Συνέντευξη Chuck Ragan

«Με το που τους βάζεις όλους τους μουσικούς μαζί στη σκηνή, αυτομάτως, όλη η αίθουσα ενώνεται και γίνεται ένα...»

Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 23/04/2015 @ 11:59
Είναι πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα το να μιλάς με μουσικούς σου ήρωες. Ο Chuck Ragan είναι ένας από αυτούς για μένα. Είτε είναι με τη σκληρότερη έκφανση της δημιουργικότητάς του με τους Hot Water Music, είτε είναι η solo του folk-punk δουλειά, κάτι έχει η μουσική του που μου κάνει κλικ. Στα πλαίσια λοιπόν της προώθησης του τελευταίου του δίσκου, είχα την ευκαιρία να τα πούμε λιγάκι. Με δυσκολία έκρυβα τον φαμποησμό μου (η ηχογράφηση έχει μπει σε σεντούκι και είναι πλέον στον πάτο της θάλασσας) αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω τα είπαμε ωραία.

Είναι ένας σπάνιος και ειλικρινής άνθρωπος που έχει μία πολύ απλή και ρομαντική αγάπη για τη μουσική. Μακάρι να μην έχανα τα λογικά μου και να μιλάγαμε παραπάνω.

Απολαύστε:

Πώς είναι η περιοδεία μέχρι στιγμής; Από Ιρλανδία έρχεσαι;
Ναι, ναι.

Δεν βλέπεις κάθε μέρα τους Dropkick Murphys στο Δουβλίνο, Αγίου Πατρικίου ανήμερα...
Χαχα, πράγματι. Ήταν το κάτι άλλο.

Την προηγούμενη φορά που πέρασε από UK την ξέχασες τη Σκωτία...
Ναι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν παίξαμε σε πολλά μέρη στο UK. Δεν πήγαμε Ιρλανδία, παίξαμε μονάχα δύο ή τρία live, δε θυμάμαι ακριβώς. Δεν ξέρω πως έκατσε έτσι ακριβώς, καμιά φορά συμβαίνουν αυτά.

Αυτή τη φορά η Σκωτία έχει τρεις ημερομηνίες όμως! Πώς και περάσατε από το Inverness; Για ψάρεμα ήθελες να πας, έτσι;
Χαχα, δεν προλάβαμε να πάμε. Θα το ήθελα πάρα πολύ. Βασικά, θα πάμε για ψάρεμα αύριο. Γενικά, πάντα θέλω να πηγαίνω να βλέπω καινούργιες πόλεις. Δεν έχω πάει ποτέ στο Aberdeen που είναι μία πόλη που θέλω πολύ να παίξω κάποια μέρα.

Κόσμος μας ζήτησε να πάμε στο Inverness και να σου πω την αλήθεια, είναι τόσο όμορφα εκεί, τόσο όμορφα. Μακάρι να είχα περισσότερο χρόνο να εξερευνήσω κάποια από τα ποτάμια εκεί στα Highlands, αλλά δυστυχώς περάσαμε την περισσότερή μας ώρα στο αμάξι. Περάσαμε πολλές ώρες στο αμάξι τις τελευταίες μέρες.

Σε αυτό το tour έφερες μαζί σου μουσικούς, πράγμα που δεν κάνεις ιδιαίτερα...
Ε, οι «Camaraderie», αυτοί είναι οι τύποι με τους οποίους δημιουργήσαμε τον τελευταίο δίσκο μαζί. Το "Till Midnight" είναι ένας δίσκος full μπάντας, και αυτό κάνουμε τώρα, υποστηρίζουμε αυτόν τον δίσκο. Για μένα, με τους περισσότερους μουσικούς νιώθω ότι προσφέρω καλύτερο show. Συχνά παίζω μονάχος μου, και το απολαμβάνω πολύ και είναι απελευθερωτικό. Αλλά δεν έχω καλύτερο από το να παίζω με τα παιδιά πάνω στη σκηνή, μπορούμε να κάνουμε και τα δύο. Βάζουμε την ένταση στο φουλ και παίζουμε δυνατά, ύστερα μπορώ και γω να κάνω τα δικά μου μονάχος, μια φωνή και μια κιθάρα.

