Fortress

Μεγάλη υπόθεση οι προσδοκίες, πόσο μάλλον όταν δεν εκπληρώνονται στο ακέραιο των όσων ένα σχήμα είχε «υποσχεθεί». Κάπως έτσι την «πάτησα» με την περίπτωση των Fortress, καθώς το προ τριετίας EP με το οποίο μας είχαν συστηθεί είχε εντυπωσιάσει σε τέτοιο βαθμό, που προσωπικά ανέμενα ότι είχαμε να κάνουμε με το νέο, ραγδαία ανερχόμενο όνομα στο χώρο του σύγχρονου κλασικού heavy metal. Με φλογερές συνθέσεις που αναδεικνύονταν από το εκτυφλωτικό παίξιμο του (ex-Witherfall) Fili Bibiano και τις τρομερές φωνητικές ικανότητες του Chris Scott Nunez, οι Fortress έμοιαζαν το next big thing αυτής της γενιάς του heavy metal revival, γεγονός που δεν επιβεβαιώνεται - ακόμη - στο επερχόμενο full length ντεμπούτο τους.

Στο "Don't Spare The Wicked", περί ου ο λόγος, τα πάντα μοιάζουν «σωστά» ώστε να είχαμε την εκπλήρωση της προαναφερθείσας προφητείας, καθώς τα επί μέρους χαρακτηριστικά παραμένουν αναλλοίωτα και ενθουσιώδη όπως στο EP του 2018. Ο Nunez παραμένει εξαιρετικός ερμηνευτικά, διαθέτοντας μια φωνάρα κάπου ανάμεσα σε εκείνη του Graham Bonnet και του Bruce Dickinson, ο Viviano είναι παικταράς με μπόλικα καλοβαλμένα κιθαριστικά solo στο ενεργητικό του, ενώ και συνθετικά υπάρχει πρόοδος με το υλικό να παραπέμπει άμεσα στα ένδοξα ‘80s και σε μπάντες όπως οι Dio ή οι Rising Force του Yngwie Malmsteen και με αρκετά πλήκτρα να γεμίζουν τα κενά διαστήματα.

Το πρόβλημα, αν μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιο, βρίσκεται στο γεγονός πως το ντεμπούτο άλμπουμ τους φαντάζει ένα κλικ λιγότερο εύληπτο συγκριτικά με το τί είχε προηγηθεί, πιο χαλιναγωγημένο αν θέλετε και με πιο «ώριμο» songwriting από αυτό που περιμέναμε. Και που είναι το κακό, θα αναρωτηθεί κανείς. Πουθενά, γι' αυτό και το "Don't Spare The Wicked" δεν δημιουργεί ουσιαστικό προβληματισμό, πέραν του Dio-meets-Spitfire "Children Of The Night", το οποίο «παραφράζει» το main riff του "Sacred Heart" με αρκετά εμφανή τρόπο ώστε να παραβλεφθεί.

Κρίνοντας το ως ντεμπούτο μιας μπάντας με προοπτικές που δεν κρύβονται, το "Don't Spare The Wicked" ορίζει την ολοκληρωμένη εκκίνηση της δισκογραφικής πορείας των Fortress με τρόπο ικανό να τους δώσει μια πρώτη ώθηση. Κι αν κάποιοι από εμάς «απογοητευτήκαμε» ελαφρώς, αυτό δεν οφείλεται τόσο στην εν γένει αξία του παρθενικού full length των Αμερικανών traditional metallers, αλλά στο τί φαίνονται ικανοί να μας προσφέρουν μόλις φτάσουν το peak των δυνατοτήτων τους.