Baroness: «Το "Stone" συμβολίζει τα ισχυρά θεμέλιά μας, τη δύναμη του δεσμού μας ως συγκρότημα»

 Οι Baroness αποτελούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα ονόματα του sludge ιδιώματος, ακριβώς επειδή μέσα στην πολύχρωμη (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δισκογραφία τους διεύρυναν τα όρια τους, πειραματίστηκαν με ήχους, και δεν δίστασαν να πάρουν και ριψοκίνδυνες αποφάσεις για να υπηρετήσουν το καλλιτεχνικό τους όραμα. Τα τελευταία έξι χρόνια παραμένουν σταθεροί στις τάξεις τους, χωρίς εναλλαγή μελών, και αυτή η νέα δυναμική που έχει αναδυθεί μεταξύ τους, οδήγησε και στη δημιουργία του νέου τους άλμπουμ, "Stone". Με αφορμή την εξαιρετική αυτή κυκλοφορία, που ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο μετά το κλείσιμο του χρωματικού τους κύκλου, μιλήσαμε με την lead κιθαρίστρια Gina Gleason, για την ηχογράφηση του νέου άλμπουμ, για τις επιρροές της, ενώ μας εξιστόρησε και γεγονότα από τις (πολλές) συνεργασίες της, καθώς επίσης μας αποκάλυψε από ποιον μουσικό θα ήθελε να πάρει συνέντευξη - με ένα όπλο στο κεφάλι του, ή και όχι...   

(Παντελής) Γεια σου Gina! Πώς είσαι;

Γεια! Μια χαρά, εσείς;

Είμαστε πολύ καλά. Είμαι ο Παντελής, και από εδώ είναι ο Μάνος. Θα θέλαμε να σε ευχαριστήσουμε εκ μέρους του rocking.gr για την ευκαιρία που μας δίνεις για αυτή τη συζήτηση. Όλοι στο site αγαπάμε τους Baroness.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ που με προσκαλέσατε! Αγαπάμε την Ελλάδα. Καταφέραμε να έρθουμε μόνο μία φορά, αλλά πρέπει να επιστρέψουμε.

Ασφαλώς και τη θυμόμαστε εκείνη τη φορά!

(Μάνος) Περάσαμε υπέροχα!

(Π) Έχετε ένα νέο άλμπουμ που κυκλοφορεί σε λίγες εβδομάδες, και έχουμε να σου κάνουμε ορισμένες ερωτήσεις. Να ξεκινήσουμε;

Ναι, πάμε!

(Π) Λοιπόν, είναι το νέο άλμπουμ χτισμένο γύρω από μία συγκεκριμένη θεματική; Προσέξαμε ότι έχει συνεχείς αναφορές περί θανάτου, μοιάζει με μία αφήγηση γύρω από το θάνατο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν το είχαμε πολυσυζητήσει πριν ξεκινήσουμε να δουλεύουμε. Αρχίσαμε απλά τη δουλειά και, καθώς αυτή εξελισσόταν, πολλά από τα θέματα, συναισθηματικά και μουσικά και στιχουργικά, άρχισαν να μας αποκαλύπτονται. Αλλά ο θάνατος δεν ήταν ένα θέμα που στοχεύαμε εξαρχής να συμπεριλάβουμε και πιστεύω ότι το "Stone" έχει ένα κάπως διττό νόημα. Είναι ένας δίσκος που βαρύνεται από τον θάνατο, αλλά νομίζω ότι επίσης στην τελική του μορφή συμβολίζει κατά κάποιον τρόπο και τα θεμέλια του συγκροτήματος – αυτός είναι ο πρώτος δίσκος των Baroness που έχει το ίδιο line up ανθρώπων με το άλμπουμ που προηγήθηκε. Κι έτσι, νομίζω ότι με όμορφο τρόπο συμβολίζει τα ισχυρά θεμέλιά μας ως μία ενότητα και την δύναμη του δεσμού μας ως συγκρότημα. Οπότε ναι, αυτό ήταν ακόμη ένα πράγμα που μας έγινε ξεκάθαρο καθώς προσπαθούσαμε να εξερευνήσουμε τον δίσκο και το νόημά του, καθώς επίσης και να αποφασίσουμε τον τίτλο. Θα ήταν χρώμα; Νιώσαμε ότι ξεμείναμε από χρώματα, το "Gold & Gray" έμοιαζε ένα καλό τελευταίο κεφάλαιο σε εκείνη τη σειρά και ήταν πια καιρός να ξεκινήσουμε κάτι νέο. Οπότε ναι, στο "Stone" ρίχνει βάρος στα συναισθηματικά θέματα γύρω από τον θάνατο, αλλά επίσης εκπροσωπεί μία νέα σειρά και μία νέα εποχή.