Chuck Ragan

Είδα ότι σε κάποια άλλα live είχες τον George (Rebelo, drummer των Hot Water Music) μαζί σου...
Ο David Hidalgo Jr με τον οποίο παίζουμε συνήθως μαζί, είναι και ο drummer των Social Distortion. Όταν λοιπόν εκείνοι τον χρειάζονται, πάει με αυτούς. Ο George είναι ένας καλός και επιστήθιος φίλος. Είναι και ένας από τους καλύτερους drummer που ξέρω, οπότε το να τον έχω μαζί μου είναι απολύτως λογικό.

Μιας και έπιασα πλαγίως τους Hot Water Music, φέτος μετράτε 20 χρόνια σαν μπάντα. Έχετε τίποτα σπέσιαλ προγραμματισμένο, πέρα από τις επανεκδόσεις βινυλίων;
Βασικά ναι, γράφουμε νέο υλικό. Δεν ξέρω δηλαδή πότε θα είναι έτοιμο ώστε να κυκλοφορήσει καινούργια μουσική των Hot Water Music, αλλά είναι σίγουρα στο σχέδιο.

Πολλές μπάντες που είναι τώρα στα πρωτόσκαλα της post-hardcore / punk-rock σκηνής αναφέρουν τους Hot Water Music σαν μεγάλο σημείο έμπνευσης. Είκοσι χρόνια μετά, πώς σε κάνει να νιώθεις αυτό σαν μουσικός;
Είναι τεράστια τιμή και δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις όταν ακούς κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως με τιμάει αφάνταστα το ότι κάποιος πήρε κάτι από αυτό που κάναμε. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορούμε να λάβουμε τα εύσημα. Εμείς ήμασταν απλά ένα κομμάτι του παζλ. Υπήρχαν μπάντες από τις οποίες εμπνευστήκαμε εμείς, που μας βοήθησαν, μας δίδαξαν και μας έδειξαν πως γίνεται τι. Μας έκαναν να καταλάβουμε ποιοι είμαστε σαν μπάντα.

Σε κάποια φάση, όμως, μεγαλώσαμε (γέλια). Υπήρχαν νεότερες μπάντες που -πάνω κάτω- έκαναν αυτό που κάναμε κι εμείς, απλά ήταν νεότεροι. Και πάει λέγοντας. Είναι κύκλος. Εγώ απλά είμαι ευγνώμων που ήμουν -που είμαι- μέρος μίας τόσο θετικής μουσικής κοινότητας, με ανθρώπους πρόθυμους να μοιραστούν πράγματα και γνώσεις μεταξύ τους. Να διδάξουν ο ένας τον άλλο, να σέβονται ο ένας τον άλλο. Είναι ένα πράγμα πανέμορφο.

Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία των Hot Water Music, ποιά σου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό σαν σημαντικότερη στιγμή της μπάντας;
Η πρώτη φορά που ήρθαμε εδώ πέρα. Πολλοί ξέρουν την ιστορία γιατί πρόκειται για την φορά που η διαλύθηκε η μπάντα. Ήταν η πρώτη μας φορά στην Ευρώπη και διαλύσαμε τη μπάντα εδώ πέρα.

Ήμασταν εξουθενωμένοι, δεν είχαμε άλλες αντοχές. Βρισκόμασταν σε μία φάση της ζωής μας όπου από τη μία  δεν βγάζαμε αρκετά λεφτά με τη μπάντα ώστε να ζήσουμε και από την άλλη ήμασταν τόσο πολύ στο δρόμο που δε μπορούσαμε να κρατήσουμε μία σταθερή, κανονική δουλειά. Ένα σπίτι. Σιγά-σιγά χάναμε τα υπάρχοντά μας, τα σκυλιά μας. Ήταν τρελό.

Το διαλύσαμε, γυρίσαμε πίσω στην Αμερική και τράβηξε ο καθένας το δρόμο του. Λίγους μήνες μετά, τα είπαμε, και αποφασίσαμε να κάνουμε ένα τελευταίο live, το οποίο είναι και αυτό που κυκλοφορήσαμε κιόλας, "Live At The Hardback".

