Dephosphorus

Κυκλοφορήσαν την πρώτη τους δουλειά με αυτό το παράξενο όνομα, Dephosphorus, πριν από έξι χρόνια. Από τότε έχουν να επιδείξουν έξι κυκλοφορίες. Από το 2011 μέχρι το 2017. Έχει πάρει φωτιά ο δημιουργικός τους κώλος τους κυριολεκτικά. Και κάθε κυκλοφορία είναι ένα μικρό διαμάντι της εγχώριας και κατ' επέκταση της παγκόσμιας underground ακραίας σκηνής. Το αστικό κοινωνικοπολιτικό concept των (φανταστικών) Straighthate δεν τους κάλυπτε πλέον και έτσι αποφάσισαν να περάσουν τη μουσική τους σε άλλα αστρικά επίπεδα. Εγένετο astrogrind λοιπόν. Για τους Dephosphorus τα έχουμε πει αρκετές φορές και με διάφορες αφορμές οπότε το ιστορικό κομμάτι μπορεί να σταματήσει εδώ.

Με το τρίτο full length τους, "Impossible Orbits", δεν πρωτοπορούν αλλά κάνουν μία μεγάλη μαγκιά. Κοιτούν πίσω στην καριέρα τους και παίρνουν τα καλύτερα στοιχεία από κάθε κυκλοφορία και τα αναδιαμορφώνουν κάνοντας ένα βήμα προς το μέλλον. Υποκειμενικά μιλώντας το Axiom έπεσε πάνω μου σαν οβίδα μιας και περίμενα εναγωνίως ποια θα ήταν η επόμενη κίνησή τους μετά το "Indigenous" των Straighthate. Αυτήν τη, στα-μούτρα-σου, επιθετικότητα έχουν μπολιάσει και στο νέο άλμπουμ με στρώσεις ακραίων riff που δημιουργούν μία κατάσταση ασφυξίας στον ακροατή και οριοθετημένης παράνοιας. Έτσι και αλλιώς σε αυτό βοηθά το κοσμογονικό, συμπαντικό concept που πολλούς μπορεί να τους δυσκολέψει. Εγώ δηλαδή δυσκολεύομαι να το παρακολουθήσω. Αλλά σε βάζει σε «πρίζες». Να διαβάσεις τους στίχους, να ψαχουλέψεις στο ίντερνετ. Να δεις για τι στο διάολο μιλούν τούτοι κάτω από τις κραυγές.

Το "Impossible Orbits" έχει μέσα στα τριάντα (σκάρτα) λεπτά που διαρκεί όλα εκείνα τα σημεία που μπορούν να οδηγήσουν έναν ακραιόφιλο στον παροξυσμό. Σπηλαιικό death metal όπως το έπαιξαν οι Kaamos και οι Sadistic Intent (και το παίζουν οι Dead Congregation), black metal τσίτες που φανερώνουν το εύρος των επιρροών των μελών καθώς και grindcore-ίσιο και hardcore-ίσιο τούπα τούπα μιας και οι Dephosphorus, κακά τα ψέματα, τέτοιες αναφορές έχουν. Το εναρκτήριο "Above The Threshold" για παράδειγμα τα έχει όλα τα παραπάνω.

Ειδική μνεία πάντως αξίζει στα φωνητικά του Πάνου που πλέον είναι μία κατηγορία από μόνα τους. Οι κραυγές του χέζουν κυριολεκτικά τη σύγχρονη τραγουδοποιΐα. Οι στίχοι του δεν ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο ενώ δεν «πέφτουν» πάνω στη μουσική αλλά ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Μία γραμμή μπορεί να αποτελείται από δύο λέξεις ενώ η επόμενη να σε βομβαρδίσει με δέκα λέξεις. Το «Αστερόσκονη» ας πούμε είναι ένα δείγμα αυτό που χαζά (λόγω άγνοιας περί των τεχνικών της μουσικής) προσπαθώ να περιγράψω.

Ακόμα και το φανταστικό για άλλη μία φορά, ζωγραφισμένο στο χέρι, artwork του άλμπουμ είναι από τους Viral Graphics και δένει τέλεια το όλο σκηνικό. Όντα, πηγαίνουν σχεδόν άβουλα προς ένα ναό (;), πίσω από τον οποίο διακρίνεται να γίνεται της κολάσεως.