Paradise Lost

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Δεν είμαι φίλος των επαναηχογραφήσεων. Ειδικά αν μιλάμε για κυκλοφορίες που έχουν γράψει ιστορία. Και στην περίπτωση του "Icon", μιλάμε για έναν δίσκο που όρισε ηχητικά κι αισθητικά μια εποχή. Αλλά πέρα από τα αντικειμενικά δεδομένα, προσωπικά, θεωρώ το "Icon" τον καλύτερο metal δίσκο του 1993 ενώ, παράλληλα, παραμένει το αγαπημένο μου άλμπουμ των Paradise Lost. Συνεπώς, αν με ρωτάτε, δεν είδα και με πολύ καλό μάτι την είδηση της νέας έκδοσης καθώς, ως γνωστόν: "You can’t fix perfect".

Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η αναγκαιότητα της επαναηχογράφησης δεν προέκυψε από κάποιο συνθετικό τέλμα του συγκροτήματος που τους οδήγησε να αναμασήσουν κάτι από το παρελθόν τους, αλλά από το γεγονός πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να προσπεράσουν το πρόβλημα του ότι δεν κατείχαν τα δικαιώματα του άλμπουμ. Συνεπώς, θα ήταν άδικο να τους κρίνουμε αυστηρά αφού το "Icon 30" αποτελεί προϊόν μιας αναγκαιότητας, και μεγαλύτερη σημασία έχει το πως εκμεταλλεύτηκαν οι Paradise Lost την ευκαιρία προκειμένου να επαναπροσεγγισουν το καλλιτεχνικό τους έργο μετά από τριάντα χρόνια.

Αν έπρεπε λοιπόν να χαρακτηρίσω την παραπάνω διαδικασία με μία μόνο λέξη, θα έλεγα «θαυμάσια». Και αυτό γιατί το συγκρότημα δείχνει να έχει πάρει μια συνειδητή απόφαση να μην απομακρυνθεί καθόλου από το πρωτότυπο, επιστρέφοντας στα κομμάτια με ευλάβεια και σεβασμό, ενώ, συγχρόνως, μέσα από την εμπειρία που έχει αποκτήσει τα τελευταία 30 χρόνια, καταφέρνει να διορθώσει κι όλες τις μικρές (πολύ, πολύ μικρές) ατέλειες που πιθανά να υπήρχαν σε αυτόν. Έτσι, όλα τα εμβληματικά τραγούδια διατηρούν τα στοιχεία που τα έκαναν εμβληματικά, ενώ, αυτά που δεν έγιναν εξίσου δημοφιλή με το "True Belief" π.χ. ακούγονται εμφανώς βελτιωμένα σε σχέση με πριν.

Και όλα αυτά γίνονται σαφή από τις πρώτες νότες του σπουδαίου "Embers Fire". Λίγο πιο γρήγορο, γεγονός που ισχύει γενικώς για όλα τα κομμάτια, με τον Nick Holmes να προσομοιάζει τον νεαρό εαυτό του, κάτι που σε κάνει να μπερδεύεσαι σχετικά με το αν αυτό που ακούς είναι remaster ή επαναηχογράφηση. Έχω όμως κάποιες μικρές ενστάσεις για τα ντραμς, τα οποία όμως συνηθίζονται σχετικά γρήγορα σε αντίθεση με το τι ισχύει με τις καλογυαλισμένες και πρίμες κιθάρες του Mackintosh , οι οποίες έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με τον κάπως πιο ωμό, λασπώδη ήχο του αυθεντικού και, εμένα τουλάχιστον, μου πήραν λίγο χρόνο για να τις αφομοιώσω ώστε να μην μου κακοφαίνονται. Φυσικά, όπως ήδη έγραψα, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν να ακούσει τον ίδιο δίσκο, οπότε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να κάνουμε συγκρίσεις αφού, όλες οι ηχητικές επιλογές του σήμερα έχουν μόνο κάτι καινούργιο να προσφέρουν, ειδικά με δεδομένο πως, έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για ένα αριστούργημα (ψύχραιμα το λέω).

Τι κρατάμε λοιπόν; Με βεβαιότητα τον Holmes, για τον οποίο κανείς δεν πρέπει να πίστευε ότι μπορεί να τραγουδήσει ακόμη έτσι. Οι ερμηνείες του είναι όλες προσεγμένες και καλοδουλεμένες ενώ, συνολικά, διορθώνει τις όποιες παραφωνίες του παρελθόντος. Επίσης, το πως οι Paradise Lost μένουν πιστοί σε έναν δίσκο που βγήκε πριν 30 χρόνια ενώ, παράλληλα, ηχητικά αποπειρώνται και πετυχαίνουν να τον φέρνουν στο 2023. Κρατάω σίγουρα τις νέες εκδόσεις των "Weeping Words", "Shallow Seasons" και "Christendom", τις οποίες θεωρώ πραγματικά αναβαθμισμένες σε σχέση με τις αρχικές, και, περισσότερο απ’ όλα κρατάω το πως το "Icon" μπορεί ακόμη να προσφέρει δυνατές συγκινήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος του και να παραμένει κορυφαίο ανάμεσα στα κορυφαία άλμπουμ των Paradise Lost.

Αξίζει λοιπόν να το ακούσετε; Είτε το λατρέψατε, είτε δεν είχατε δώσει ιδιαίτερη σημασία (το ενδεχόμενο να μην σας άρεσε δεν το παίρνουμε καν υπόψιν), σαφέστατα και αξίζει. Στην πρώτη περίπτωση, η νέα κυκλοφορία αποτελεί μια ευκαιρία να επιστρέψετε σε μια σπουδαία δουλειά και να την ανακαλύψετε από την αρχή, ενώ, στη δεύτερη, μπορεί η επαναηχογράφηση να αποτελέσει την ιδανική αφορμή για να ακούσετε ένα από τα καλύτερα, πιο ενδιαφέροντα, και πιο αναζωογονητικά metal άλμπουμ της δεκαετίας του ’90.

Και τέλος πάντων, να μην φλυαρούμε. Σε λίγες μέρες, οι Paradise Lost θα βρεθούν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και θα μας παρουσιάσουν ολόκληρο το εμβληματικό "Icon", 30 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Υπάρχει καλύτερος τρόπος να προετοιμαστείτε για αυτές τις επετειακές εμφανίσεις από το να βάλετε τη νέα έκδοση του δίσκου να παίζει; Ειδικά δε, αν έχετε λιώσει τον αυθεντικό δίσκο, σας διαβεβαιώνω πως μόνο να κερδίσετε έχετε από την επαναηχογράφηση, η οποία δεν έρχεται για να τον αντικαταστήσει αλλά λειτουργεί συμπληρωματικά ως ένα απολύτως πετυχημένο καλλιτεχνικό πείραμα, ενώ, παράλληλα, επιτρέπει επιτέλους στο συγκρότημα να διαχειρίζεται τα δικαιώματα του έργου του. Από εμάς λοιπόν, είναι μεγάλο ναι σε όλα τα επίπεδα.