Firehouse, Pretty Maids, Bonfire live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 16-17/10/10

17/10/10, Gagarin 205, Αθήνα

Πόσο επώδυνο είναι να περιμένεις πώς και πώς να βρεθείς σε μια συναυλία και αυτή να μεταφέρεται σε άλλη ημερομηνία, κάποιους μήνες αργότερα; Πολύ. Πόσο ενοχλητικό είναι να αναβάλλεται εκ νέου; Ακόμα περισσότερο. Πόσο σουρεαλιστικά «αστείο» είναι να αλλάζει το line-up των συγκροτημάτων, όχι μία, αλλά δύο φορές; Υπερβολικά. Όχι, δεν πρόκειται για ευτράπελα στον προγραμματισμό διαφόρων συναυλιών. Μιλάμε για τις εμφανίσεις των Firehouse και των Bonfire (παρέα αρχικά με τους Hardcore Superstar, στη συνέχεια με τους TNT και τελικά με τους Pretty Maids) σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Οι συνεχείς αναποδιές, λοιπόν, έκαναν το συγκεκριμένο live να μοιάζει καταραμένο, αφού από απεργίες μέχρι σκόνες από ένα φινλανδικό ηφαίστειο, ακόμα και καρδιακές προσβολές (!), έμοιαζαν να θέλουν να αποτρέψουν τους Firehouse και τους λοιπούς να βρεθούν στη χώρα μας. Ευτυχώς, όμως, η «κατάρα» έσπασε και όλη αυτή η αναμονή το μόνο που κατάφερε είναι να κάνει το ελληνικό κοινό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη να διψάσει ακόμα περισσότερο για τρία από τα σημαντικότερα group του μελωδικού σκληρού ήχου.



Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Bonfire, ένα συγκρότημα που έχει συνδέσει το όνομα του με τον όρο πάρτι. Έτσι η βραδιά δε μπορούσε να κυλήσει διαφορετικά. Από το πρώτο λεπτό, ο αεικίνητος frontman, Clauss Lessmann, έκανε ό,τι «παλαβομάρα» μπορούσε, ώστε το κοινό να είναι συνεχώς «γαντζωμένο» πάνω του, κάτι που κατάφερε. Η επικοινωνία τραγουδιστή - κοινού ήταν χάρμα οφθαλμών. Από το δεύτερο κιόλας κομμάτι, "We Still Rock", όπου κάλεσε τους φωτογράφους που ήταν στο διαχωριστικό μέρος να ανέβουν στην σκηνή και να φωτογραφίζουν το κοινό, μέχρι και το "Sweet Obsession", αρκετά λεπτά μετά, όπου τραγουδούσε αγκαλιά με τον κόσμο στην πρώτη σειρά, έδειξε πώς πρέπει να είναι η σχέση των πάνω με τους κάτω για να έχεις μια πετυχημένη εμφάνιση.



Το set list περιλάμβανε μερικές από τις μεγάλες επιτυχίες τους, όπως τα "Hot To Rock", "Under Blue Skies", "Tony's Roulette", "Swords And Stone", "Ready For Reaction". Highlights της βραδιάς ήταν καταρχήν το "Don't Touch The Light", πριν την έναρξη του οποίου ο Lessmann ζήτησε ούζο από το κοινό και αν του έδιναν θα τραγουδούσε κάτι στα ελληνικά. Όταν του προσφέρθηκε είπε τραγουδιστά λέξεις όπως «ευχαριστώ», «παρακαλώ», δημιουργώντας ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Έπειτα η ατμόσφαιρα φορτίστηκε συναισθηματικά, μιας και οι Bonfire έπαιξαν το κομμάτι των Gotthard "I Am On My Way", γραμμένο από τον πρόσφατα εκλιπόντα τραγουδιστή τους, Steve Lee, το οποίο φυσικά του αφιερώθηκε. Μαγευτική στιγμή. Πραγματικά δεν κατάλαβα πότε πέρασαν τα 80 λεπτά που ήταν επί σκηνής. Οι Bonfire σε κάνουν να νιώθεις τόσο ωραία όταν τους ακούς, που ξεχνάς το χρόνο. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι. Άλλωστε τί πιο φυσικό για ένα group που θα μπορούσε άνετα να είναι headliner;

Bonfire setlist:

Bells Of Freedom
We Still Rock
Never Mind
Hot To Rock
Don't Touch The Light
Under Blue Skies
I Am On My Way (διασκευή Gotthard)
Proud Of My Country
Swords And Stone
Drum solo
American Nights
Guitar solo
Sweet Obsession
Ready For Reaction
Encore: You Make Me Feel

