Dave Liebman

To 1972 o Miles Davis ηχογράφησε το "On The Corner", έναν από τους πιο αμφιλεγόμενους δίσκους στην αχανή δισκογραφία του. Με το δίσκο αυτό απομακρυνόταν ακόμα περισσότερο από την cool jazz και το hard bop που τον ανέδειξε, για να προσεγγίσει τη soul και το funk με τον ίδιο τρόπο που είχε προσεγγίσει λίγα χρόνια προηγουμένως το rock στο "Bitches Brew", δημιουργώντας τη fusion. Στην ηχογράφηση αυτή έλαβε μέρος ο σαξοφωνίστας Dave Liebman, γεγονός που όπως ομολογεί του άλλαξε τη ζωή.

35 χρόνια μετά ο Liebman αντλεί έμπνευση από την εμπειρία του αυτή και συγκεντρώνοντας μία ομάδα αξιόλογων μουσικών αποτίει φόρο τιμής στο συγκεκριμένο δίσκο του μεγάλου τρομπετίστα. Ο Mike Stern στην κιθάρα και ο Anthony Jackson στο μπάσο έρχονται να προστεθούν στη συνήθη μπάντα του, αποτελούμενη από τους Vic Juris στην κιθάρα, Tony Marino στο μπάσο και Marko Marcinko στα κρουστά.

Ακολουθώντας την ίδια λογική με αυτή του Miles, ο Liebman προσπαθεί στις συνθέσεις του να εστιάσει περισσότερο στο ρυθμό και τα ηχοχρώματα και λιγότερο στη μελωδία... Δεν παραλείπει μάλιστα να διασκευάσει και δύο κομμάτια του μέντορά του, εκ των οποίων το "Black Satin" από τον τιμούμενο δίσκο. Οι επιρροές του μετατοπίζονται πότε σε funk και πότε σε latin ρυθμούς, με σαξόφωνο και κιθάρα να έχουν συνήθως τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι όσο groovy όσο θα περίμενε κανείς. Τα διάφορα ιντερλούδια και οι πιο ατμοσφαιρικές στιγμές χαλάνε το feeling που (υποθέτω πως) ήθελε να προσδώσει ο Liebman και γίνεται πιο εμφανές στο τελευταίο κομμάτι "J.B. Meets Sly" το οποίο, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, είναι μια μουσική συνάντηση των funk πρωτοπόρων James Brown και Sly & The Family Stone και αποτελεί μαζί με τις συνθέσεις του Miles Davis τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Πέραν του Liebman, και ο Mike Stern προσφέρει αρκετά δείγματα του τεράστιου ταλέντου του, αλλά δυστυχώς οι υπόλοιποι μουσικοί μένουν μάλλον αδικαιολόγητα στο παρασκήνιο. Κρίμα, ειδικά για τον Anthony Jackson, τον μεγαλύτερο εν ζωή ηλεκτρικό μπασίστα όπως τον χαρακτήρισε κάποιος καλύτερος γνώστης του χώρου από εμένα. Σίγουρα θα μπορούσε να είχε αξιοποιηθεί περισσότερο, ιδιαίτερα με δεδομένη την πρόθεση για funky/soul καταστάσεις.

Μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος είναι καλός. Περιλαμβάνει τρεις-τέσσερις συνθέσεις για τις οποίες σίγουρα θα ξαναβρεί το δρόμο προς το στερεοφωνικό μου. Απλά απέχει από το να χαρακτηριστεί απαραίτητος και να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό, οπότε μάλλον αφορά μόνο τους φίλους του χώρου.