Damnations Day

A World Awakens

Sensory (2017)
Από τον Σπύρο Κούκα, 11/04/2017
Με το ουσιαστικό songwriting και μια υπέροχη φωνή να πρωτοστατούν, η ακρόαση του μοιάζει επιβεβλημένη
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η μεταλλική σκηνή της Αυστραλίας φαντάζει ως μια από τις πιο υποτιμημένες εκεί έξω, μιας και το απομακρυσμένο της γεωγραφικής της θέσης δεν την εμποδίζει να προσφέρει τακτικά νέες συναρπαστικές προτάσεις. Έτσι, μονάχα έκπληξη δεν πρέπει να μας προκαλεί η αποκάλυψη των Damnations Day, οι οποίοι, έπειτα από ένα άκρως ελπιδοφόρο ντεμπούτο, επιστρέφουν, τέσσερα χρόνια μετά, με τη δεύτερη ολοκληρωμένη προσπάθεια τους.

Κι αν στο "Invisible, The Dead" υπήρχε μια πιο thrashy συνθετική λογική, δεδομένης και της νεανικής ορμής και απειρίας των μελών της μπάντας, η νέα δουλειά παρουσιάζεται σαφώς πιο mid tempo κι εστιασμένη. Μιλώντας για το ηχητικό ύφος του σχήματος, η ίδια η μπάντα δηλώνει επηρεασμένη από τους Crimson Glory, αν και προσωπικά δεν διέκρινα πολλές ομοιότητες με τη θρυλική αμερικάνικη μπάντα. Αντιθέτως, η θύμηση ενός άλλου αυστραλιανού συγκροτήματος, των Teramaze (αν και σαφώς λιγότερο prog από εκείνους), μόνο τυχαία δεν είναι, με τον Dean Kennedy να αποτελεί τον βασικό ντράμερ και των δύο σχημάτων και των Dean Wells (mainman των Teramaze και Meshiaak) να παίζει τα μέρη του μπάσου.

Ωστόσο, το ισχυρό χαρτί του δίσκου βρίσκεται στο πρόσωπο του Mark Kennedy, με τον Αυστραλό τραγουδιστή/κιθαρίστα να παραδίδει μερικές καθηλωτικές ερμηνείες με την κρυστάλλινη χροιά του. Με εντυπωσιακό εύρος, ερμηνευτική ευελιξία ανάλογα με την περίσταση της σύνθεσης και στιβαρότατη κιθαριστική δουλειά σε ό,τι αφορά το ρυθμικό υπόβαθρο, στα μάτια μου μοιάζει ο πρωταγωνιστής του δίσκου - και θαρρώ όχι άδικα. Μάλιστα, το γεγονός πως οι συνθέσεις φαίνεται εκ πρώτης όψεως να χτίζονται γύρω από τις πανέξυπνες φωνητικές γραμμές του, βοηθά το άλμπουμ να είναι εύκολα προσβάσιμο, ασχέτως αν τελικά η μουσική είναι αρκετά πιο πολύπλοκη απ’ ό,τι αφήνει να εννοηθεί.

Παράλληλα, η αρκετά «ραδιοφωνική» χροιά των συνθέσεων, με αποκορύφωμα το μπαλαντοειδές "Into Black" και το "Diagnose", το οποίο και κλείνει το άλμπουμ, λειτουργεί υπέρ του υλικού, μιας και του δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθεί σε ένα πιο ευρύ κοινό, δίχως να χάνει τη μοντέρνα heavy/prog ουσία του. Λόγω αυτού, κι ενώ το εναρκτήριο "The Witness" και το ομότιτλο του δίσκου είναι ενδεικτικά της συνθετικής αντίληψης της μπάντας, η πολυδιάστατη φύση του υλικού καθεαυτού, που δεν διστάζει να μπει σε χωράφια συγγενικών ειδών, δίνει το πάτημα στον καθένα να ασχοληθεί με τον δίσκο.

Με κανένα κομμάτι να μην περισσεύει, τα δευτερεύοντα τεχνικά χαρακτηριστικά (παραγωγή, μίξη) να στέκουν σε υψηλότατο επίπεδο (λογικό, λόγω και της ανάμειξης του Jacob Hansen) και την ποιότητα του υλικού να αφήνει να εννοηθεί πως οι Damnations Day έχουν να μας προσφέρουν πολλά, το "A World Awakens" αποτελεί μια από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις για φέτος. Έτσι, η ακρόαση του μοιάζει επιβεβλημένη για καθέναν που αναζητά ένα άλμπουμ με ουσιαστικό songwriting και δυνατά τραγούδια από την αρχή μέχρι το τέλος του.

  • SHARE
  • TWEET