Ευτυχώς η αναμονή μέχρι να βγουν οι Pretty Maids επί σκηνής ήταν μικρή. Δυστυχώς, όμως, από την άλλη, η εμφάνιση τους ήταν αφενός μια σκάλα παρακάτω από αυτή των Bonfire, αλλά και αφετέρου κατώτερη της φήμης του συγκροτήματος. Από την αρχή τα προβλήματα ήχου είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στη βραδιά. Ο frontman του group, Ronnie Atkins, μόλις που ακουγόταν σχεδόν σε όλο το πρώτο μισό του set list τους. Η συνολική του αρχική εικόνα ήταν ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο φαινόταν κουρασμένος και συγκρατημένος στο να τραγουδήσει όπως μπορεί και τον έχουμε συνηθίσει. Ευτυχώς προς το τέλος «τα έδωσε όλα» και κάπως έσωσε την παρτίδα.



Έπειτα ο κιθαρίστας της μπάντας, Ken Hammer, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του set αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες με τους ενισχυτές με τους οποίους ήταν συνδεδεμένη η κιθάρα του, με αποτέλεσμα να γίνονται αρκετές παύσεις στο παίξιμο του και έτσι να υπάρχει μια κοιλιά σε όλη την εμφάνιση. Προσπαθώντας να κρατήσουν το κοινό σε κάποια εγρήγορση ο drummer έκανε ένα ανούσιο drum solo, επιβαρύνοντας κάπως την όλη εικόνα.



Προς το τέλος τα πράγματα καλυτέρεψαν και έτσι τα πασίγνωστα "Back To Back", "Rodeo", "Please Don't Leave Me" και "Love Games" ήταν το καλύτερο κλείσιμο πριν το encore, όπου τα "Future World" και "Red Hot And Heavy" ξεσήκωσαν κάπως τον κόσμο. Η γενική άποψη που αποκομίσθηκε ήταν ότι θα μπορούσαν να είχαν πολύ καλύτερο αποτέλεσμα. Η βραδιά «δεν τους πήγε» με τίποτα, παρόλο που υπήρχε ένα γενικότερο feeling και mood. Εννοείται ότι καταχειροκροτήθηκαν θερμά στην αποχώρηση τους, αλλά τουλάχιστον εγώ θέλω να τους ξαναδώ με καλύτερο ήχο και σε περισσότερη φόρμα.                          

Pretty Maids setlist:

Pandemonium
INVU
We Came To Rock
Walk Away
Queen Of Dreams
Savage Heart
Little Drops Of Heaven
Drum solo
Back To Back
Rodeo
Please Don't Leave Me (διασκευή Thin Lizzy)
Love Games
----------------------------------
Future World
Red Hot And Heavy  

Οι Pretty Maids μόλις έχουν αφήσει τη σκηνή και η ώρα πλησιάζει. Παρά την κούραση και τον ήδη κλειστό λαιμό που προκάλεσαν οι Δανοί και πριν από αυτούς οι Bonfire, η ανυπομονησία και ο ενθουσιασμός για την εμφάνιση των Firehouse ηταν τα συναισθήματα που κυριαρχούσαν. Μετά από περίπου μισή ώρα, λοιπόν, κάνουν την εμφάνιση τους οι Αμερικανοί. Με περισσή άνεση, απόρροια της πολυετούς πείρας τους, καλωσορίζουν το κοινό στην εμπειρία που πρόκειται απλόχερα να του προσφέρουν. Οι πρώτες νότες του "Love Is A Dangerous Thing" φτάνουν στα αυτιά μας και, παρά τα κάποια μικροθεματάκια με τον ήχο της κιθάρας, το πρώτο που παρατηρούμε είναι η φωνή του C.J. Snare. O frontman της μπάντας πραγματικά δεν έχασε στιγμή και μας έδειξε το μεγάλο του ταλέντο ευθύς εξαρχής. Και είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα.



