Chelsea Wolfe

Hiss Spun

Sargent House (2017)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 18/09/2017
Η εξερεύνηση των προηγούμενων δίσκων, έγινε κατάκτηση εδώ για την βασίλισσα τους σκότους
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

H Chelsea Wolfe είναι ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον άνθρωπος και μουσικός. Οι τελευταίοι της δίσκοι, "Abyss" και "The Pain Is Beauty" που έφεραν στο gothic της λίγο παραπάνω rock, μέχρι και metal στοιχεία, την έκαναν γνωστή σε ακόμα ευρύτερο κοινό. Τελικά η μίξη darkwave ατμόσφαιρας και δυνατών ήχων (κιθάρες, τύμπανα) στα όρια του doom και του sludge, της πάνε πολύ.    

Όσοι κατάφεραν να νιώσουν την ατμόσφαιρα, την επιβλητικότητα και την μαγεία της ζωντανής της εμφάνισης θα καταλάβουν τι εννοώ όταν λέω ότι της πάει ο θόρυβος και η ένταση. Η καλλιτέχνις πιάνει απίστευτες νότες, ο όγκος της φωνής της και η θεατρικότητα της είναι απίθανα. Όταν αυτά καταφέρνει να τα βγάλει ακόμα και στο studio, μιλάμε για κάτι αξιοθαύμαστο.  H ηχογράφηση και η παραγωγή έγιναν από τον Kurt Ballοu (Converge) ο οποίος έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και η διαφορά φαίνεται στο πως ακούγονται τα τύμπανα, εκτός όλων των άλλων.

Η νέα δουλειά, έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία και καταφέρνει να δέσει απίθανα την παλιά και την νέα Chelsea. Αν και ζει στην Καλιφόρνια που φημίζεται για τον ήλιο, καταφέρνει να βρει έμπνευση και σκοτάδι στα δάση βόρεια του Σακραμέντο και στην αφιλόξενη Θάλασσα του Σάλτον ανατολικά του Σαν Ντιέγκο. Η έμπνευση της από την φύση είναι ευδιάκριτη και στους στίχους της. Στίχοι και φωνή που είναι απίθανα συναισθηματικά. Αν ακούσεις την τριάδα, "Twin Fawn", "Offering" και "Static Hum" πέραν ότι θα εκπλαγείς από την έμπνευση στις συνθέσεις, θα νιώσεις πόσο σπαράζει και πως μπορεί να σε αγγίξει βαθιά με τα φωνητικά της χάδια. Στο κομμάτι "Vex" έχει τον Troy Van Leeuwen (Queens of the Stone Age, A Perfect Circle, Mark Lanegan, Puscifer, Iggy Pop) στις κιθάρες και τον Aaron Turner (Isis, Sumac, Old Man Gloom) στα βρώμικα φωνητικά. Ένα απίθανα προοδευτικό, σκοτεινό και συνάμα άγριο τραγούδι που ξεκινάει από το post-rock και καταλήγει στο ακραίο sludge. Άλλο ένα δείγμα ιδιαίτερης έμπνευσης και καλής δουλειάς είναι η κομματάρα "The Culling". Εδώ ουσιαστικά περιλαμβάνει όλα της τα στοιχεία που περιγράφουν τις πρόσφατες μουσικές της. Είναι κομμάτι κεντρική ιδέα του δίσκου και ένας ύμνος από τους λίγους. "Patricle Flux" και "Spun" ακολουθούν κατά πόδας τον προηγούμενο δίσκο της. Κρατάνε σταθερές στο χτίσιμο και στην ατμόσφαιρα και καταφέρνουν να δέσουν αυτή την νέα ηχητική της εξέλιξη. To "16 Psyche" έχει κάτι μαγικό. Είναι ένα τραγούδι που μπορεί να σε στοιχειώσει. Ειδικά όταν τραγουδάει με αυτό τον εξαιρετικό τρόπο τους στίχους "I can’t, she said, I’d save you, but I can’t..." ανεβάζοντας απίθανα οκτάβες, παθαίνεις πλάκα. Ανατριχιαστικό γεμάτο αδιανόητες παραμορφώσεις που πρέπει να ακούγεται επαναλαμβανόμενα. "Strain" και "Welt" γεμίζουν και γεφυρώνουν συνθέσεις με μια πειραματική ambient/noise προσέγγιση.  Στο "Two Spirit" το σκοτάδι πλακώνει. Ακουστικά περάσματα και μια τρομακτική θολή μορφή που σε θλίβει. Στο κλείσιμο με το "Scrape" παραμορφώνονται τα πάντα. Σαν να σε χτυπάει με σφυρί, κατέχει ότι μπορεί να γράψει, να παίξει και να τραγουδήσει φανταστικά αυτή η ιέρεια του σκότους. Όταν ένας τόσο εμπνευσμένος, καλογραμμένος και σχεδιασμένος στην εντέλεια δίσκος κλείνει με τόσο επιβλητικό κομμάτι, τότε δεν θες τίποτα άλλο από το να ξαναπατήσεις το play και να ξεκινήσουν όλα από την αρχή.

Ο δίσκος δεν είναι doom. Απλά σε σκόρπια σημεία οι συνθέσεις ξεσπούν και τα κρεσέντο στηρίζονται σε βαριά τύμπανα και δυνατές κιθάρες. Θέλει να διατηρήσει παραδοσιακά στοιχεία και να ακούγεται ανθρώπινο. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ακραία πειραματικό και πολλές φορές κρύο και απάνθρωπο. Το ύφος παραμένει όπως το γνωρίζεις. Η darkwave ατμόσφαιρα δηλαδή γεμίζει με τις υπέροχες φωνές και τις προσωπικές ανησυχίες της Wolfe και τα όργανα δυναμώνουν σταδιακά για να ξεσπάσουν λυτρωτικά. Αν οι προηγούμενοι δίσκοι ήταν μια εξερεύνηση, αυτός εδώ είναι η κατάκτηση. Μουσική κατάκτηση. Μαγεία, αυθεντικότητα, δυναμικότητα, μυστήριο, απόγνωση και επιβολή πάνω σε προοδευτικά, βρόμικα και θορυβώδη metal πέπλα από το φόρεμα της βασίλισσας τους σκότους. Ένας δίσκος γεμάτος σκιές και πανέμορφα κομμάτια. Ένας δίσκος που πραγματικά μπορείς να ερωτευτείς παράφορα. 

Badcamp

  • SHARE
  • TWEET