Calyces

Βαρόνες, εξαφανισμένα γιγαντιαία θηλαστικά, έρημα τοπία και απίθανες πιθανότητες στη διαρκή αναζήτηση της ελευθερίας με έναν ταραγμένο οδηγό γεμάτο καλαίσθητη παράνοια. Το δεύτερο άλμπουμ των Αθηναίων προγκρεσιβάδων Calyces είναι εδώ κι εμείς το υποδεχόμαστε με χαρά στην αλλόκοτη εγχώρια παρέα μας.

Το “Fleshy Waves Of Probability” άργησε να μπει στο στερεοφωνικό μου αλλά από τη στιγμή που μπήκε έπαιξε αρκετά και δηλώνω ευχαριστημένος για αυτό. Έχει βλέπεις πολλά χαρακτηριστικά που γουστάρω στη μουσική που ακούμε. Είναι από τη μία οι Mastodon και Baroness επιρροές, η αισθητική που προσωπικά μου αρέσει πολύ, παραπέμποντας κι αυτή στην μπαντάρα από τη Σαβάννα, οι προοδευτικές, sludge φόρμες αλλά και οι μελωδικές κιθάρες που ηχούν ταυτόχρονα αμερικάνικες αλλά και, παραδόξως, γνώριμα ντόπιες.

Ο δίσκος αποτελείται από οκτώ κομμάτια συνολικής διάρκειας κάτω από σαράντα λεπτά, αλλά η αλήθεια είναι ότι περιλαμβάνει πολλή πληροφορία με ένα σκασμό θέματα τοποθετημένα σε μια ροή που βγάζει εύκολα νόημα χωρίς να κουράζει. Σίγουρα βοηθάνε σε αυτό οι σαφείς μουσικές αναφορές αφού είναι αρκετά οικείες ώστε να πιαστεί ο ακροατής και να ακολουθήσει το νήμα. Πάντως οι Calyces δε μένουν μόνο εκεί, στις δύο πιο προφανείς δηλαδή επιρροές τους, υπάρχουν στοιχεία που παραπέμπουν από Tool και Gojira μέχρι The Ocean, Red Fang και 70’s prog.

Οι κιθάρες, σε καθαρά πρωταγωνιστικό ρόλο, έχουν να πουν πολλά - και τα λένε όλα - αλλά μεγάλη υπόθεση είναι το επίπεδο του rhythm section. Ιδανικά σχεδιασμένο και παιγμένο, ώστε να δίνει χώρο στη μουσική ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στη διαμόρφωσή της. Δεν είναι καθόλου εύκολα αυτά που παίζουν, τύμπανα και μπάσο, ούτε λίγα, αλλά είναι εκεί χωρίς να ξεφεύγουν κάνοντας αχρείαστες υπερβολές που δε θα βοηθούσαν την ανάπτυξη ή θα σκότωναν το groove. Γίνονται πολύπλοκα όσο πρέπει κι όπου πρέπει. Τα φωνητικά του Μάνθου Στεργίου (Tardive Dyskinesia) ταιριάζουν στο ύφος της μουσικής και, χωρίς να είναι εντυπωσιακά, παίρνουν επιπλέον πόντους από εμένα γιατί είναι καλοδουλεμένα σε όλες τις πτυχές τους. Σωστά, εκφραστικά, μηδενίζοντας αυτή τη χαρακτηριστική προφορά που συχνά με κάνει να νιώθω άβολα με ελληνικά άλμπουμ.

Η είσοδος του “Swirling Towards The Light” σε παίρνει με τις κλωτσιές χωρίς να το περιμένεις, αλλά γρήγορα περνάει σε πιο μελωδικές φόρμες με τις ασταμάτητες πορείες της κιθάρας να οδηγούν την κούρσα. Η stonerάδικη εισαγωγή του “Boneshatter” περνάει στο πιο Red Fang ριφ του δίσκου και με τα σωστά φωνητικά από πάνω δίνει μια λίγο διαφορετική προσέγγιση από ότι το πρώτο τραγούδι. Το “Wasteland” ίσως έχει τις πιο memorable κιθάρες τους αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μια μικρή δόση θεατρικότητας, που ίσως εκεί κρύβεται και μια στάλα αγάπης για τον βασιλιά, εκτός βέβαια από τους Mastodon, που φαίνεται παντού ότι τους λατρεύουν στη μπάντα.

Το πιο doom μπάσιμο του “Lost In Phrase” ρίχνει τις ταχύτητες ακριβώς τη στιγμή που πρέπει για μην δώσει ο δίσκος την εντύπωση του μονοκόμματου ή μονοδιάστατου. Πρέπει να παραδεχτώ ότι τα σκοτεινά, λίγο grunge στοιχεία που εμφανίστηκαν στο κομμάτι αυτό με κέρδισαν παρά το ότι πιάστηκα ψιλό απροετοίμαστος, κομβικό σημείο για μένα στη ροή ολοκλήρου του “Fleshy Waves Of Probability”. Σωστά μετά έρχεται η ισορροπία στην πιο αγνή αλητεία του “Voices In The Gray” που όμως παραμένει μελωδική και αρκετά prog για να μη βγει εκτός κλίματος. Λίγο θυμήθηκα και τους άλλους δικούς μας εδώ, τους Khirki.

Στο “Forked Tongues” έχουμε μια πιο εξωφρενικά προοδευτική σύνθεση, σε ιδέες και κλιμάκωση, αλλά και ένα πολύ rock/blues σόλο, το μοναδικό του δίσκου - αν και προσωπικά θα ήμουνα πιο χαρούμενος με μερικά ακόμα τέτοια. Νομίζω ότι σχεδόν δε γίνεται σήμερα να βγεί μοντέρνο progressive άλμπουμ χωρίς Tool σημεία και ταυτόχρονα είναι πολύ δύσκολο να μην υπάρχουν πουθενά κάποια που να λένε Gojira. Το “Flowing Through Storm” έρχεται να επιβεβαιώσει κυρίως το πρώτο, ενώ το “Lethargy” και τα δύο (καλά όχι μόνο εκεί βασικά, υπάρχουν διάσπαρτα γενικά στο δίσκο τέτοια μέρη) κλείνοντας πολύ ωραία, με την προσθήκη μάλιστα του τσέλο να δένει ιδανικά με την πιο 70’s ατμόσφαιρα.

Οι Calyces στη δεύτερη δουλειά τους μας δίνουν ωραία μουσική που στέκεται πολύ καλά σε όρους ποιότητας και διακύμανσης. Σίγουρα δεν είναι κάτι καινούργιο ή ρηξικέλευθο και οι επιρροές τους είναι πολύ, πολύ ξεκάθαρες, αλλά το αποτέλεσμα είναι τόσο ενδιαφέρον που τους δικαιώνει. Έχω την αίσθηση ότι αν στο μέλλον καταφέρουν να στρέψουν λίγο το ύφος τους ώστε να ξεχωρίσουν κάπως από τις βάσεις τους, υπάρχουν όλες οι προδιαγραφές για να προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση, και έξω από το εγχώριο metal κοινό.