Dokken

Return To The East Live

Frontiers (2018)
Από τον Σπύρο Κούκα, 21/06/2018
Η γλυκόπικρη γεύση μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τριάντα χρόνια έπειτα από το live άλμπουμ "Beast From The East", το οποίο και είχε αποτελέσει την ταφόπλακα της κλασσικής περιόδου της μπάντας (αφού τα προβλήματα επικοινωνίας ανάμεσα στους Don Dokken και George Lynch ολοένα και αυξάνονταν), μας έρχεται το παρόν ζωντανά ηχογραφημένο (στο Loud Park festival της Ιαπωνίας) άλμπουμ, με την ιδιαιτερότητα της παρουσίασης του εδραιωμένου στις συνειδήσεις line-up των Dokken-Lynch-Pilson-Brown ξανά μαζί τόσο επί σκηνής, όσο και στουντιακά.

Σε ό,τι αφορά το τελευταίο, και πέραν των δύο ακουστικών εκτελέσεων των "Heaven Sent" και "Will The Sun Rise" που δεν αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο, έχουμε το πρώτο συνθετικό δείγμα της κλασσικής σύνθεσης έπειτα από 20 και πλέον χρόνια, με το εναρκτήριο "It's Another Day" να μην εντυπωσιάζει μεν, αλλά να είναι μια πραγματικά όμορφη σύνθεση παλαιάς κοπής hard & heavy (που όμως προσπαθεί να ακουστεί «σύγχρονη» και up-to-date). Μάλιστα, στεκούμενη και ως μια από τις ελάχιστες στιγμές που η φωνή του Don Dokken δεν προβληματίζει (θα μιλήσουμε σε λίγο εκτενέστερα για αυτό), θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί ένα σταθερό πάτημα για να δικαιολογηθεί η δημιουργία ενός ολοκληρωμένου δίσκου από αυτό το line-up στο άμεσο ή ευρύτερο μέλλον, έστω και σε αναπροσαρμοσμένη βάση από τον προ τριακονταετίας εαυτό τους.

Εκεί που υπάρχει, βέβαια, θέμα, είναι στις ζωντανές εκτελέσεις των τραγουδιών της '80s περιόδου τους (στα οποία, αναμενόμενα, βασίστηκε εξ ολοκλήρου το παρουσιαζόμενο set), όχι τόσο εκτελεστικά (παρά τα χαμηλότερα κουρδίσματα και τις ελαφρώς πιο υποτονικές ταχύτητες) όσο φωνητικά, αφού, δυστυχώς, η φωνή του Don Dokken έχει χάσει μεγάλο μέρος από το «μέταλλο» της με το πέρασμα των χρόνων. Σίγουρα, οι ερμηνείες του είναι σωστές, στρωτές και προσαρμοσμένες στις τωρινές δυνατότητες του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά, όπως και να το κάνουμε, είναι τουλάχιστον στενάχωρο μια σπουδαία φωνή να έχει χάσει τόσο πολύ τη λάμψη της, σε σημείο ακόμη και τα backing vocals των διαφόρων συνθέσεων να ακούγονται περισσότερο δυναμικά και ανταγωνιστικά.

Παρ' όλα αυτά, είναι γεγονός πως ο George Lynch ό,τι και να συμβεί είναι ένας κιθαρίστας με σπάνιο χάρισμα και κάθε του σόλο αποτελεί κι ένα μικρό έργο τέχνης, ένω το rhythm section των Jeff Pilson και Mick Brown προέρχεται από την εποχή που το απλό, λειτουργικό groove ήταν απαραίτητο στοιχείο του ρυθμικού υποβάθρου και πράττει τα όσα του αναλογούν με βασικό γνώμονα εκείνο. Έτσι, δεν μπορούμε να πούμε πως ηχητικά ακούμε κάτι άσχημο ή κακοβαλμένο, αφού ακόμη κι από μόνες τους οι συνθέσεις παραείναι αγαπημένες για να αγνοηθούν, απλά λίγο η επαγγελματική/αποστειρωμένη απόδοση και πολύ περισσότερο ο κατά πολύ κατώτερος φωνητικά Don Dokken, η ακρόαση αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, μιας εποχής που όσο και να επιζητείται η αναβίωση της από κοινό και μπάντα, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.

  • SHARE
  • TWEET