Rocking Raccoon - Because of the Shame
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 14/05/2012 @ 12:30
Αποψάρα 44
Επέστρεψα στο πόστο μου. Πάνω στον αισιόδοξο αέρα της αλλαγής που πνέει στη χώρα αφέθηκα, γεμάτος χαρά, πίστη και οπτιμισμό. Μετά θυμήθηκα ότι είχα να γράψω κείμενο και ξανάπεσα.
Να ευχαριστήσω τον συνάδελφο κύριο Πατεράκη που με κάλυψε εκτάκτως τις δύο προηγούμενες εβδομάδες και προσπάθησε μάταια να σας πείσει πως έχω ζωή.
Από πού να τα πιάσουμε αυτή την εβδομάδα; Λέω να πιάσω τα περίεργα, γιατί για αυτά έχω τα περισσότερα να πω. Φανατικοί αναγνώστες, ας μιλήσουμε λιγάκι για τους Against Me!.
Δε θα υπερβάλλω και θα πω πως στα εξωτερικά σκίζονται μπλουζάκια για πάρτυ τους, αλλά από το μηδενικό αντίκτυπο που γνωρίζουν εντός συνόρων, σίγουρα μεγαλύτερη αναγνώριση έχουν. Οι Against Me! λοιπόν είναι το μονάκριβο παιδί του Tom Gabel. Ξεκίνησε πολύ μικρός παίζοντας live όπου βρει, μόνος με την ακουστική του, τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια, επηρεασμένος τόσο από την επικρατούσα αναρχοπάνκ σκηνή την οποία λάτρευε, όσο και από την folk σκηνή (ακουστικές, duh). Παίξε στο παίξε, γράψε στο γράψε, η μπάντα απέκτησε νέα μέλη, άφησαν και τις ακουστικές παραδίπλα και έγιναν ένα ολοκληρωμένο punk-rock συγκρότημα. Με τις κιθάρες, τα τύμπανα, τα μπάσα, όλα.
Όπως συμβαίνει με με τις περισσότερες πανκοειδής μπάντες, οι πρώτοι τους δίσκοι ήταν πολύ πιο ωμοί και οργισμένοι, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Πράγμα που είναι ίσως το λογικότερο πράγμα στον κόσμο, όσο και να μη το καταλαβαίνει ο κόσμος, εμμένοντας στις απόψεις ότι ξεπουλήθηκαν και τέτοια σχετικά. Η ζωή στα κάνει αυτά ούγκαλοι, δε γίνεται να είσαι οργισμένο νιάτο μια ζωή. Τέλοσπάντων, πάντα βασιζόμενοι στις φολκοπάνκικές τους φόρμες, έπρεπε να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους μέχρι να γνωρίσουν μία σχετική επιτυχία με το "Searching For A Former Clarity" του 2005. Ακολουθώντας πιστά την πεπατημένη της βιομηχανίας, αυτή τους η επιτυχία τους άνοιξε τις πόρτες σε μεγαλύτερη δισκογραφική, ξανά, όπως είναι λογικό και επόμενο. Η λεπτή γραμμή μεταξύ punkroutine και summerholidays οπως πολύ σωστά αναφέρουν οι Refused, σχεδόν πάντα ξεπερνιέται, γιατί τα’παμε, μεγαλώνει ο άνθρωπος, αποκτά ευθύνες, ευθύνες που δεν τρέφονται με ξεπερασμένες ιδεολογίες και υψωμένες γροθιές, όσο μίζερο και ν’ακούγεται αυτό. Στα χρόνια αυτά λοιπόν ο Gabel πέρασε κάμποσα. Ναρκωτικά, καταθλίψεις, απογοητεύσεις από τα πιστεύω του ("I Was A Teenage Anarchist") και άλλα διάφορα που συσχετίζονται με την ζωή που διάλεξε να κάνει. Γνώρισε και μία αρχιδάτη γκόμενα που έφτιαχνε μπλούζες για τους Alkaline Trio και τους Green Day, τα βρήκανε, παντρευτήκανε, και κάνανε και μία κορούλα μάλαμα. Αυτά όμως στα λέει και η Wikipedia.
