Deerhunter

Πέρασαν αισίως τέσσερα χρόνια από το "Fading Frontier", τον έβδομο δίσκο των Αμερικανών, που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί μία από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας τους. Μια καριέρα κατά την οποία οι Deerhunter έχουν αλλάξει πολλά πρόσωπα αποδεικνύοντας ότι αποτελούν ένα από τα λίγα συγκροτήματα που έχουν την ικανότητα να μεταμορφώνονται, όχι μόνο από κυκλοφορία σε κυκλοφορία αλλά ακόμη και από τραγούδι σε τραγούδι.

Το "Why Hasn't Everything Already Disappeared?" ηχογραφήθηκε σε συνθήκες απομόνωσης στην πόλη Μάρφα του Τέξας σε συνεργασία με τους Cate Le Bon, Ben Etter και Ben H. Allen III. Προχωρώντας στην κατεύθυνση που ξεκίνησαν με την προηγούμενη κυκλοφορία τους, οι Deerhunter έχουν μειώσει αισθητά τις θορυβώδεις ανησυχίες του παρελθόντος και μας ταξιδεύουν σε πιο indie μονοπάτια διανθισμένα με space rock πειραματισμούς, shoegazing ατμόσφαιρες, pop επιρροές και ψυχεδελικές αναζητήσεις που θυμίζουν Tame Impala. Από εδώ βέβαια δεν λείπουν και οι πειραματισμοί οι οποίοι εκφράζονται είτε σε σκοτεινά ορχηστρικά κομμάτια όπως το "Greenpoint Gothic", είτε σε πιο synth-based φόρμες όπως το "Détournement", είτε στο "Tarnung" το οποίο υπογράφει ο κιθαρίστας Lockett Pundt. Σίγουρα πρόκειται για μια πιο ώριμη δουλειά όπου τα ηχητικά ξεσπάσματα έχουν πλέον αντικατασταθεί από χαλαρές, σχεδόν υπνωτικές, μελωδίες οι οποίες στην πορεία απογειώνονται μέσα από δυναμικές ενορχηστρώσεις. Εξάλλου, με δεδομένο ότι δημιουργήθηκαν το 2001, οι Deerhunter φέτος ενηλικιώνονται ως συγκρότημα και αυτό είναι κάτι που προκύπτει και από το νέο τους πόνημα το οποίο τους βρίσκει σε εξαιρετική φόρμα να στέκονται πλέον ως μια ξεχωριστή «ήρεμη δύναμη» μέσα στην εναλλακτική σκηνή.

Συνεχίζοντας την παράδοση που θέλει το συγκρότημα να αντιμετωπίζει κάποια τραγωδία πριν από κάθε κυκλοφορία τους, λίγο πριν την κυκλοφορία του δίσκου, τον Νοέμβριο του 2018, ο Josh Fauver, μπασίστας τους από το 2004 ως το 2012, πέθανε σε ηλικία 39 ετών. Και αυτό είναι κάτι που, όπως είναι λογικό, επισκιάζει τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Έτσι, στίχοι όπως "Your friends have died and their lives, they just fade away" μπορεί όταν γράφτηκαν να αναφερόντουσαν σε κάτι άλλο, όμως, με δεδομένη την πρόσφατη απώλεια, αποκτούν άλλο συναισθηματικό φόρτο για το κοινό αλλά πιθανά και για το ίδιο το συγκρότημα. Συνολικά πάντως, ο Bradford Cox εμφανίζεται στιχουργικά πιο εξωστρεφής από ποτέ καθώς φαίνεται να αφήνει για λίγο τις ατομικές του προσωπικές ανησυχίες κι εμμονές και να καταπιάνεται με πιο μεγάλα ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή ή η Οκτωβριανή Επανάσταση. Επίσης, η ιδέα του θανάτου είναι θεματικά κυρίαρχη σε όλο τον δίσκο είτε ως μια ατομική υπόθεση που εκφράζεται με αναφορές στον James Dean ή στη δολοφονία της Jo Cox το 2016, είτε γενικότερα στην πορεία μας ως ανθρώπινο είδος. Με αυτό τον τρόπο, η μουσική που προέκυψε στη μοναχικότητα του Τέξας έρχεται και ντύνει τους δυστοπικούς στίχους του Cox δημιουργώντας ένα ξεχωριστό μετα-αποκαλυπτικό ηχητικό αποτέλεσμα, έναν δίσκο για το τέλος του κόσμου με μια επίγευση ελπίδας και αισιοδοξίας.

Οι Deerhunter στον νέο τους δίσκο μπορεί να μη θυμίζουν ιδιαίτερα το συγκρότημα που εξερευνούσε θορυβώδεις ηχητικές καινοτομίες όμως αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Η νέα τους κυκλοφορία κάνει φανερό το πόσο δρόμο έχουν διασχίσει στην πορεία τους και ενσωματώνει, τιθασεύοντας με επιτυχία, όλα τα στοιχεία που τους έκαναν να ξεχωρίσουν. Με αυτόν τον τρόπο μας παραδίδουν τον πιο προσβάσιμο δίσκο της καριέρας τους που σίγουρα αφορά όλους τους φίλους του συγκροτήματος αλλά και γενικότερα της εναλλακτικής μουσικής.