Είναι μεγάλο μας κομμάτι το να παίρνουμε μουσικά, μελωδικά μοτίβα και να χτίζουμε γύρω τους, να τα τραβάμε

(Μ) Στέλνει το μήνυμα ότι είστε συμπαγείς τώρα, ως συγκρότημα. Αλλά θα ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι που πρόσεξα στους στίχους. Στα "Beneath the Rose", "Choir", και "The Dirge", ο τελευταίος στίχος περιλαμβάνει το όνομα του επόμενου τραγουδιού. Αυτό έγινε εσκεμμένα, ή μήπως υπεραναλύω τα πράγματα;

Τα τρία κομμάτια αποτελούν κατά κάποιον τρόπο μία ενιαία σύνθεση; Το riff του "Beneath the Rose" γράφτηκε κατά την περίοδο που φτιάχναμε το "Gold & Gray" και το αφήσαμε στην άκρη. Δεν το εξελίξαμε πλήρως και το βάλαμε στο συρτάρι. Όταν αρχίσαμε να δουλεύουμε το "Stone", ήταν ένα από τα πρώτα riff που βγάλαμε και επανεξετάσαμε. Μόλις ήμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε να ηχογραφούμε τη μουσική του, μας βγήκε φυσικά να συνεχίσουμε να παίζουμε αυτό το ρυθμικό τμήμα. Απλώς αποφασίσαμε να το κρατήσουμε ως μέρος του "Beneath the Rose" σαν ένα extended τέλος. Είναι μεγάλο μας κομμάτι το να παίρνουμε μουσικά, μελωδικά μοτίβα και να χτίζουμε γύρω τους, να τα τραβάμε.

Κάπως έτσι δουλέψαμε και τις ιδέες για το "Gold & Gray" – παίρναμε αυτές τις μικρές μελωδίες και εξαντλούσαμε τις επιλογές του πώς μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Οπότετονα συνεχίσουμε και να δούμε πού θα μπορούσαμε να πάμε μια ιδέα ήταν κάτι πολύ φυσικό για μας και στο "Stone". Και μου αρέσει που ήταν κάπως στο ύφος ενός post rock κόσμου, απ’τον οποίο μάλιστα έρχεται ο Sebastian, προερχόμενος από τους Trans AM. Είναι ένα στυλ που του έρχεται πολύ φυσικά και είναι πραγματικά ικανός σε αυτού του είδους το υπνωτιστικό, trance ύφος. Όσο η φωνητική ιδέα για το "Beneath the Rose" δουλευόταν, τόσο περισσότερο αυτά τα εμπνευσμένα από τους Jesus Lizard φωνητικά ήρθαν με φυσικό τρόπο να εφαρμόσουν σε αυτό που μετά θα γινόταν το "The Choir". Και μετά, απλώς χρειαζόμασταν κάτι για να δέσουμε αυτά τα κομμάτια μαζί, να τα συμμαζέψουμε. Αρχικά επρόκειτο να είναι ένα διαφορετικό κομμάτι, σε ένα λίγο folk ύφος. Δηλαδή, πολύ πολύ γλυκό. Αν το "The Choir" ήταν αυτό το πολύ πικρό, σκοτεινό πράγμα, θέλαμε κάτι γλυκό για να το δέσουμε, να είναι ένα ενιαίο πράγμα. Ο John άρχιζε να παίζει, ψάχναμε κάτι πραγματικά απλό. Έπαιξε λοιπόν τρεις συγχορδίες και το ηχογραφήσαμε κατευθείαν. Ήταν κάτι που αποφασίσαμε εσκεμμένα να κάνουμε, θέλαμε αυτή η τριάδα, αν την ακούσεις όλη μονομιάς, να μοιάζει με ένα μεγάλο κομμάτι.

(Π) Ακριβώς, είναι σαν το ένα κομμάτι να γεννά το επόμενο.