Τα άλλα για τα οποία μίλησε ο ίδιος ο Tom, ή μάλλον Laura-Jane πλέον, είναι πολύ πιο προσωπικά, και πολύ πιο controversial (γαμώ τα ελληνικά μου, γαμώ) από την πανκ ζωή και το ροκσταριλίκι. Τo gender identity disorder, όπως μας πληροφορεί η πηγή κάθε γνώσης, Wikipedia, είναι η γενικότερη δυσφορία και καταπίεση που νιώθει ένα άτομο από το φύλο του. Όχι από άτομο του ίδιου φύλου. Από το δικό του φύλο. Γεννήθηκες με τσουτσούνι και δεν το θες ρε παιδί μου καθόλου αυτό το τσουτσούνι.
Από τότε που θύμαται τον εαυτό του ο Gabel ταλαιπωριόταν από αυτή τη διαταραχή (;) καταπιέζοντας συνεχώς τον εαυτό του γιατί ένιωθε πως έτσι πρέπει. Υπήρχαν φάσεις στη ζωή του που του ήταν πολύ πιο εύκολο -δηλαδή on tour, όταν είχε χιλιάδες άλλα ερεθίσματα να του τραβάνε την προσοχή, ή όταν γνώρισε την γυναίκα και κάνανε το παιδί, κλπ- αλλά άλλες ήταν πολύ πιο δύσκολο - όταν πχ ήταν έφηβος και προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες του μέσα σε μία άκρως απαιτητικη πανκ σκηνή, με ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις και λοιπά συσχετιζόμενα, ή και πιο πρόσφατα, όταν πήραν δρόμο από εκείνη τη μεγάλη δισκογραφική, και άρχισαν οι ανησυχίες για το μέλλον. Όλα αυτά τα διαβάζουμε σε συνέντευξη του στο Rolling Stone ε.
Ας σκεφτούμε όμως τι πραγματικά σημαίνουν όλα αυτά. Βγαίνει λοιπόν ο Tom Gabel, frontman μιας αρκετά επιδραστικής punk μπάντας, γνωστής για τον εντονότατο κοινωνικοπολιτικό της προβληματισμό, με δυναμικότατη live παρουσία, με όλα τα κλισέ που συνοδεύουν τέτοιες μπάντες, αγριιλίκι, τατουάζ, πουτάνα όλα, και λέει γεια σας, είμαι τρανσέξουαλ, χειριστείτε το. Πρώτη μου αντίδραση ήταν πως μάλλον πρόκειται για φάρσα. Βέβαια φάρσα. Όποιος έχει ακούσει τραγούδι των Against Me! και είναι γνώριμος με τον χαρακτηριστικό θυμωμενοτραγουδητό του Gabel, ή έχει δει έστω και λίγο από ζωντανή εμφάνισή τους (βλέπε παρακάτω), και αυτός για φάρσα θα νόμιζε ότι επρόκειτο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, πιο πρόσφατο παράδειγμα είχαμε τον Keith Caputo πέρυσι, αλλά είναι η πρώτη φορά που μιλάμε για άτομο στο μουσικόκοσμο με διασημότητα τέτοιου βεληνεκούς. Δε θα προσποιηθώ καν ότι καταλαβαίνω πως νιώθει η Laura-Jane, έτσι μου’παν είναι το σωστό πλέον, πώς θα μπορούσα άλλωστε; Πώς μπορεί κανένας να μπορεί να ξέρει τι περνάει/πέρασε όλα αυτά τα χρόνια, πώς μπορεί κανείς να κρίνει; Δεν θα το παίξω ανοιχτόμυαλος και δήθεν κουλ τυπάς. Ναι, θα με σοκάρει, ναι, θα με προβληματίσει, γιατί αυτή είναι η φύση μου ως άνθρωπος, όντας περίεργος για κάτι το τόσο διαφορετικό από μένα, αλλά διάολε δε θα κρίνω. Με ποιο δικαίωμα άλλωστε; Πέρα από το γεγονός πως είναι μία εξαιρετικά δύσκολη πράξη να το παραδεχτείς στον εαυτό σου, να βγεις ανοιχτά και να το πεις στον κόσμο είναι τελείως άλλο