Double Treat

Οι Double Treat είναι δύο μουσικοί, τα δύο τέταρτα μάλιστα των πάλαι ποτέ What's The Buzz?, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Χρήστος Κισατζεκιάν στο μπάσο και ο Σωτήρης Λαγονίκας σε όλα τα άλλα. Το κείμενο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ καθώς και μόνο το γεγονός ότι το αποτέλεσμα του "Wander Thirst" προέρχεται από δύο και μόνο άτομα είναι άξιο επαίνων. Ευτυχώς για όλους όσους το ακούσουν όμως, τα καλά του άλμπουμ δεν σταματούν εδώ.

Οι Double Treat έρχονται σε έναν χώρο που η εγχώρια μουσική παραγωγή έχει μάλλον ένα κενό, δηλαδή το χώρο του μελωδικού hard rock και μάλιστα του σύγχρονου. Αυτού που έχει ξεπεράσει τις αγκυλώσεις της μουσικής παραγωγής των 80s, έχει κρατήσει όλες τις απαραίτητες διδαχές των 70s, έχοντας όμως προσαρμοστεί στο σήμερα. Προσθέτοντας σε αυτό και την ποικιλία των επιρροών των δύο μουσικών, ποικιλία που είναι φανερή σε όποιον πιθανόν να γνωρίζει τις διαφορετικές μουσικές τους δραστηριότητες όλα αυτά τα χρόνια, η βάση για τη δημιουργία των Double Treat έχει τεθεί.

 To "Wander Thirst" ανοίγει με τον καλύτερο τρόπο με το "Dreams Coming Back To Life" να αποτελεί μία από τις ξεχωριστές στιγμές του άλμπουμ. Καβάλα σε ένα εμπνευσμένο αρχικό riff και στο groov-άτο παίξιμο μπάσου - drums είναι ένα χορευτικό, μελωδικό hard rock κομψοτέχνημα. Για την τελική του απογείωση, δε, χρησιμοποιείται διαδοχικά ένα solo keyboards και κιθάρας που είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι προέρχονται από τον ίδιο άνθρωπο. Αντίστοιχης αξίας τραγούδι, αλλά σε ύφος δυναμικής μπαλάντας αυτή τη φορά είναι το "Die Less" που στολίζεται από ένα πολύ όμορφο bluesy κιθαριστικό solo αλλά και αξιόλογους στίχους.

Παρότι τα δύο αυτά τραγούδια ξεχωρίζουν, πίσω από αυτά υπάρχει μία σειρά άλλων που έρχονται για να προσδώσουν τη συνολική αξία του άλμπουμ. Μάλιστα, οι συμμετοχές στην κιθάρα των Θεόδωρου Υδραίου, Αλέξη Φλούρου και Ντένη Κωστόπουλου ορίζουν και τα τρία τραγούδια ("Even The Score Tonight", “Who Says", "I'll Take Your Life") που μαζί με το "Till The End" αποτελούν τους διεκδικητές στα πρωτεία του δίσκου. Σε αυτά μόλις που χάνουν την υποψηφιότητα και τα ιδιαίτερα, σχεδόν Sabbath-ικά "Knocking On Heaven's Door" (κρυφή διασκευή) όπως και το "Guardian Hesperus" (ελεύθερη μετάφραση και μελοποίηση σε ποίημα του Ελύτη), αν και ξεφεύγουν από το ύφος του υπόλοιπου άλμπουμ.

Σίγουρα σπάνιο και επιτυχημένο το εγχείρημα των Double Treat. Η δε γνώση ότι ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε με μεράκι ερασιτεχνών και στη συνέχεια ανατέθηκε και στα χέρια επαγγελματιών για την κανονική του κυκλοφορία, εξασφαλίζει τα καλύτερα και των δύο «κόσμων». Μακάρι να μπορέσει να βγει και στη σκηνή, έστω και με τη βοήθεια τρίτων μουσικών. Θα είναι μάλλον και πιο εύκολος τρόπος να το αγκαλιάσει ένα κοινό που σίγουρα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν έχει πολλές αντίστοιχα αξιόλογες περιπτώσεις.

Αν δυσκολευτείτε για παραγγελίες, Doubletreatband.com.