Κοιτάζοντας πίσω, διαλύοντάς το, ήταν το σημαντικότερο και το πιο έξυπνο πράγμα που κάναμε ως μπάντα. Όσο το σκέφτομαι, κατανοώ το πόσο μας βοήθησε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και συνειδητοποιήσαμε πως ήταν πολύ πιο σημαντικό να διατηρήσουμε τη φιλία μας παρά να συνεχίσουμε τη μπάντα. Γι' αυτό πήραμε και εκείνη την απόφαση.

Chuck Ragan

Έξυπνη κίνηση. Δίνοντας λίγο χώρο για να μην αρχίσετε να μισεί ο ένας τον άλλο...
Ακριβώς, και μας όρισε ως ανθρώπους αυτό το πράγμα. Έδωσε στερεά μορφή σε όλα αυτά που τραγουδούσαμε και πιστεύαμε. Για μας απλά αποδείκνυε το πως ήμασταν αληθινοί ως προς τους εαυτούς μας και τη φιλία μας.

Θα περάσω τώρα στο θέμα για το οποίο προσπαθώ εδώ και ώρα να κρύψω τον φανμποησμό μου. Το 2011 έφερες τo Revival Tour στα μέρη μου και ειλικρινά άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζα τη μουσική, ζωντανή ή μη. Πριν μπω στο ζουμί, γιατί δεν είχαμε πέρυσι ή φέτος Revival Tour;
Είναι πραγματικά ένα πολύ δύσκολο tour να οργανώσει και να διατηρήσει κανείς. Θα επιστρέψει όμως, σίγουρα. Έπρεπε όμως να πάρω ένα διάλειμμα και να κάνω ένα βήμα πίσω. Έπρεπε να διαλέξω που θα εστιάσω την προσοχή μου. Έκανα λοιπόν ένα βήμα πίσω από το Revival Tour και έκανα το "Exister" με τους Hot Water Music. Ύστερα, έκανα ένα βήμα πίσω από αυτό και εστίασα στο "Till Midnight". Tώρα απλά προσπαθώ να μην έχω πολλά πράγματα να τρέχουν την ίδια ώρα.

Είμαι πολύ καλός στο multitasking, αλλά όχι με τον καλύτερο τρόπο (γέλια). Μπορώ και κάνω multitask, αλλά δεν σημαίνει πως όλα όσα κάνω έχουν το εκατό τοις εκατό της προσοχής μου.

Πώς λοιπόν προέκυψε η ιδέα για το Revival Tour;
Πολλές ήταν οι εμπνεύσεις. Πολλά είχαν να κάνουν με τον τρόπο που μεγάλωσα. Μεγάλωσα στο Νότο, η μητέρα μου ήταν στον χώρο της ψυχαγωγίας και πήγαινα συχνά σε Church Revivals, Bluegrass Revivals και τέτοια. Οπότε έπαιξε ρόλο.

Όσον αφορά τη μουσική κοινότητα στην οποία κινούμαι εγώ, δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο, τουλάχιστον που να ξέρω. Θέλαμε να φέρουμε κάτι διαφορετικό στο τραπέζι. Θέλαμε επίσης να παίξουμε με το θεσμό του: πρώτο support, διάλειμμα, δεύτερο support, ξανά διάλειμμα, το κυρίως όνομα και μετά ο κόσμος πάει σπιτάκια τους. Πολλές φορές ο κόσμος δεν εμφανίζεται καν πριν ανέβει το μεγάλο όνομα. Αυτό καθόλου δεν σημαίνει πως όποιος παίζει πρώτος τραγουδάει για κάτι που είναι λιγότερο σημαντικό ή πολύτιμο από αυτά που τραγουδάει αυτός που το όνομά του είναι στην μαρκίζα ή στην αφίσα.

Από πολλές απόψεις η δουλειά του Revival Tour ήταν να φέρει τον κόσμο πιο κοντά μέσω της μουσικής, αλλά να το κάνουμε και με τον όνομα-κράχτη αλλά και με το μικρότερο όνομα. Θα φέρναμε μαζί μας τον πιτσιρικά που παίζει στο δρόμο μπροστά σε κανέναν και θα τον βάζαμε πάνω στη σκηνή σε ένα κατάμεστο κλαμπάκι. Αυτό για μένα είναι η ομορφιά του να μοιράζεσαι και να ανακαλύπτεις νέες μουσικές. Είναι επίσης και η ομορφιά της αυτο-ανακάλυψης...