καπέλο. Ειδικά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος νοιάζεται, γιατί είσαι και κάποιο όνομα. Και όχι τιποτ’άλλο, όνομα σε μία αμιγώς αντροκρατούμενη σκηνή, που είτε το παραδέχεται, είτε όχι, δεν τα πάει και πολύ καλά με τα σημάδια αδυναμίας. Εδώ σαν κοινότητα δυσκολευόμαστε ακόμα να χειριστούμε την ομοφυλοφιλία, η αντίδρασή μας -ενστικτώδης ή μη- στον τρανσεξουαλισμό (;) πώς ακριβώς την περιμένουμε; Τα περισσότερα σχόλια σε διεθνή σαήτ και σε μπλογκ ήταν κατά κύριο λόγο θετικά, είδαν το δάσος, και αναγνώρισαν πόσο δύσκολο πρέπει να’ναι αυτό για τον Gabel, την οικογένεια και τη μπάντα, και ότι είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά για την αναγνώριση των δυσκολιών που μπορεί να έχει η εν λόγω κοινότητα. Είναι φαντάζομαι βασανιστήριο μεγάλο να νιώθεις παγιδευμένος μια ζωή, να μη χωράς πουθενά, πουθενά ,πουθενά,πουθεναααά. (συγγνώμη γι’αυτό).
Πάντα υπάρχουν και μαλάκες, γιατί ο μαλάκας είναι ανίκητος, και κατά κύριο λόγο τριγυρνάει στο YouTube και ενίοτε εδώ, σε μας. Άμα έχει κανείς την υπομονή να ρίξει ένα βλέφαρο στα κατεβατά ΜΙΣΟΥΣ στα σχόλια του YouTube κάτω από σχεδόν οποιοδήποτε βίντεο των Against Me!, θα νομίζει πως πρόκειται για τον χειρότερο άνθρωπο που πάτησε ποτέ το πόδι του στη Γη. Πάρε για παράδειγμα το χιτάκι. Όσο δε μπορώ να κατανοήσω τι περνάει από το μυαλό της Laura-Jane, άλλο τόσο δε μπορώ να κατανοήσω τον υπάνθρωπο που χρησιμοποιεί λέξεις όπως: σίχαμα, αηδία, αποστροφή, βδέλυγμα (γιατί είναι και λόγιοι κάποιοι) στα σχόλια του. Αναρωτιέμαι ξανα, με ποιο δικαίωμα;
Ενθαρρυντική και πανέμορφη ήταν η στάση ορισμένων μουσικών πάνω στο θέμα όπως του Mike Shinoda των Linkin Park, ή το πιο φινετσάτο μουστάκι της σκηνής, Franz Nicolay, αλλά ιδιαίτερα αυτή του αγαπημενότερου μου ανθρώπου στο χώρο αυτή τη στιγμή, του Brian Fallon των Gaslight Anthem, ήταν η πιο συγκινητική θα 'λεγα, ειδικά όταν πάει πακέτο με το παρακάτω tweet
Το οποίο γίνεται κατανοητό με το παρακάτω video
Εγώ κατέληξα στο συμπέρασμα που τείνω γενικά καταλήγω με τέτοια θέματα τα οποία δε μπορώ να κατανοήσω γιατί απλά είναι τόσο διαφορετικά από μένα. Δε με νοιάζει. Και γιατί να με νοιάξει; Δε με αφορά κιόλας να με νοιάξει. Να’ναι καλά η Laura-Jane και χαρούμενη, να λυτρωθεί απ’όλα αυτά που την κρατάνε πίσω. Τώρα τι επιπτώσεις θα’χει αυτό στη μπάντα, ποιος ξέρει; Φαντάζομαι ούτε η ίδια. Σύμφωνα πάντως με τις δηλώσεις της, και η μπάντα θα συνεχίσει, και ο γάμος της, και για τα επόμενα δύο τουλάχιστον χρόνια δε θα υποβληθεί σε κάμία χειρουργική επέμβαση, αλλά η στροφή ως προς το να γίνει γυναίκα έχει ήδη αρχίσει, με ορμόνες και άλλα διάφορα παράξενα. Ένα μικρό παραπονάκι θα το στριμώξω εδώ μέσα, όσων αφορά την πιθανότητα να αλλάξει η φωνή της Laura, που δίαολε, τη σόι γυναίκα θα’ταν με τέτοιο γκάρισμα, αλλά τι να κάνεις.
