Dropkick Murphys

Τα παιδιά μιας ξενιτεμένης γενιάς, για τα οποία μπορεί να υπερηφανεύεται ολόκληρη η ιρλανδική οικογένεια, οι άνθρωποι που εκτός των άλλων ανέλαβαν να εξιστορήσουν ιστορίες πέρα ως πέρα ανθρώπινες και αληθινές και κατάφεραν με τον ταλέντο και την αυθεντική ιρλανδέζικη αύρα τους να παρασύρουν σε ένα μεγάλο, παραδοσιακό κέλτικο γλέντι χιλιάδες οπαδών τους, έρχονται και πάλι με στυλ, όπως οι ίδιοι διατείνονται, να μας ταρακουνήσουν και το πάρτυ καλά κρατεί.

Αυτοί είναι οι Dropkick Murphys κυρίες και κύριοι. Ένα συγκρότημα που ποτέ δεν κυκλοφόρησε κακό άλμπουμ, βρίσκοντας στον όρο irish punk τον ιδανικό χώρο για να στεγαστεί και να εκφράσει μέσω της μουσικής του ένα άκρως επιτυχημένο μοντέλο, που συνδυάζει το πάθος και την τραχύτητα σε πλήρη αρμονία με τη μελωδία και το λυρισμό. Μέσα στα δεκαπέντε περίπου χρόνια πορείας, οι Dropkick Murphys κατάφεραν αρκετά πράγματα. Ξέφυγαν από το στενό κλοιό του underground punk και κατάφεραν να γίνουν κύριοι εκφραστές, μαζί με τους Flogging Molly βεβαίως, της ιρλανδέζικης κουλτούρας, στο σύγχρονο rock χώρο. Δεν επαναπαύτηκαν και πειραματίστηκαν με τον ήχο τους όλο αυτό τον καιρό, στο πλαίσιο του εφικτού σαφώς. Ένα σωρό παραδοσιακά όργανα κατά καιρούς επιστρατεύτηκαν για να συμβάλλουν στο ηχητικό αποτέλεσμα, κάτι που τους δικαίωσε και τους ανήγαγε σε αυτό που θεωρούνται σήμερα, το καμάρι της Βοστόνης.

Καλά όλα αυτά, το καινούργιο άλμπουμ  όμως αξίζει καθόλου; Καταρχήν, όσο και αν η απάντηση ακούγεται απόλυτη, δεν υπάρχει δισκογραφική δουλειά των Dropkick Murphys η οποία να μην αξίζει, άρα τέτοιου είδους ερωτήσεις θεωρούνται άτοπες. Το "Going Out In Style" είναι άλλος ένας καλός δίσκος από τους ίδιους. Οι συνθέσεις όπως πάντα καλοδουλεμένες, «κουρδισμένες» με τέτοιο τρόπο που παρασέρνουν άπαντες στο ρυθμό τους, κερδίζοντας τις εντυπώσεις με το γνήσιο, κέλτικο, κάποιες φορές αλήτικο, κάποιες άλλες επικό χαρακτήρα τους. Οι ταχύτητες έχουν πέσει, τα πιο punk στοιχεία στη μουσική τους έχουν ελαττωθεί σε σχέση με το παρελθόν, αλλά η δυναμική των τραγουδιών παραμένει αναλλοίωτη και δε στερείται σε ποιότητα και ένταση.

Σημαντικό χαρακτηριστικό αυτού του άλμπουμ είναι η concept ιστορία που «υποβόσκει» σε αυτό. Αυτή του Cornelius Larkin, ενός φανταστικού προσώπου, ο οποίος μέσα από τους στίχους της μπάντας παίρνει σάρκα και οστά, δίνοντας μας τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε στιγμές και γεγονότα από τη ζωή του ως μετανάστη. Έχουμε επίσης και πολλούς καλεσμένους σε αυτό το άλμπουμ, με τον Fat Mike των Nofx και βεβαίως τον Bruce Springsteen, ο οποίος τραγουδά παρεούλα με τον Ken Casey (ο Al Barr σα να χαντακώνεται σιγά-σιγά) το "Peg o' My Heart", να ξεχωρίζουν. Τα "Hang 'Em High", "Going Out In Style", "Broken Hymns", "Deeds Not Words" και η διασκευή στο παραδοσιακό ιρλανδέζικο "The Irish Rover” θεωρώ ότι είναι οι πιο δυνατές στιγμές του δίσκου και αντιπροσωπεύουν καλύτερα τη μουσική προσέγγιση των Dropkick Murphys έτσι όπως αυτή αντανακλάται σήμερα.

Κάθε φορά που ακούω νέο υλικό των Βοστονέζων είμαι κάτι παραπάνω από ικανοποιημένος. Ίσως να μην έφτασαν τα επίπεδα του παρελθόντος και συγκεκριμένα του "Sing Loud, Sing Proud", που θεωρώ ότι είναι το σημείο αναφοράς για αυτούς, αλλά κάτι τέτοιο δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι το "Going Out In Style" μειώνει την αξία τους ως συγκρότημα. Τους έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση και με αυτό το δίσκο εκεί θα παραμείνουν. Και κάτι τελευταίο. Πότε θα σταματήσει η ονείρωξη και θα γίνει πραγματικότητα ένα live τους στην Ελλάδα; Ε; Πότε;