Ναι, το κάναμε αυτό πολύ στο "Gold & Gray", αλλά με λίγο διαφορετικό τρόπο. Εκεί άκουγες την καταληκτική μελωδία ενός τραγουδιού έξι κομμάτια μετά και ως ιντερλούδιο. Πήραμε αυτή την ιδέα, αλλά στο "Stone" βάλαμε τα κομμάτια διαδοχικά αντί να περιμένουμε από τον ακροατή να τα εντοπίσει.

(Μ) Επίσης, ακούμε ένα πολύ γρήγορο σόλο στο "Last Word", κάτι που δεν είναι πολύ συνηθισμένο για τους Baroness. Αναρωτιέμαι πώς αυτή η ιδέα ενσωματώθηκε στο κομμάτι, να παίξετε ένα τόσο τεχνικό και επιθετικό σόλο.

(Π) Μιλάμε για shredding!

Το βασικό σχεδιάγραμμα του "Last Word" ήταν το riff. το Δουλέψαμε πολύ το κουπλέ και το ρεφρέν, αλλά κρατήσαμε τη γέφυρα, που αποτελούνταν από μία ακολουθία συγχορδιών που μου άρεσε πολύ. Σκεφτόμουν πως θα είχε πλάκα να παίζω ένα σόλο εμπνευσμένο από τον Randy Rhodes από πάνω. Είμαι μεγάλη φαν του Ozzy και των Black Sabbath, λατρεύω τον Randy Rhodes, λατρεύω τον Ozzy – όλοι είμαστε μεγάλοι φαν του Ozzy ειλικρινά. Στην αρχή, το πρώτο μέρος του σόλο ήταν πιστό στο πρώτο demo του τραγουδιού κι ο John είχε αμφιβολίες εν πρώτοις, διότι δεν ακουγόταν σαν τυπικοί Baroness. Οπότε δουλέψαμε λίγο μία ιδέα που ήταν ένα πιο παραδοσιακό Baroness σόλο, και δεν είχε το ίδιο ξέσπασμα ενέργειας. Οπότε ναι, ήθελα να προσπαθήσω να το συμπεριλάβω και πιστεύω ότι λειτούργησε μια χαρά.

Είναι κάποια τραγούδια που έχουν αυτό το κάτι παραπάνω, μία έξτρα ενέργεια που δεν ελέγχεις καθόλου

(Π) Για ποιο κομμάτι είσαι πιο περήφανη στο νέο άλμπουμ; Τα δικά μου αγαπημένα είναι το "Shine" και το "Magnolia".

Cool, σ’ ευχαριστώ πολύ! Τα αγαπάω όλα. Αγαπώ πραγματικά το "Magnolia", νιώθω ότι έχει ένα συναισθηματικό βάρος. Μιλούσαμε για αυτό εχθές το βράδυ, που είχαμε πρόβα. Κάποια κομμάτια μοιάζει σαν να τα συνθέτεις, να τα κατεργάζεσαι, να τα ηχογραφείς και να είναι βγαίνουν όπως θες. Και μετά, είναι κάποια τραγούδια που έχουν αυτό το κάτι παραπάνω, μία έξτρα ενέργεια που δεν ελέγχεις καθόλου. Απλώς συνέβη και ψήθηκε μέσα στα τραγούδια. Νιώθω σαν αυτό να έγινε πολύ σ’ αυτόν τον δίσκο. Είμαι ευγνώμων που έχουμε καλή χημεία μεταξύ μας και αυτό προσθέτει ένα παραπάνω στοιχείο. Το "Magnolia" έχει αυτό το παραπάνω συναισθηματικό βάρος, και μοιάζει πραγματικά σαν να πηγαίνει πιο μακριά απ’ όσα κάναμε εμείς ως μουσικοί. Κατά κάποιον τρόπο, φέρει κάτι το απροσδιόριστο – δεν ξέρω αν βγάζει νόημα, αλλά νιώθω πολύ περήφανη για το πώς αυτό καταφέραμε να το συλλάβουμε.

