George Houston

Ο George Houston είναι ένας πιτσιρικάς από την Ιρλανδία που αν και δεν είναι ούτε 25 έχει ήδη τρεις δίσκους στα χέρια του. Προσωπικά η πρώτη επαφή με τη μουσική του ήρθε με το φετινό τρίτο του "TODC". Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από κάρτες ταρό αλλά τα τραγούδια αντιμετωπίζουν ζητήματα όπως η καταπίεση της γυναίκας, η υποκρισία της εκκλησίας και η δύσκολη, ενίοτε εύθραυστη ισορροπία της ζωής σε ένα πλαίσιο διαφορετικό από το ασφαλές «νορμάλ». Δεν το κάνει όμως με πίκρα, όσο κι αν είναι υπαρκτή αυτή. Τελικά κοίτα με ένα χαμόγελο, μέσα από τη μουσική, θεραπευτικό.

Η μουσική του πρόταση είναι ένα μείγμα από folk rock, traditional pop, alternative, country και γενναίες δόσεις από μιούζικαλ αισθητική. Δεν είναι ο τυπικός singer/songwriter που θα πιάσει μια ακουστική, μια φυσαρμόνικα και θα τραγουδήσει για τη ματαιότητα της ζωής χωρίς αγάπη - ή και ανάποδα. Θα εξερευνήσει τη θηλυκότητα, θα αφήσει τις κιθάρες να αγκαλιάσουν τις επιρροές του από Blue Oyster Cult, θα υποκλιθεί στον Dylan και τον Frank Sinatra και θα μας τραγουδήσει ακομπλεξάριστα και χωρίς κραυγές για μια "Drag Queen", τον "Arnold" αλλά και τον Jesus που φρικάρει.

Η δουλειά που έχει κάνει σε αυτό το δίσκο ο George Houston με τα φωνητικά είναι θαυμάσια. Πραγματικά είναι πολλά τα σημεία που εκπλήσσει και τραβάει από μέσα σου ένα «μπράβο ρε!». Στο "Big Footed Mama" θα σταματήσεις αυτό που κάνεις και θα στρέψεις την προσοχή σου στους στίχους, στο "Lilith" θα γύρεις λίγο πίσω το κεφάλι και στο "Self Destruct" θα κουνηθείς ασυναίσθητα στο ρυθμό του. Γενικά δεν αποκλείεται να χορέψεις και λίγο.

Παρά το ότι δεν είναι καθόλου μικρή ή διαρκεια του δίσκου, κυλάει εύκολα και πολύ γρήγορα. Κάθε δύσκολη μέρα που θες μια ήσυχη πρόταση που δε θα κουράσει, δε θα ζητήσει να δουλέψεις για να ακούσεις, αλλά θα δώσει απλόχερα κι αβίαστα ένα ποτό και ένα χαμόγελο, οι blues κιθάρες του "TODC" είναι διαθέσιμες και ιδανικές. Η παραγωγή δεν έχει τίποτα το groundbreaking, τίποτα που θα εντυπωσιάσει τα αυτιά σου, αλλά έχει μια ζεστή απλότητα που τελικά είναι ακριβώς αυτή που θέλουν τα δεκατρία, ή δώδεκα συν ένα, τραγούδια που βρίσκονται εδώ.

Τελικά έχω να πω ότι ακούω συχνά το άλμπουμ αυτό. Σε μια περίοδο που έχω αρκετή κούραση να διαχειριστώ, το "TODC" έχει βοηθήσει. Γιατί δε χρειάζεται όλοι οι δίσκοι να είναι πρωτοποριακοί, πειραματικοί και να φωνάζουν τις ιδέες τους. Μερικοί μπορεί να είναι απλά ωραίοι. Ήσυχοι, γήινοι, φυσικοί κι ωραίοι.