Godspeed You! Black Emperor

Κατάφεραν μέσα σε μόλις πέντε χρόνια (1997-2002) να χαρακτηριστούν ως μία από τις πιο αντιπροσωπευτικές post-rock μπάντες όλων των εποχών. Εκφράζουν την σκηνή του Καναδά (και ειδικότερα αυτή του Montreal) και στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις (και τα πολλά projects τους) την Constellation Records. Μια δισκογραφική η οποία σαν γνήσια κολεκτίβα προώθησε τη μουσική μόνο για τους καλλιτέχνες, τους μουσικούς και την ουσία της τέχνης. Είναι οι κύριοι εκφραστές του ατμοσφαιρικού, ορχηστρικού, προοδευτικού, ανεξάρτητου και χωρίς ταμπέλες rock και έφτιαξαν τη συνταγή του σταδιακού χτισίματος των κομματιών με τη βοήθεια επαναλήψεων και «σκαλοπατιών» μέχρι την κορύφωση των έντονων ξεσπασμάτων που εκφράζονται με ατελείωτα και απολαυστικά noise-rock «σπασίματα».

Ιδού λοιπόν ο νέος δίσκος της μπάντας-θρύλου, μετά από μια ολόκληρη δεκαετία.

Τα δύο βασικά κομμάτια του νέου δίσκου, "Mladic" και "We Drift Like Worried Fire", έχουν ακουστεί τα τελευταία τρία χρόνια αρκετά, αφού πρόκειται για «ανακατασκευή»  των γνωστών ως "Albanian" και "Gamelan", κομμάτια τα οποία είχαμε την τύχη να ακούσουμε και στην προπέρσινη εμφάνιση του συγκροτήματος στην Αθήνα, ζωντανά.

Το ταξίδι λοιπόν, ξεκινά με το "Mladic", το πρώτο 20λεπτο κομμάτι της κυκλοφορίας. Ως συνήθως με μεγάλη διάρκεια και όπως ανέφερα παραπάνω με τη γνωστή συνταγή οικοδόμησης της έντασης. Σιγοβράσιμο μέχρι να καούν όλα! Κρατάς τα μάτια χαμηλά και υπομένεις, δεν κοιτάς καν έξω από το παράθυρο, ακούς φρεναρίσματα και ξαφνικά λυτρώνεσαι με μια καθαρτική έκρηξη πολλαπλών στρωμάτων. Σύγκρουση μετωπική και συντρίμμια παντού. Και κάπου στο μέσω της σύνθεσης, η ιδιοφυΐα του Efrim Menuck ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Εκεί που άλλοι μουσικοί απλά θα γαργαλούσαν τις χορδές και θα επιδίδονταν στα γνωστά «τρέμουλα», αυτός ο γ@&#&3νος το κάνει διαφορετικά, το κάνει όσο GY!BE πρέπει και το κάνει καλά... Ο «Μλάντιτς» είναι συναρπαστικός, το αποκορύφωμα μαγεύει αλλά τα τελευταία πέντε λεπτά του προκαλούν φόβο, δέος, σεβασμό, τρόμο και τη βαθιά μας υπόκλιση.

Τα "Their Helicopters Sing" και "Strung Like Lights At Thee Printemps Erable" είναι νέες συνθέσεις, οι όποιες δεν έχουν ακουστεί ξανά. Είναι αισθητά μικρότερες αφού κυμαίνονται στα επτά περίπου λεπτά έκαστη. Η βάση τους είναι το drone και φαντάζομαι ότι προήρθαν από τυχαίους πειραματισμούς και παραγωγή θορύβων της βασικής τετράδας των κιθάρων και του μπάσου, αφού απουσιάζουν τσέλο, βιολιά, τύμπανα κτλ.

Μεταξύ των δύο ambient/drone «γεφυρών» ακούμε το δεύτερο 20λεπτο κομμάτι, "We Drift Like Worried Fire". Το τραγούδι καταφέρνει να είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά που έχουν γραφτεί ποτέ από τους Καναδούς. Ξεκινώντας ήρεμα, σε «βάζει» σιγά σιγά με υπνωτικούς ρυθμούς σε ένα ανησυχητικό συναίσθημα. Τα κρουστά στρέφουν αργά τη σύνθεση σε γρηγορότερους ρυθμούς και τούβλο τούβλο χτίζεται ο τοίχος των distorted κιθάρων που πέφτει εύκολα για να αντικρίσουμε τον θρήνο και την κατάμαυρη μελωδία που έπεται. Νοσταλγικό και ονειρικό, πέφτει απότομα και αφού επανέλθει για να πάρει την τελευταία του ανάσα, πεθαίνει ψυχεδελικά.

Εάν έπρεπε να βαθμολογήσω, δεν θα μπορούσα να βάλω δέκα με τόνο που άξιζε το "Slow Riot For New Zerø Kanada" και στεγνό δέκαρι που θα φιγούραρε στα "Lift Yr. Skinny Fists Like Antennas To Heaven!" και "F♯A♯∞", αλλά δεν βρίσκω ιδιαιτέρες διαφορές στην ουσία, την έμπνευση και την ποιότητα του τελικού αποτελέσματος με το "Yanqui U.X.O.". Το post-rock ζει!