η υποβλητική φωνή του Θάνου Ανεστόπουλου που ακροβατεί μεταξύ τραγουδιού και απαγγελίας, η μουσική ιδιοφυία της μπάντας, η ενορχήστρωση που περιλαμβάνει πιάνο – κάτι που λείπει από τα Live αν και αγαπημένο όργανο της μπάντας – και η ποιητική διάθεση των θεμάτων συνθέτουν έναν εξαιρετικό δίσκο. Σε αντίθεση με τους περισσότερους δίσκους Ελλήνων καλλιτεχνών και συγκροτημάτων, ο δίσκος αυτός αναμετράται στα ίσια με τα προβλήματα της αγάπης αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα ατενίζοντας με ελπίδα το μέλλον. Χαρακτηριστική αυτής της διάθεσης είναι η αναφορά του Θάνου Ανεστόπουλου στο πρώτο Live για τον νέο δίσκο στον "Ελληνικό Κόσμο" στις 29/11 πριν παίξει το "Αγνός": "Όχι άλλο Μίζερο Φως, μόνο Αγνό" Προσωπικά θεωρώ τον δίσκο αυτό από τους καλύτερους των Διάφανων Κρίνων και σίγουρα δεν θα πρέπει να λείπει από την δισκοθήκη όχι μόνο των φαν του συγκροτήματος αλλά και από όσους αγαπούν το ελληνικό ροκ.

  • SHARE
  • TWEET