Dare

Sacred Ground

Legend Records (2016)
Από τον Σπύρο Κούκα, 16/06/2016
Αποτελεί, δίχως αμφιβολία, εκ των ποιοτικότερων προτάσεων ενός είδους που τείνει να ξεχαστεί
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Darren Wharton δεν είναι κανένας τυχαίος στον χώρο. Έχοντας γαλόνια προϋπηρεσίας δίπλα στον τεράστιο Phil Lynott, στην ύστερη περίοδο των Thin Lizzy, με συνθετική και ηχητική προσφορά σε άλμπουμ όπως τα "Renegade" και "Thunder & Lightning", δεν χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Οι Dare είναι το καλλιτεχνικό του όχημα από την ουσιαστική διάλυση των Thin Lizzy και μετά, έχοντας εδραιωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ένα από τα πιο αξιόλογα και τίμια συγκροτήματα του AOR σιναφιού. Πλέον, τρεις δεκαετίες από τη δημιουργία τους, επιστρέφουν στο προσκήνιο με τον πρώτο τους δίσκο εδώ και τέσσερα χρόνια και, δίχως εκπλήξεις και περιττούς πειραματισμούς, προσφέρουν ακριβώς αυτό που περιμένει κανείς από αυτούς: ποιοτικό, μελωδικό AOR, με ξεκάθαρες κέλτικες και folk επιρροές.

Έτσι, από το ξεκίνημα κιόλας με το "Home", οι στίχοι του οποίου βάφτισαν και το άλμπουμ, είναι διακριτός ο αέρας αναπόλησης, με τις νοσταλγικές μελωδίες που κυριαρχούν να αποτελούν το κατάλληλο υπόβαθρο της αισθαντικής ερμηνείας του ιθύνοντα νου της μπάντας. Στο "Strength", πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνουν τα πλήκτρα προσφέροντας μια power ballad που άνετα θα μπορούσε να διεκδικήσει θέση στο ραδιοφωνικό airplay, ενώ το "Days Of Summer" αποτελεί αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του˙ ένα δροσερό καλοκαιρινό κομμάτι, ιδανικό ως soundtrack ενός ηλιόλουστου απογεύματος.

Πέραν της ξεκάθαρης συμβολής των πλήκτρων στον ηχητικό χαρακτήρα του δίσκου, γεγονός αναμενόμενο, συλλογιζόμενοι πως ο Darren Wharton αποτελεί έναν καταξιωμένο και ταλαντούχο πληκτρά, αξίζει να αναφερθούμε στις κιθαριστικές μελωδίες που διέπουν το συνολικό αποτέλεσμα. Η προσαρμογή των κιθαριστικών θεμάτων στον ηχητικό χαρακτήρα του άλμπουμ είναι υποδειγματική, καθώς έχουν πρώτιστα σκοπό να εξυπηρετήσουν την εκάστοτε σύνθεση, βγαίνοντας μπροστά μονάχα όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Καταφέρνουν με αυτόν τον τρόπο να εντείνουν τις στιγμές που εμφανίζονται στο προσκήνιο, προσφέροντας τμηματικές κορυφώσεις που διακρίνονται για τη μελωδικότητα τους. Κομμάτια όπως το "On My Own", με το ευδιάθετο Boston feeling, και το "Until", το οποίο αποτελεί τη στιγμή όπου η θύμηση των Thin Lizzy είναι εντονότερη από ποτέ, επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές, αποτελώντας και τις συνθέσεις που, προσωπικά, απήλαυσα περισσότερο.

Μεγάλο ρόλο στα παραπάνω διαδραματίζει ο κιθαρίστας Vinny Burns, τον οποίο έχουμε συναντήσει, πέραν των Dare, σε πληθώρα δουλειών από καλλιτέχνες, όπως οι Ten και ο Bob Catley. Παρόλο που συνθετικά δεν έχει ιδιαίτερη συμμετοχή, το ηχόχρωμα των μελωδιών του είναι μοναδικό, ενώ εκτελεστικά είναι άψογος, όπως άλλωστε και όλοι οι μουσικοί που συμμετέχουν. Έτσι, οι ανθεμικές μελωδίες δεν παύουν ουδεμία στιγμή να υφίστανται, δημιουργώντας ένα συναίσθημα θαλπωρής και ξεγνοιασιάς στον ακροατή.

Δεν ξέρω πόσοι είναι πια προσκείμενοι στον ήχο που εκπροσωπούν οι Dare, μα, μετά βεβαιότητας, το "Sacred Ground" αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα AOR των ημερών μας. Όσοι αρέσκονται στην πιο μελωδική και ανάλαφρη πλευρά της rock, είναι σίγουρο πως θα απολαύσουν κάθε ακρόασή του, βρίσκοντας μια όαση δροσιάς μέσα στον επερχόμενο καλοκαιρινό καύσωνα.

  • SHARE
  • TWEET