Release Athens (Thievery Corporation, UB40, Golan, Angelika Dusk, Magenta Flaws) @ Πλατεία Νερού, 01/06/18

Η καρμική αγάπη με τους Thievery και η νοσταλγία των UB40 έφτιαξαν το πρώτο μεγάλο πάρτυ του καλοκαιριού

Από την Βάσω Καραντζάβελου, 04/06/2018 @ 10:57

«Σκέψου πώς νιώθουν αυτοί οι τύποι, που πριν από λίγες μέρες έπαιζαν σε κλειστά των ΗΠΑ και τώρα είναι δίπλα στη θάλασσα». Αγαπάμε διαχρονικά τους Thievery Corporation και η εμφάνιση τους στα πλαίσια ενός παραθαλάσσιου φεστιβάλ ήταν μία άκρως δελεαστική ιδέα. Αν αναλογιστούμε πως στην ίδια σκηνή θα εμφανιζόταν και οι UB40 και μάλιστα την πρώτη-ημερολογιακά- μέρα του καλοκαιριού, η δεύτερη μέρα του Release Athens δεν χανόταν. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, κι ως αρχή ορίζεται η εμφάνιση των Magenta Flaws στη σκηνή.

Η πρώτη σκέψη ήταν πως η τεράστια σκηνή, ο ελάχιστος κόσμος και ο καυτός ήλιος θα τους εξαφάνιζαν, όμως οι Αθηναίοι δεν φάνηκαν να εμποδίζονται από εξωτερικούς παράγοντες. Η σαραντάλεπτη εμφάνιση τους ήταν εξαιρετική, παρότι αταίριαστη με την ώρα και τις καιρικές συνθήκες. Το κράμα trip hop, dream pop και εναλλακτικής μουσικής που παρουσιάζουν αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον, το ίδιο και η ψυχωμένη εμφάνιση τους, αφού δεν πτοήθηκαν από τις μη βοηθητικές συνθήκες.

Magenta Flaws

Από τα κομμάτια που ακούσαμε ξεχώρισαν τα "Cutting Loose" και "Squares Are Circles". Οι Magenta Flaws μόνο κέρδισαν θαυμαστές και δημιούργησαν θετικές εντυπώσεις. Προσωπικά θα ήθελα να τους ακούσω και σε κάποιο άλλο χώρο και χρόνο, πιο ταιριαστό με το μελαγχολικό ύφος τους.

Αμέσως μετά ανέβηκε στη σκηνή η Angelika Dusk μαζί με την μπάντα της, ενώ ο ήλιος ακόμα μεσουρανούσε και οι παρευρισκόμενοι παρέμεναν υπό σκιά, με λίγους γενναίους να στέκονται κοντά στο stage. Σε μία άκρως επαγγελματική εμφάνιση παρουσιάστηκαν κομμάτια της προσωπικής της δισκογραφίας και κυρίως διασκευές γνωστών τραγουδιών. Η καλλιτέχνιδα μοιράστηκε ιστορίες που την ενέπνευσαν και κομμάτια από την πρόσφατη κυκλοφορία με τίτλο "Beautiful Mess", με τα "Scream" και "Catfight" να ξεχωρίζουν για το δυναμισμό τους, δείχνοντας την πιο rock όψη της. Τι κι αν ο ήλιος ήταν στα χειρότερα του (ή καλύτερα για κάποιους), μας μετέφερε για λίγο στη Γαλλία και στην αμερικανική pop, ανανεώνοντας το ραντεβού μας για τις 5 Ιουλίου και την συναυλία στον Κήπο του Μεγάρου.

Angelika Dusk

Η ανάπαυλα που ακολούθησε συνέπεσε με μία μαζικότερη προσέλευση κόσμου και τη δύση του ηλίου και κάπου εκεί βρήκαμε ευκαιρία να περιηγηθούμε στο χώρο. Η διοργάνωση ήταν άρτια, οι επιλογές για φαγητό ήταν ικανοποιητικές, το ίδιο και το στήσιμο του χώρου, βασικό θέμα για όσους επέλεξαν να παρευρεθούν από νωρίς και να γλιτώσουν την ηλίαση. Τα σκιώδη σημεία ήταν αρκετά και ομολογουμένως υπερπολύτιμα. Στο μελανό σημείο των φεστιβάλ- την καθαριότητα, η διοργάνωση παίρνει άριστα, έχοντας φροντίσει να υπάρχουν διάσπαρτοι κάδοι απορριμμάτων και κυρίως ανακύκλωσης. Η πολύπαθη αυτή πρακτική αγνοούνταν για πολλά χρόνια στις εγχώριες μεγάλες εκδηλώσεις, γεγονός εξωφρενικό αν σκεφτούμε πως το συντριπτικό ποσοστό των συσκευασιών θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν, και ευτυχώς η περίπτωση του Release αποτέλεσε λαμπρή εξαίρεση που εύχομαι να γίνει κανόνας.