Αυτά. Δε θα μιλήσω για τιπότε άλλο.
Παρατήρησα επίσης πως όταν είναι να καταπιαστώ με θέμα που με αφορά/αγαπώ ξαφνικά παίρνω ένα σήριους υφάκι και γράφω ξερω’γω τέτοια κείμενα, αλλά όταν μιλάω για τον Μαστέην ή για άξεστους μεταλλάδες, δε δίνω δεκάρα. Δε ζητάω συγγνώμη, προφανώς και ισχύουν double standards, ό,τι θέλω κάνω, απλά σου επισημάνω πως ξέρω πολύ καλά ότι αυτό κάνω.
Και ένα τελευταίο λινκ για την Laura και καλημέρα
until next time,
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
τίποτα, δεν έχει.
Επέστρεψα στο πόστο μου. Πάνω στον αισιόδοξο αέρα της αλλαγής που πνέει στη χώρα αφέθηκα, γεμάτος χαρά, πίστη και οπτιμισμό. Μετά θυμήθηκα ότι είχα να γράψω κείμενο και ξανάπεσα.
Να ευχαριστήσω τον συνάδελφο κύριο Πατεράκη που με κάλυψε εκτάκτως τις δύο προηγούμενες εβδομάδες και προσπάθησε μάταια να σας πείσει πως έχω ζωή.
Από πού να τα πιάσουμε αυτή την εβδομάδα; Λέω να πιάσω τα περίεργα, γιατί για αυτά έχω τα περισσότερα να πω. Φανατικοί αναγνώστες, ας μιλήσουμε λιγάκι για τους Against Me!.
Δε θα υπερβάλλω και θα πω πως στα εξωτερικά σκίζονται μπλουζάκια για πάρτυ τους, αλλά από το μηδενικό αντίκτυπο που γνωρίζουν εντός συνόρων, σίγουρα μεγαλύτερη αναγνώριση έχουν. Οι Against Me! λοιπόν είναι το μονάκριβο παιδί του Tom Gabel. Ξεκίνησε πολύ μικρός παίζοντας live όπου βρει, μόνος με την ακουστική του, τραγουδώντας επαναστατικά τραγούδια, επηρεασμένος τόσο από την επικρατούσα αναρχοπάνκ σκηνή την οποία λάτρευε, όσο και από την folk σκηνή (ακουστικές, duh). Παίξε στο παίξε, γράψε στο γράψε, η μπάντα απέκτησε νέα μέλη, άφησαν και τις ακουστικές παραδίπλα και έγιναν ένα ολοκληρωμένο punk-rock συγκρότημα. Με τις κιθάρες, τα τύμπανα, τα μπάσα, όλα.
