Deerhunter

Από το 2001 μέχρι σήμερα οι Deerhunter μετρούν επτά άλμπουμ και είναι ίσως το indie συγκρότημα με τις περισσότερες εναλλαγές ύφους. Από το φασαριόζικο ντεπούτο "Turn It Up Faggot" μέχρι το μελαγχολικό "Cryptograms" και το παθιασμένο "Monomania", οι Deerhunter αλλάζουν μουσική κατεύθυνση όπως και όποτε θέλουν. Θεωρείτε το "Halcyon Digest" την top στιγμή της καριέρας τους; Ξανασκεφτείτε το. Γιατί αυτή είναι το "Fading Frontier".

Κατά μία διαβολική σύμπτωση πριν από κάθε δίσκο του συγκροτήματος συμβαίνει κάτι τραγικό και αναπάντεχο. Είτε αυτό είναι ο θάνατος φίλων, είτε μια ασθένεια, η κάθε κυκλοφορία συνδέεται με ένα σημαντικό για τα μέλη γεγονός (ή καλύτερα για τον Cox). Αλλά προφανώς και δεν είναι σύμπτωση, τα γεγονότα είναι ο πυρήνας γύρω από τον οποίο αναπτύσσονται οι δίσκοι. Από την παράδοση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και το "Fading Frontier", που προέκυψε μετά το «life-changing» ατύχημα του Bradford Cox. To 2014, ενώ έβγαζε βόλτα τον σκύλο του, ο frontman της μπάντας χτυπήθηκε άσχημααπό ένα διερχόμενο αυτοκίνητο - ευτυχώς τη γλίτωσε, με σπασμένο σαγόνι και λεκάνη, υποφέροντας όμως για αρκετό καιρό (για τον σκύλο δεν έμαθα κάτι). Αναγκασμένος σε ακινησία και αποθεραπεία είχε πολύ χρόνο να στοχαστεί την τύχη, την ζωή, την θνητότητα, τον χρόνο, τον θάνατο. Τα υπαρξιστικά αυτά ερωτήματα αποφάσισε ο Cox να τα κάνει δίσκο και να του δώσει τον απαισιόδοξο τίτλο "Fading Frontier".

Το μουσικό εύρος των Deerhunter είναι τεράστιο: garage rock, shoegaze, ambient, pop, πειραματισμοί και θορυβώδη ξεσπάσματα, με το κάθε ρεύμα να πρωταγωνιστεί σε κάποιον δίσκο, πάντα με μπόλικη ψυχεδέλεια. Στο "Fading Frontier" υπάρχει η απόλυτη εναρμόνηση και ισορροπία, μια πρωτοφανής γαλήνη που ίσως να προκύπτει από την near-death experience του Bradford Cox και την ενδοσκόπηση που ακολούθησε. Αναμειγνύονται άψογα ambient αισθητική, ατμοσφαιρικό space pop, παραμορφωμένα πετάλια, synch και indie σε ένα όμορφα νωχελικό διάστημα 35 και κάτι λεπτών, με βαθιά ριζωμένη μέσα του μία punk ευαισθησία. Από εκεί που έχωναν σε κάθε κυκλοφορία τις πιο ακραίες και εξεζητημένες εκφάνσεις της κατεύθυνσης που επέλεγαν, τώρα συνθέτουν από τα ήδη δοκιμασμένα με μεγάλη ωριμότητα, χωρίς να το παρακάνουν με τους πειραματισμούς, ενώ ταυτόχρονα το αποτέλεσμα δεν μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά με κάτι ηχητικά φρέσκο. Αυτό το τρελό μιξ αναιρεί αυτό που λέμε «τον χαρακτηριστικό ήχο» μιας μπάντας και δυσκολεύει το έργο όσων τρελαίνονται να βάζουν τη μουσική σε κατηγορίες. Ίσως αυτός να είναι ο στόχος του συγκροτήματος, να γκρεμίσουν τα μουσικά όρια και να ανοίξουν νέους ορίζοντες στη σύγχρονη αμερικάνικη rock.

Οι στίχοι του Cox παραμένουν σιβυλλικοί και, για πρώτη ίσως φορά στην καριέρα του, κάπως αισιόδοξοι. Μετά από την τόση μαυρίλα και οργή των προηγούμενων χρόνων και το παραλίγο θανάσιμο ατύχημα, αναθεώρησε και αποφάσισε επιτέλους πως η ζωή έχει και τα καλά της. Τα αποστάγματα αυτής της φιλοσοφικής στροφής φαίνονται από την αρχή του δίσκου και ειδικά στο "Living My Life". Eντάξει, έχει πολύ δρόμο μέχρι να αφήσει πίσω του όλα τα τραύματα και την απαισιοδοξία, δείχνει τουλάχιστον ειλικρινή διάθεση να το κάνει («Will you tell me when you find out / how to conquer all this fear / I've been spending too much time / on the fading frontier»). Ξεχωρίζει επίσης η τέλεια pop του "Breaker" με το πρώτο ντουέτο των Cox και Pundt, το -σχεδόν funk- single "Snakeskin", το ομιχλώδες dream pop "Take Care" και φυσικά το τελευταίο, μπωντλαιρικής έμπνευσης, κομμάτι "Carrion" (συν το έξυπνο λογοπαίγνιο carrion - carry on).

Το τσιτάτο «μετά την καταιγίδα έρχεται η πιο διαυγής μέρα», ή κάπως ετσι τέλος πάντων, φαίνεται πως ισχύει και στην περίπτωση των Deerhunter. Οι τραγωδίες που έχει περάσει ο Cox όλα αυτά τα χρόνια, από το Σύνδρομο Marfan και την κρίση του σεξουαλικού προσανατολισμού του μέχρι το πρόσφατο ατύχημα σίγουρα δεν μπορούν να αλλάξουν, αντίθετα όμως μπόρεσε να αλλάξει ο ίδιος και να δώσει μία δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό του. Ο Cox αφήνει το παρελθόν στην άκρη, δέχεται πως ο χρόνος περνά και δηλώνει στο "Carrion": «Even though you're gone, I still carry on». Οι Deerhunter μας χαρίζουν ένα γλυκόπικρο άλμπουμ που, αν και είναι ποιοτικό, διεκδικεί θέσεις στα charts - μία υπνωτική μυσταγωγία προς τη λυτρωτική γαλήνη, σαν αντίβαρο στο ασυγκράτητο "Monomania". Πλέον το mainstream αγκαλιάζει με θέρμη τους Deerhunter κι όχι το αντίθετο, και μπορούμε να μιλάμε για έναν από τους ωραιότερους indie δίσκους της χρονιάς.