Κάπου στα σκίαστρα λοιπόν μας βρήκε η έναρξη των Golan. Αν και δεν κατάλαβα από την αρχή πως είχαν ανέβει στη σκηνή (λίγο το αλκοόλ, λίγο ο ήλιος, να με συγχωρείτε), σχετικά γρήγορα με ανάγκασαν να στρέψω το βλέμμα μου προς τη σκηνή. Το συγκρότημα από το Βουκουρέστι ήταν μία ευχάριστη έκπληξη και η electro house μουσική τους ιδανικό soundtrack για το πανέμορφο ηλιοβασίλεμα στην Πλατεία Νερού. Οι Golan αποτελούνται από τον Alex, τον Mihai και τον Ernesto και μπλέκουν εξαιρετικά τη φημισμένη ηλεκτρονική μουσική της ρουμανικής πρωτεύουσας με jazz ήχους, R'n'B και ambient πνοή.

Golan

Οι Golan δεν ανέβασαν την ένταση, ακόμα κι όταν επιστράτευσαν φλάουτα, τρομπέτες και τα παράξενα κρουστά του Ernesto, διατηρώντας παράλληλα ένα γοητευτικό προφίλ. Προσωπικά μου άρεσαν πολύ παρότι θάφτηκαν από το γενικότερο mood και τις προσδοκίες των θεατών. Το set τους ήταν απόλυτα εναρμονισμένο με τα χρώματα στον ουρανό , όχι όμως τόσο με τη διάθεση του κοινού, που έδειξε ενδιαφέρον για το act αλλά παράλληλα έπαιρνε τις τελευταίες ανάσες πριν το πάρτυ που όλοι περιμέναμε.

Δέκα λεπτά μετά τις εννέα, τα φώτα σβήνουν και οι απανταχού ερωτευμένοι με τη reggae και τις ακτές της Καραϊβικής λαμβάνουν θέσεις μάχης. Ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει την πλατεία όταν έπεσαν οι πρώτες νότες του "Come And Take Me" και να λικνίζεται καθ' όλη τη διάρκεια του live. Μέσα σε μιάμιση ώρα οι άνθρωποι που έμαθαν την Ευρώπη να χορεύει σε reggae ρυθμούς περιηγήθηκαν στις μεγαλύτερες επιτυχίες της καριέρας τους ("Kingston Town", "One In Ten", "Homely Girl") παράλληλα με νεότερα κομμάτια από το φετινό "A Real Labour Of Love", τα οποία δεν έκαναν αντίστοιχο γκελ στο κοινό.

UB40

Ο Astro, όντας ο πιο επικοινωνιακός, απευθυνόταν συχνά στον κόσμο για να τον ξεσηκώσει και ο Ali Campbell κατάφερε να θυμίσει τις παλιές ένδοξες μέρες. Η δεκαμελής μπάντα κατάφερε να μας βάλει στο όλο καλοκαιρινό κλίμα χωρίς ιδιαίτερες υπερβάσεις, με το encore να φαίνεται αυτονόητο από τη στιγμή που δεν έπαιξαν τα πιο χαρακτηριστικά cover songs τους.

UB40

Τα τελευταία τέσσερα κομμάτια, ξεκινώντας από το εντυπωσιακό drum solo ανέβασαν τους παλμούς, με τα "Food For Thought", "(I Can't Help) Falling In Love" και "Red Red Wine" να κάνουν το σχεδόν γεμάτο χώρο να σείεται από ποδοβολητά και χορό. Εν ολίγοις, η εμφάνιση των UB40 ικανοποίησε τους διαχρονικούς ακολούθους τους και όσους είχαν μία σφαιρική γνώση της μουσικής τους- ήταν αρκετή για ζέσταμα αλλά όχι η μεγάλη γιορτή που μας είχαν υποσχεθεί στην έναρξη.

SETLIST

Here I Am (Come And Take Me)
Wear You To The Ball
Homely Girl
Version Girl
One In Ten
Cherry Oh Baby
Just Another Girl
Rat In The Kitchen
She Loves Me Now
Silhouette
Kingston Town
Many Rivers To Cross

Encore:

Food For Thought
How Could I Leave
(I Can't Help) Falling In Love
Red Red Wine

Λίγο μετά τις 23:00 ανέβηκαν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες του ελληνικού κοινού και οι προσδοκίες ήταν υψηλότατες, με μέτρο σύγκρισης όλες τις προηγούμενες εμφανίσεις τους. Όλο και περισσότεροι συνωστίζονταν κοντά στη σκηνή όταν άρχισαν να παρατάσσονται στη σκηνή οι Thievery Corporation, εμφανώς λιγότεροι αριθμητικά από τους UB40 που προηγήθηκαν. Η έναρξη με το "Marching The Hate Machines" και το "True Sons Of Zion" έσπειρε ολόγυρα τον ενθουσιασμό, με τους ερμηνευτές να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν, δίνοντας ο ένας την σκυτάλη στον άλλον χωρίς να παραλείψουν τις συστάσεις και τις χαιρετούρες. Η Natalia Clavier δεν απογοήτευσε κανέναν, το ίδιο και η LouLou Ghelichkhani με την αιθέρια φωνή της σε πιο αργά μέρη, όμως την παράσταση από τις κυρίες έκλεψε η εκρηκτική Τζαμαϊκανή Racquel Jones, αφού πρώτα γέμισε με hip hop και caribbean beats το Φάληρο. Από τους άντρες, ο Mr. Lif έδειξε γι' ακόμη μία φορά το ταλέντο του ως showman ενώ ο Notch στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Thievery Corporation

Οι Thievery Corporation παρουσίασαν ένα setlist ισορροπημένο ανάμεσα στα πολύ καλά πρόσφατα άλμπουμ τους, "The Temple Of I & I" και "Treasures From The Temple" και τα παλαιότερα κομμάτια τους. Η σύμπτυξη της Δύσης και της Ανατολής στον ήχο τους μοιάζει να βρίσκει τέλεια εφαρμογή στην Ελλάδα, γι' αυτό έχει αγαπηθεί τόσο πολύ από τους πιστούς που σπεύδουν σε κάθε live τους. Από το νεότερο υλικό ξεχώρισαν τα "Voyage Libre", "Ghetto Matrix", "Fight To Survive" και "Letter To The Editor" αλλά την κορύφωση της βραδιάς έφεραν τα κλασικά και λατρεμένα "Amerimacka", "The Heart's A Lonely Hunter", "Until The Morning" και "Warning Shots". Στα highlights ανήκει η εξαιρετική εκτέλεση του "Lebanese Blonde" με το σιτάρ του Myers και το χορό της Clavier να μας ταξιδεύουν μέχρι την Ινδία αλλά και το κλείσιμο του "Warning Shots", με τα πετάλια να παίρνουν φωτιά.

Thievery Corporation

Συνολικά είδαμε μία ψυχωμένη εμφάνιση που προσπάθησε να κρατήσει υψηλά την ένταση και να σταθμίσει την προώθηση της νέας κυκλοφορίας με την ικανοποίηση των παρευρισκόμενων που, κακά τα ψέματα, ζουν και αναπνέουν για να ακούσουν τους προσωπικούς τους ύμνους ζωντανά. Ιδιαίτερη κοιλιά στο set δεν υπήρξε, με ελαφρώς πιο αδύναμα τα πιο υποτονικά σημεία, όπως τα "Sweet Tides" και "Le Monde" που δεν πολυκόλλησαν με τη γενικότερη εμπειρία της βραδιάς.

Thievery Corporation

Χωρίς αναποδιές, όπως η απεργία των Μέσων την πρώτη μέρα ή οι μπόρες της περσινής συναυλίας, η εμφάνιση των Thievery Corporation έληξε μετά από σχεδόν δύο ώρες με (ποιο άλλο;) το "Richest Man In Babylon", σε πιο ζωηρή από την συνήθη εκτέλεση και τον κόσμο να τραγουδά ρυθμικά. Τα προηχογραφημένα μέρη δεν ενόχλησαν ιδιαίτερα, αφού δόθηκε περισσότερη έμφαση στα κρουστά και τα όργανα που υπήρχαν στη σκηνή ενώ οι Eric Hilton και Rob Garza απέδειξαν γι ακόμα μία φορά τις μαεστρικές τους ικανότητες, συγχρονίζοντας άψογα τους υπόλοιπους μουσικούς. Η σπουδαία αμερικάνικη μπάντα μας ταξίδεψε γι ακόμα μία φορά, υπενθυμίζοντας πόσο όμορφο μπορεί να γίνει το καλοκαίρι όταν έχεις την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Η δεύτερη μέρα του Release Athens χάρισε χαμόγελα, μπόλικο χορό και θερινή αύρα σε όσους παρευρεθήκαμε και μας άνοιξε την όρεξη για την τρίτη και τελευταία μέρα. Τα ξαναλέμε στις 17/6!

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά, Δανάη Φωκίου

SETLIST

Marching The Hate Machines (Into The Sun)
True Sons Of Zion
Voyage Libre
Letter To The Editor
Culture Of Fear
Illumination
Until The Morning
Take My Soul
Ghetto Matrix
Le Monde
Amerimacka
History
The Heart's A Lonely Hunter
Fight To Survive
Warning Shots

Encore:

Road Block
Sweet Tides
Lebanese Blonde
Waiting Too Long
The Richest Man In Babylon

  • SHARE
  • TWEET