Η συνέχεια έρχεται με μια ιδιαίτερη μνεία στο παρθενικό -και πιο πετυχημένο- album του συγκροτήματος. Αρχικά, το "Lover's Lane" αποσπά την προσοχή και του πιο αδιάφορου μέσα στο Gagarin, ενώ το hitάκι "All She Wrote" ξεσηκώνει τους πάντες, fan και μη, όπως και το ανεβαστικότατο "Oughta Be A Law". Ο C.J. παίρνει τη θέση του πίσω από τα πλήκτρα και ο κιθαρίστας, Bill Leverty, αυτή πίσω απ' το μικρόφωνο. Αυτό σημαίνει πως πρόκειται να ακούσουμε το "Holding On" από τον τελευταίο δίσκο των Firehouse, "Prime Time". Η μπαλάντα-ύμνος για τη μπάντα και τους οπαδούς της, "When I Look Into Your Eyes", έρχεται να επαναφέρει το κάπως πεσμένο κλίμα σε υψηλά επίπεδα.



Έπειτα, ο Snare μας κάνει μια επίδειξη των σπαστών ελληνικών του και ζητάει απ' το κοινό μια «παραγγελιά». Μια κραυγή "Helpless" ακούγεται και το συγκρότημα φαίνεται κάτι παραπάνω από πρόθυμο να εκπληρώσει την επιθυμία του «φωνακλά» οπαδού του. Έτσι και γίνεται. Το "Shake & Tumble" μοιάζει να ταρακουνάει συθέμελα το Gagarin, καθώς το refrain του φάνηκε να τραγουδήθηκε απ' όλους ανεξαιρέτως.



Ο προβολέας του ενδιαφέροντος στρέφεται στον drummer της μπάντας, Michael Foster, ο οποίος τραγουδάει τα πρώτα φωνητικά στο "Door To Door" και ενδιάμεσα προσθέτει ένα εξαιρετικό drum solo, αναδεικνύοντας το μεγάλο του ταλέντο. Στη συνέχεια, το "Overnight Sensation" έρχεται να μας αποδείξει εκ νέου ότι ο C.J. βρίσκεται σε μια άψογη βραδιά, έχοντας και κέφια αλλά πάνω απ' όλα μια φωνή σε top φόρμα. Ακόμα ένα κομμάτι από το ντεμπούτο, το "Love Of A Lifetime", ακούγεται και στρέφει την προσοχή σε κάθε ερωτευμένο ζευγαράκι εκεί τριγύρω.



Και ρίχνοντας μια ματιά στο ρολόι, μοιάζει να φτάνει η ώρα για το encore. Η μήπως όχι; Ο Snare αποφασίζει να μας πει πως θέλει να μας «γλιτώσει χρόνο» και έτσι η μπάντα δε φεύγει απ' τη σκηνή για να επιστρέψει για το λεγόμενο encore. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντως, η κιθάρα του Leverty βγάζει έναν πολύ γνώριμο στους παρευρισκομένους ήχο. Το να τραγουδίσει ο C.J. φαντάζει σχεδόν αχρείαστο, αφού το κοινό φαίνεται να ξέρει κάθε στίχο του "Reach For The Sky". Μπορούμε να πούμε πως όλοι μας προσπαθούσαμε να φτάσουμε τον ουρανό κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου τραγουδιού, αλλιώς δεν εξηγείται το ασταμάτητο «κοπάνημα». Το κλείσιμο πλησιάζει, με τη μπάντα να μας χαρίζει μια υπέροχη ερμηνεία του "Don't Treat Me Bad", με μια a capella εισαγωγή από τον C.J., ο οποίος ευχαρίστησε στη συνέχεια όποιον βοήθησε να έρθουν στη χώρα μας αλλά και φυσικά το κοινό το ίδιο.



Με λίγα λόγια, οι Firehouse έκαναν μια εκπληκτική εμφάνιση -αντάξια της πολυετούς παρουσίας τους στο χώρο- γεμάτη ενέργεια και πάθος, αφήνοντας και τον πιο απαιτητικό μουσικόφιλο άκρως ευχαριστημένο με αυτό που έζησε.

Firehouse setlist:

Love Is A Dangerous Thing
Lover’s Lane
All She Wrote
Oughta Be A Law
Holding On
When I Look Into Your Eyes
Helpless
Shake & Tumble
Door To Door / Drum Solo / Door To Door reprise
Guitar Solo
Overnight Sensation
Love Of A Lifetime
Reach For The Sky
Don't Treat Me Bad

Θοδωρής Μηνιάτης, Χρυσόστομος Μπάρμπας

---

16/10/10, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη

Αναβολές, αναβολές, αναβολές! Μέχρι την τελευταία στιγμή κανείς δε μπορούσε να νιώθει σίγουρος ότι αυτή η συναυλία θα πραγματοποιηθεί. Τα δύο από τα τρία ονόματα παρέμειναν ίδια με το πέρασμα των μηνών, αλλά στην θέση των Hardcore Superstar και έπειτα των TNT είχαμε πλέον τους γερόλυκους Pretty Maids, όνομα που ανέβασε το επίπεδο του line up ακόμα περισσότερο.



