Chuck Ragan

Till Midnight

SideOneDummy (2014)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 10/04/2014
4/4 για τον Chuck, με την λιγότερη άμεση κυκλοφορία του να είναι -ειρωνικώς- και η πιο προσιτή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Καθώς εξελίσσομαι ως ακροατής, ο Chuck Ragan και η μουσική του έχουν καταφέρει να κερδίσουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Οι πιο σκληρές πτυχές των συνθέσεών του, όπως αποτυπώνονται στα κομμάτια των Hot Water Music, γεμίζουν τις σκοτεινότερές μου στιγμές, ενώ παράλληλα μου έδειξαν τον δρόμο σε ένα τελειώς διαφορετικό είδος punk rock που πλέον λατρεύω. Από την άλλη, οι solo του προσπάθειες μού προσέφεραν μία γαλήνη και ηρεμία, μέσω της πιο ρομαντικής προσέγγισης που είχαν ως προς τη συγγραφή κομματιών, διατηρώντας ακόμα βεβαίως το Ragan Roughness™, το οποίο τις κάνει να ξεχωρίζουν. Προσθέτωντας σε όλα αυτά την γενικότερη ιδεολογία του ως προς τη μουσική και την καταπληκτικότητα που είναι το Revival Tour, έχεις έναν από τους πιο αξιοσέβαστους -πλην υποτιμημένους- μουσικούς του σήμερα.

Το "Till Midnight" είναι το τέταρτο solo LP του Chuck και εκείνο που σίγουρα διαφέρει περισσότερο από το σύνολο της solo δισκογραφίας του. Ενώ οι προηγούμενές του κυκλοφορίες αντιπροσώπευαν μία πιο ωμή και άμεση προσέγγιση στη μουσική (στην ουσία μόνο η φωνάρα του και η ακουστική του κιθάρα, άντε κανένα upright μπάσο ή βιολί στην καλύτερη), στο "Till Midnight" φιγουράρει μία πλήρης μπάντα σε σχεδόν κάθε κομμάτι. Υπάρχουν φορές που σου δίνεται η εντύπωση πως η αλλαγή αυτή κλέβει από την αμεσότητα των κομματιών -η οποία ήταν αυτή που με τράβηξε στη μουσική του εξαρχής- αλλά παράλληλα διατηρείται το οικείο εκείνο στοιχείο, το homeliness άμα θες, που πάντα υπήρχε και με το παραπάνω σε κάθε κυκλοφορία του Chuck.

Αυτό όμως που βρίσκω αναζωογονητικό με το νέο πρόσωπο του Ragan είναι το πόσο πιο απλό είναι να δημιουργήσει μία θετική και αισιόδοξη ατμόσφαιρα, μιας και η σταθερή χρήση κρουστών το καθιστά πολύ πιο εύκολο να ζωντανέψει κανείς τον ήχο του. Κομμάτια (κομματάρες) σαν τα "Non Typical" και "Something May Catch Fire" είναι τρανά παραδείγματα της προαναφερθείσας ατμόσφαιρας, των οποίων το groove που δημιουργείται σε ωθεί κατευθείαν στον χορό και το sing-along. Tέτοιες περιπτώσεις κομματιών είναι μοιρασμένες όμορφα στο "Till Midnight", ενώ ήταν πιο σπάνιες σε προηγούμενες κυκλοφορίες του (βλέπε "California Burritos" και "Meet Me In The Middle").

Συνοψίζοντας, μπορεί άνετα να πει κανείς πως o Chuckαρος έχει το 4/4, με την τελευταία του κυκλοφορία να είναι η πιο προσιτή όντας παράλληλα -αρκετά ειρωνικά- και αυτή που είναι λιγότερο άμεση. Τελικώς, αυτό που θα ’πρεπε να πάρεις από αυτή την κριτική, άμα πάρεις κάτι, είναι πως αν δεν έχεις ανακαλύψει τον υπεράντρα Chuck Ragan, καν' το. Τώρα. Έτσι κι αλλιώς ο δίσκος είναι αυτός που θα φέρει τις γρεντζόμορφες μελωδίες του Chuckαρου σε περισσότερα αυτιά, οπότε όρμα.
  • SHARE
  • TWEET