Όπως συμβαίνει με με τις περισσότερες πανκοειδής μπάντες, οι πρώτοι τους δίσκοι ήταν πολύ πιο ωμοί και οργισμένοι, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Πράγμα που είναι ίσως το λογικότερο πράγμα στον κόσμο, όσο και να μη το καταλαβαίνει ο κόσμος, εμμένοντας στις απόψεις ότι ξεπουλήθηκαν και τέτοια σχετικά. Η ζωή στα κάνει αυτά ούγκαλοι, δε γίνεται να είσαι οργισμένο νιάτο μια ζωή. Τέλοσπάντων, πάντα βασιζόμενοι στις φολκοπάνκικές τους φόρμες, έπρεπε να κυκλοφορήσουν τρεις δίσκους μέχρι να γνωρίσουν μία σχετική επιτυχία με το "Searching For A Former Clarity" του 2005. Ακολουθώντας πιστά την πεπατημένη της βιομηχανίας, αυτή τους η επιτυχία τους άνοιξε τις πόρτες σε μεγαλύτερη δισκογραφική, ξανά, όπως είναι λογικό και επόμενο. Η λεπτή γραμμή μεταξύ punkroutine και summerholidays οπως πολύ σωστά αναφέρουν οι Refused, σχεδόν πάντα ξεπερνιέται, γιατί τα’παμε, μεγαλώνει ο άνθρωπος, αποκτά ευθύνες, ευθύνες που δεν τρέφονται με ξεπερασμένες ιδεολογίες και υψωμένες γροθιές, όσο μίζερο και ν’ακούγεται αυτό. Στα χρόνια αυτά λοιπόν ο Gabel πέρασε κάμποσα. Ναρκωτικά, καταθλίψεις, απογοητεύσεις από τα πιστεύω του ("I Was A Teenage Anarchist") και άλλα διάφορα που συσχετίζονται με την ζωή που διάλεξε να κάνει. Γνώρισε και μία αρχιδάτη γκόμενα που έφτιαχνε μπλούζες για τους Alkaline Trio και τους Green Day, τα βρήκανε, παντρευτήκανε, και κάνανε και μία κορούλα μάλαμα. Αυτά όμως στα λέει και η Wikipedia.
Τα άλλα για τα οποία μίλησε ο ίδιος ο Tom, ή μάλλον Laura-Jane πλέον, είναι πολύ πιο προσωπικά, και πολύ πιο controversial (γαμώ τα ελληνικά μου, γαμώ) από την πανκ ζωή και το ροκσταριλίκι. Τo gender identity disorder, όπως μας πληροφορεί η πηγή κάθε γνώσης, Wikipedia, είναι η γενικότερη δυσφορία και καταπίεση που νιώθει ένα άτομο από το φύλο του. Όχι από άτομο του ίδιου φύλου. Από το δικό του φύλο. Γεννήθηκες με τσουτσούνι και δεν το θες ρε παιδί μου καθόλου αυτό το τσουτσούνι.
Από τότε που θύμαται τον εαυτό του ο Gabel ταλαιπωριόταν από αυτή τη διαταραχή (;) καταπιέζοντας συνεχώς τον εαυτό του γιατί ένιωθε πως έτσι πρέπει. Υπήρχαν φάσεις στη ζωή του που του ήταν πολύ πιο εύκολο -δηλαδή on tour, όταν είχε χιλιάδες άλλα ερεθίσματα να του τραβάνε την προσοχή, ή όταν γνώρισε την γυναίκα και κάνανε το παιδί, κλπ- αλλά άλλες ήταν πολύ πιο δύσκολο - όταν πχ ήταν έφηβος και προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες του μέσα σε μία άκρως απαιτητικη πανκ σκηνή, με ακραίες πολιτικές πεποιθήσεις και λοιπά συσχετιζόμενα, ή και πιο πρόσφατα, όταν πήραν δρόμο από εκείνη τη μεγάλη δισκογραφική, και άρχισαν οι ανησυχίες για το μέλλον. Όλα αυτά τα διαβάζουμε σε συνέντευξη του στο Rolling Stone ε.