Είχαμε πληροφορηθεί ότι και τα τρία ονόματα θα μας προσφέρουν ένα ολοκληρωμένο show, δε γνωρίζαμε όμως την σειρά με την οποία θα εμφανιστούν. Τελικά, γεμάτοι πάθος και ενέργεια, πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Γερμανοί Bonfire, οι οποίοι, όπως και πριν από μερικά χρόνια, έτσι και τώρα, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το λέει η καρδιά τους ακόμα. Η διάθεση για διασκέδαση εκδηλώθηκε από τα πρώτα λεπτά στο κοινό, αλλά και on stage o τραγουδιστής Claus Lessmann, ευγενικός και ομιλητικός, δεν έδειξε να βιάζεται, αφού ξόδεψε αρκετό χρόνο κάνοντας εξάσκηση τα ελληνικά του και ζητώντας ούζο από τους οπαδούς. Δεν παρέλειψε όμως να αναφερθεί στον αδικοχαμένο Steve Lee των Gotthard και να του αφιερώσει το "I'm On My Way" των Ελβετών.



Μέσα σε μια μιάμιση ώρα οι Bonfire δεν άφησαν κάνεναν παραπονεμένο με το greatest hist set τους. Όλες οι επιτυχίες, με αποκορύφωμα τα "Sword And Stone", "Tony's Roulette", "Ready 4 Reaction" και φυσικά το "You Make Me Feel", ήταν εκεί. O πήχης είχε ήδη ανέβει αισθητά.



Μπορεί η Δανία να έχει καλά αλλά λίγα ονόματα να προσφέρει στο rock χώρο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Σκανδιναβία ποτέ δε μας απογοήτευσε. Τα μικροπροβλήματα στον ήχο ξεπεράστηκαν γρήγορα και οι Pretty Maids απέδειξαν και στους πιο δύσπιστους το μεγαλείο τους. Όντας η πιο heavy από τις τρεις μπάντες, έριξαν το βάρος στους δυο καλύτερους δίσκους τους, "Red, Hot And Heavy" και "Future World". Ακόμα και στο καινούργιο hit "Little Drops Of Heaven" η ανταπόκριση του κόσμου ήταν εξίσου θερμή, ενώ κινητά τηλέφωνα και αναπτήρες εμφανίστηκαν στο "Please Don't Leave Me".



Οι Pretty Maids, αν και δεν κατάφεραν πότε να φτάσουν τα μεγάλα heavy metal ονόματα, θα αναφέρονται πάντα σε συζητήσεις για τη δεκαετία του '80. Μόνο τύχεροι μπορούμε να νιώθουμε όσοι παρακολουθήσαμε τη συγκεκριμένη τους εμφάνιση. Ο πήχης σε δυσθεώρητα ύψη!

Η βραδιά κυλούσε πανέμορφα και όλοι περιμέναμε το τρίτο και τελευταίο όνομα, τους -τυπικά headliners- Firehouse. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα θέλαμε. Οι Αμερικανοί φάνηκαν στα μάτια των περισσoτέρων κάτι παραπάνω από κουραστικοί, ενώ ακόμα και τα καλύτερα κομμάτια τους δεν ήταν αρκετά για να μας επαναφέρουν από μια χλιαρή ψυχική κατάσταση.



Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, στις μπροστά σειρές υπήρχε κόσμος που το διασκέδαζε, ενώ το όνομα του ελληνικού fan club έκανε συχνά πυκνά την εμφάνιση του. Για την ιστορία, λοιπόν, μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε ήταν τα "Shake & Tumble", "Overnight Sensation", "All She Wrote", "Reach For The Sky", "When I Look Into Your Eyes", "Don't Treat Me Bad". Οι Firehouse ανέκαθεν είχαν αρκετούς οπαδούς στη χώρα μας, εύχομαι να διαφωνούν μαζί μου και να απόλαυσαν την εμφάνιση του αγαπημένου τους συγκροτήματος.



Τελικά ο πήχης ήταν πραγματικά πολύ ψηλά, Pretty Maids και Bonfire άξιοι νικήτες της βραδιάς.

Γιάννης Βόλκας