Έχω δει ανθρώπους στο tour που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν παίξει μπροστά σε παραπάνω από τρία,  άντε τέσσερα άτομα. Βάζοντάς τους στη σκηνή μπροστά από 800 άτομα, βρίσκουν κάτι μέσα τους που αλλιώς παίζει να μην έβρισκαν.

Όσο συνεχίζαμε το tour, εκείνο εξελισσόταν αλλά το ήθος και το concept του παρέμεναν ακέραια. Όλα είχαν να κάνουν με το σπάσιμο του κατεστημένου, του ποιος είναι support, ποιος είναι ο headline.

Όπως έχεις δει και συ, στην αρχή κάθε live ανεβαίνουν όλοι οι συμμετέχοντες πάνω στη σκηνή. Για μένα, αυτό είναι γαμάτο. Μπορεί το 20% του κοινού να ήρθε για τον έναν, το 50% να ήρθε για τον άλλο και κανένας να μην ήθρε για τον τρίτο. Το θέμα είναι πως με το που τους βάζεις όλους τους μουσικούς  μαζί στη σκηνή, αυτομάτως, όλη η αίθουσα ενώνεται και γίνεται ένα.

Ανέφερες πως η οργάνωση του συγκεκρίμενου tour είναι δύσκολη και υποθέτω πως το concept του καμιά φορά μπορεί να ξινίσει κάποια μεγαλύτερα άτομα που ίσως έχουν συνηθίσει το παρόν μοντέλο. Πώς λοιπόν τείνεις να προσεγγίσεις άτομα να παίξουν στο Revival Tour;
Ναι, αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος. Πολλοί πλέον το έχουν ακουστά, ξέρουν τι γίνεται, ξέρουν πως λειτουργεί. Αλλά όταν πας να προσεγγίσεις -τέλος πάντων- μεγαλύτερους καλλιτέχνες είναι δύσκολο, γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει ακριβώς τι είναι χωρίς να το έχει δει. Μπορείς να το εξηγήσεις αλλά δε μπορείς να το νιώσεις αν δεν είσαι εκεί.

Στο παρελθόν προσπαθούσαμε να το εξηγήσουμε όσο πιο καλά μπορούσαμε. Τώρα προφανώς έχουμε άφθονο οπτικοακουστικό υλικό να δείξουμε, οπότε έχουν μία αρκετά καλή ιδέα περί τίνος πρόκειται.

Πρόσφατα συνέβαλες στη δημιουργία ενός βιντεοπαιχνιδιού, κάνοντας το soundtrack. Πώς προέκυψε αυτό;
O Scott Sinclair είναι ένας πολύ παλιός φίλος, είναι αυτός που έχει κάνει όλα τα εξώφυλλα των Hot Water Music ανά τα χρόνια. Αυτός και κάποιοι φίλοι του δημιούργησαν την Molasses Flood και κάτω από αυτό το όνομα δημιούργησαν αυτό το πανέμορφο παιχνίδι.

Είχαν λοιπόν την ιδέα για το παιχνίδι και κάπως τους ήρθε πως η μουσική μου θα ταίριαζε στην αισθητική του. Με προσέγγισαν, μου εξήγησαν το βασικό concept και μου έστειλαν κάποιες από τις πρωταρχικές τους ιδέες. Συμφώνησα κατευθείαν. Λατρεύω την ιδέα και μου αρέσει η συγκεκριμένη πρόκληση της δημιουργίας ενός ολόκληρους soundtrack.

Chuck Ragan

Υποθέτω πως δεν είναι κάτι που έχεις ξανακάνει. Το προσέγγισες με τελείως διαφορετικό τρόπο;
Και ναι, και όχι. Ποτέ δεν έχω κάνει κάποιο concept δίσκο. Ξέρεις, «ok, να λοιπόν η ιστορία που θα πω». Έχω δουλέψει πάνω σε soundtrack στο παρελθόν. Έγραψα μουσική για το "It's Better In The Wind", ένα ντοκιμαντέρ για μηχανές και έχω γράψει και μουσική για άλλο ένα ντοκιμαντέρ -αυτή τη φορά για το surfing- που λέγεται "Between The Lines". Θέλω να πω, δεν ήταν τελείως ξένο για μένα, αλλά ήταν διαφορετικό από την άποψη ότι όχι μόνο έπρεπε να δένει με το παιχνίδι, αλλά θέλουμε να το κυκλοφορήσουμε σαν κυκλοφορία από μόνο του.