Ας σκεφτούμε όμως τι πραγματικά σημαίνουν όλα αυτά. Βγαίνει λοιπόν ο Tom Gabel, frontman μιας αρκετά επιδραστικής punk μπάντας, γνωστής για τον εντονότατο κοινωνικοπολιτικό της προβληματισμό, με δυναμικότατη live παρουσία, με όλα τα κλισέ που συνοδεύουν τέτοιες μπάντες, αγριιλίκι, τατουάζ, πουτάνα όλα, και λέει γεια σας, είμαι τρανσέξουαλ, χειριστείτε το. Πρώτη μου αντίδραση ήταν πως μάλλον πρόκειται για φάρσα. Βέβαια φάρσα. Όποιος έχει ακούσει τραγούδι των Against Me! και είναι γνώριμος με τον χαρακτηριστικό θυμωμενοτραγουδητό του Gabel, ή έχει δει έστω και λίγο από ζωντανή εμφάνισή τους (βλέπε παρακάτω), και αυτός για φάρσα θα νόμιζε ότι επρόκειτο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται κάτι τέτοιο, πιο πρόσφατο παράδειγμα είχαμε τον Keith Caputo πέρυσι, αλλά είναι η πρώτη φορά που μιλάμε για άτομο στο μουσικόκοσμο με διασημότητα τέτοιου βεληνεκούς. Δε θα προσποιηθώ καν ότι καταλαβαίνω πως νιώθει η Laura-Jane, έτσι μου’παν είναι το σωστό πλέον, πώς θα μπορούσα άλλωστε; Πώς μπορεί κανένας να μπορεί να ξέρει τι περνάει/πέρασε όλα αυτά τα χρόνια, πώς μπορεί κανείς να κρίνει; Δεν θα το παίξω ανοιχτόμυαλος και δήθεν κουλ τυπάς. Ναι, θα με σοκάρει, ναι, θα με προβληματίσει, γιατί αυτή είναι η φύση μου ως άνθρωπος, όντας περίεργος για κάτι το τόσο διαφορετικό από μένα, αλλά διάολε δε θα κρίνω. Με ποιο δικαίωμα άλλωστε; Πέρα από το γεγονός πως είναι μία εξαιρετικά δύσκολη πράξη να το παραδεχτείς στον εαυτό σου, να βγεις ανοιχτά και να το πεις στον κόσμο είναι τελείως άλλο καπέλο. Ειδικά όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος νοιάζεται, γιατί είσαι και κάποιο όνομα. Και όχι τιποτ’άλλο, όνομα σε μία αμιγώς αντροκρατούμενη σκηνή, που είτε το παραδέχεται, είτε όχι, δεν τα πάει και πολύ καλά με τα σημάδια αδυναμίας. Εδώ σαν κοινότητα δυσκολευόμαστε ακόμα να χειριστούμε την ομοφυλοφιλία, η αντίδρασή μας -ενστικτώδης ή μη- στον τρανσεξουαλισμό (;) πώς ακριβώς την περιμένουμε; Τα περισσότερα σχόλια σε διεθνή σαήτ και σε μπλογκ ήταν κατά κύριο λόγο θετικά, είδαν το δάσος, και αναγνώρισαν πόσο δύσκολο πρέπει να’ναι αυτό για τον Gabel, την οικογένεια και τη μπάντα, και ότι είναι ένα μεγάλο βήμα μπροστά για την αναγνώριση των δυσκολιών που μπορεί να έχει η εν λόγω κοινότητα. Είναι φαντάζομαι βασανιστήριο μεγάλο να νιώθεις παγιδευμένος μια ζωή, να μη χωράς πουθενά, πουθενά ,πουθενά,πουθεναααά. (συγγνώμη γι’αυτό).
