Downfall Of Gaia

Ούτε δεκαετία δεν έχει κλείσει ακόμα από τον πρώτο σοκαριστικό δίσκο των Βρετανών Fall Of Efrafa. Το 2006 ήταν όταν κυκλοφόρησαν το αριστουργηματικό ντεμπούτο τους, "Owsla" και ταυτόχρονα σηματόδοτησε το νέο «υποείδος» του neocrust (όπως ονομάστηκε) που συνδύαζε αριστοτεχνικά τα crust ξεσπάσματα με τις επικές post-metal ατμόσφαιρες. Αν και επηρέασαν κυρίως μπάντες στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού όπως τους Tombs και τους Morne, φαίνεται να έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και στη δημιουργία μιας μικρής σκηνής στη Γερμανία, αρχής γενομένης με τους -πλέον διαλυμένους- Alpinist (τρία από τα τέσσερα μέλη των οποίων έφτιαξαν τους φανταστικούς Jungbluth), αργότερα με τους υπέροχους Planks (οι οποίοι επίσης διαλύθηκαν αλλά περιμένουμε τον τελευταίο δίσκο τους κατά την Άνοιξη) και τους Downfall Of Gaia.

Η διαφορά των Downfall Of Gaia είναι από τις υπόλοιπες μπάντες είναι ότι δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο ατμοσφαιρικό black metal των Wolves In The Throne Room παρά στο post-metal των Neurosis, με αποτέλεσμα να εμπλουτίζουν τις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις τους με απανωτά blastbeat και θυελλώδη riff, εντείνοντας τον επικό τους χαρακτήρα χάρη στις στοιχειωτικές ατμόσφαιρες που δημιουργούν. Το άλλο που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι τα φανταστικά ιντερλούδια που τις περισσότερες φορές μπαίνουν σφήνα ανάμεσα στα κομμάτια τους και διέπονται από μια αβάσταχτη μελαγχολία που τονίζει σε τεράστιο βαθμό την γενικότερη απόγνωση των συνθέσεων τους. Τέλος, ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα γεμάτα πόνο, screamo φωνητικά που ταιριάζουν άψογα με την όλη αισθητική τους.

Αν και στο ντεμπούτο τους "Epos" του 2010 δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο crust, από τον επόμενο "Suffocating In The Swarm Of Cranes" (2012), δείχνουν να αφομοίωσαν πλήρως τις επιρροές τους, προσδίδοντας μια μοναδικότητα στον ήχο τους. Στο φετινό "Aeon Unveils The Thrones Of Decay", συνεχίζουν ακριβώς από εκεί που τελείωσε ο προκάτοχος του. Αυτό από μόνο του δεν είναι καλό, μιας και χάνουν στον τομέα της έκπληξης, αλλά η ποιότητα των συνθέσεων τους είναι τέτοια, που δεν είναι δυνατό να αφήσουν κάποιον ασυγκίνητο. Τα τραγούδια τους είναι δαιδαλώδη και επικά. Ο τρόπος που χτίζουν τα κομμάτια τους είναι αριστοτεχνικός. Τις περισσότερες φορές ξεκινάνε με κάποια στοιχειωτική εισαγωγή φέρνοντας το πιάνο σε πρώτο ρόλο, συνεχίζουν συγχωνεύοντας τον λυσσασμένο crust/screamo χαρακτήρα τους μέσα στο ατμοσφαιρικό black metal, ενώ κάθε τόσο ρίχνουν τις ταχύτητες σε doom ρυθμούς για λίγο πριν ξεκινήσουν ξανά κάποιο καινούριο θέμα. Αν και σχεδόν όλα τα κομμάτια τους έχουν μια ενδιαφέρουσα δομή, τελικά δυστυχώς είναι λίγες οι φορές που πείθουν. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις αστείρευτης μαγείας όπως το "To Carry Myself To The Grave" με τα καταπληκτικά θυελλώδη riff ή το "Excavated" με τα καταθλιπτικά αιθέρια κιθαριστικά του θέματα που κλείνουν λυτρωτικά τον δίσκο.

Οι Downfall Of Gaia ναι μεν δημιουργούν ένα πανομοιότυπο με τον προκάτοχό του δίσκο, ο οποίος αν και δεν πείθει στην ολότητά του τελικά έχει μερικά μαγικά σημεία που υπογραμμίζουν τη μοναδικότητα της μπάντας. Όλοι εσείς που γουστάρετε τέτοια ιδιαίτερα ακούσματα και γουστάρατε και με τον προηγούμενο δίσκο της μπάντας, είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε ωραία πράγματα εδώ μέσα. Ρίξτε μια αυτιά και δεν θα χάσετε.