Προηγουμένως μου είπες πως οι δυσκολίες στον δρόμο ήταν αυτό που τελικώς έφερε τους Hot Water Music σε τέλμα. Πώς βλέπεις τον δρόμο τώρα; Από τη μία μεριά έχεις ένα δυνατό πάθος για τη μουσική, από την άλλη έχεις όλες τις άλλες δραστηριότητες που ξέρω πως αγαπάς, το σπίτι σού, το ψάρεμα, την εξερεύνηση, κλπ. Πιστεύεις πως θα έρθει η ώρα που το πάθος σου για το δρόμο δεν θα 'ναι αρκετό;
Απολύτως. Φίλε, είμαι στο δρόμο εδώ και δεκαπέντε χρόνια ξέρεις. Πριν από πολλά χρόνια μάλιστα έγινε και ο κυρίως τρόπος να βγάζουμε λεφτά. Νιώθω ευλογημένος, νιώθω τόσο τυχερός που έχω μία απασχόληση, μία δουλειά όπου ακόμα υπάρχει ελευθερία. Εγώ αποφασίζω εάν θα βγω σε περιοδεία, πότε θα πάω, πόσο θα κάτσω. Πάντα σε λογικά πλαίσια βέβαια.

Προφανώς, κάποιες αποφάσεις που παίρνουμε έχουν να κάνουν με την μακροπρόθεσμη υγεία μας, ψυχικά και σωματικά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορώ να κάνω, που έχω κάνει στο παρελθόν, ώστε να βγάλω τα προς το ζην. Ανυπομονώ πολύ να αρχίσω τη δικιά μου οικογένεια, πράγμα που θα γίνει πολύ σύντομα (σ.σ.: μέχρι να κάνω την μετάφραση ο Chuck και η Jane Ragan απέκτησαν ένα αγοράκι ='D)

H ζωή στον δρόμο σίγουρα θα αλλάξει από εδώ και πέρα. Πάντα θα κάνω show, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, απλά δεν ξέρω κατά πόσο θα είναι με το ρυθμό που το κάνω τώρα, κάτω το κεφάλι και τέρμα το γκάζι.

Κλείνοντας, θα ήθελα να σε ρωτήσω, ως μουσικός που από το punk-rock πήγες στο folk, ποια νομίζεις πως είναι τα μεγαλύτερα κοινά στοιχεία που έχουν οι δυο αυτές -φαινομενικά αντίθετες- σκηνές;
Πιστεύω πως πέρα από διάφορα στιλιστικά (σ.σ.: όχι με την έννοια του ντυσίματος βρε) έχουν πολλές ομοιότητες. Βασικά, τι λέω, και στιλιστικά, μπορείς να φέρεις παραλληλίες. Σκέφτομαι το ήθος πίσω από τα δύο είδη. Όταν σκέφτομαι την folk σκέφτομαι πως μπορεί να είναι τελείως προσωπική, μπορεί να έχει τελείως πολιτικό χαρακτήρα. Μπορεί να είναι οργισμένη και μπορεί να είναι γεμάτη αγάπη και θετική ενέργεια.

Για μένα, μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο για το punk-rock. Και τα δύο έχουν την δυνατότητα να είναι 100% ευθύ και ειλικρινά. Επίσης, πιστεύω πως οι ακροατές των δύο ειδών είναι πολύ ανοιχτόμυαλοι, πράγμα που κάνει το γεφύρωμα πολύ εύκολο.

Τέλος, έχεις παίξει ποτέ στην Ελλάδα; Έχουμε τις επαφές, κάτι πρέπει να γίνει.
Δυστυχώς όχι και δεν μπορώ να σου πω πόσο πολύ θα ’θελα να παίξω στην Ελλάδα...
  • SHARE
  • TWEET