Πάντα υπάρχουν και μαλάκες, γιατί ο μαλάκας είναι ανίκητος, και κατά κύριο λόγο τριγυρνάει στο YouTube και ενίοτε εδώ, σε μας. Άμα έχει κανείς την υπομονή να ρίξει ένα βλέφαρο στα κατεβατά ΜΙΣΟΥΣ στα σχόλια του YouTube κάτω από σχεδόν οποιοδήποτε βίντεο των Against Me!, θα νομίζει πως πρόκειται για τον χειρότερο άνθρωπο που πάτησε ποτέ το πόδι του στη Γη. Πάρε για παράδειγμα το χιτάκι. Όσο δε μπορώ να κατανοήσω τι περνάει από το μυαλό της Laura-Jane, άλλο τόσο δε μπορώ να κατανοήσω τον υπάνθρωπο που χρησιμοποιεί λέξεις όπως: σίχαμα, αηδία, αποστροφή, βδέλυγμα (γιατί είναι και λόγιοι κάποιοι) στα σχόλια του. Αναρωτιέμαι ξανα, με ποιο δικαίωμα;
Ενθαρρυντική και πανέμορφη ήταν η στάση ορισμένων μουσικών πάνω στο θέμα όπως του Mike Shinoda των Linkin Park, ή το πιο φινετσάτο μουστάκι της σκηνής, Franz Nicolay, αλλά ιδιαίτερα αυτή του αγαπημενότερου μου ανθρώπου στο χώρο αυτή τη στιγμή, του Brian Fallon των Gaslight Anthem, ήταν η πιο συγκινητική θα 'λεγα, ειδικά όταν πάει πακέτο με το παρακάτω tweet
Το οποίο γίνεται κατανοητό με το παρακάτω video
Εγώ κατέληξα στο συμπέρασμα που τείνω γενικά καταλήγω με τέτοια θέματα τα οποία δε μπορώ να κατανοήσω γιατί απλά είναι τόσο διαφορετικά από μένα. Δε με νοιάζει. Και γιατί να με νοιάξει; Δε με αφορά κιόλας να με νοιάξει. Να’ναι καλά η Laura-Jane και χαρούμενη, να λυτρωθεί απ’όλα αυτά που την κρατάνε πίσω. Τώρα τι επιπτώσεις θα’χει αυτό στη μπάντα, ποιος ξέρει; Φαντάζομαι ούτε η ίδια. Σύμφωνα πάντως με τις δηλώσεις της, και η μπάντα θα συνεχίσει, και ο γάμος της, και για τα επόμενα δύο τουλάχιστον χρόνια δε θα υποβληθεί σε κάμία χειρουργική επέμβαση, αλλά η στροφή ως προς το να γίνει γυναίκα έχει ήδη αρχίσει, με ορμόνες και άλλα διάφορα παράξενα. Ένα μικρό παραπονάκι θα το στριμώξω εδώ μέσα, όσων αφορά την πιθανότητα να αλλάξει η φωνή της Laura, που δίαολε, τη σόι γυναίκα θα’ταν με τέτοιο γκάρισμα, αλλά τι να κάνεις.
Αυτά. Δε θα μιλήσω για τιπότε άλλο.
Παρατήρησα επίσης πως όταν είναι να καταπιαστώ με θέμα που με αφορά/αγαπώ ξαφνικά παίρνω ένα σήριους υφάκι και γράφω ξερω’γω τέτοια κείμενα, αλλά όταν μιλάω για τον Μαστέην ή για άξεστους μεταλλάδες, δε δίνω δεκάρα. Δε ζητάω συγγνώμη, προφανώς και ισχύουν double standards, ό,τι θέλω κάνω, απλά σου επισημάνω πως ξέρω πολύ καλά ότι αυτό κάνω.
Και ένα τελευταίο λινκ για την Laura και καλημέρα
until next time,
I.T. The Rocking Raccoon
ps,
τίποτα, δεν έχει.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