Ως κιθαρίστρια, έχω ένα πολύ ευρύ φάσμα πραγμάτων που με εμπνέουν, και προσπαθώ να πάρω κομμάτια απ’ όλα και να τα ενσωματώσω όλα μαζί στο παίξιμό μου

(Π) Λοιπόν, τώρα που είσαι μέρος του συγκροτήματος εδώ και χρόνια, πώς αισθάνεσαι που το μουσικό σου ύφος έχει ενσωματωθεί στους Baroness στα δύο τελευταία άλμπουμ;

Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό, γιατί απλώς φέρνω ιδέες στο τραπέζι, και τις προσαρμόζουμε, δουλεύουμε μαζί ως σύνολο. Οι επιρροές που έχω ως μουσικός, που κουβαλάω μαζί μου όλη μου τη ζωή – πράγματα όπως ο Randy Rhoads κι ο Dimebag Darrell, το country παίξιμο της κιθάρας, το bluegrass, η μουσική singer-songwriter – νιώθω ότι όλα βρίσκουν τον δρόμο για να μπουν σ’ αυτόν τον δίσκο, ειδικά. Υπάρχουν ακουστικά κομμάτια που είναι πιο folk… Αυτές είναι οι αηδίες (σ.σ. shit) που λατρεύω! Κι υπάρχουν και σημεία με shredding και riffs. Ως κιθαρίστρια, έχω ένα πολύ ευρύ φάσμα πραγμάτων που με εμπνέουν και προσπαθώ να πάρω κομμάτια απ’ όλα και να τα ενσωματώσω όλα μαζί στο παίξιμό μου. Ελπίζω ότι αυτό γίνεται φανερό όταν το βάζεις στο πλαίσιο του συγκροτήματος.

(Μ) Γίνεται, κι αναρωτιέμαι: νομίζω είναι το πρώτο άλμπουμ που την παραγωγή την κάνατε εσείς οι ίδιοι. Πώς είναι να δουλεύεις με τους συμπαίχτες σου στο συγκρότημα, γνωρίζοντας κι ότι ο John μπορεί να είναι αρκετά απαιτητικός, και να θέλει να δοκιμάσει όλα τα διαφορετικά πράγματα πριν καταλήξει σε μία συγκεκριμένη ιδέα; Πώς ήταν η εμπειρία να κάνετε εσείς την παραγωγή τώρα, ειδικά με τόσο πειραματισμό;

Αναμενόμενα, ήταν στ΄ αλήθεια μία εντελώς διαφορετική εμπειρία σε σχέση με το να έχεις έναν παραγωγό. Ο ρόλος του παραγωγού είναι πολύ σημαντικός, ακόμη και σε διαπροσωπικό επίπεδο. Είναι ωραίο να έχεις μία εξωτερική ματιά να έρχεται στο δωμάτιο και να σου λέει «Αυτό είναι καλό! Τελειώσαμε, τα καταφέρατε!». Οπότε με το να μην το έχεις αυτό, μπορεί και να τρελαθείς. Αλλά περνάμε τόσο χρόνο μαζί, περιοδεύοντας, προβάροντας, γράφοντας, και επίσης απλώς αράζοντας. Ξέρεις, θα κάνουμε πρόβα, μετά θα αράξουμε και θα φάμε κάτι και θα δούμε βιντεάκια των Led Zeppelin στο YouTube, κι ύστερα θα μιλήσουμε για αυτά. Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να έχουμε αυτού του είδους τον διάλογο μαζί, ως συμπαίχτες στο συγκρότημα, που ήταν φυσικό να μπούμε στα πλαίσια του στούντιο και να είμαστε ικανοί να δεχόμαστε την αφαίρεση κάποιου πολύ προσωπικού μας κομματιού χωρίς δράματα του τύπου «Ω, μα αυτό είναι κάτι δικό μου που έχω συνεισφέρει». Ήμασταν σε θέση να σκεφτούμε, «Τι είναι καλύτερο για το τραγούδι, και πώς μπορούμε να κάνουμε ο ένας τον παραγωγό για τον άλλον σε ατομικό επίπεδο;», καθώς δουλεύαμε ιδέες. Διότι το βάρος αυτού του ρόλου άλλαζε κάθε φορά. Άλλοτε ήμουν εγώ που χρειαζόμουν αυτή την εξωτερική γνώμημερικές φορές θα ήταν ο Seb, ή ο John, ή ο Nick. Οπότε ναι, ήμασταν σε θέση να κάνουμε αυτόν τον διάλογο μεταξύ μας χωρίς να παίρνουμε τα πράγματα προσωπικά και να θέλουμε, ξέρω γω, να κλάψουμε, ή να σκοτώσουμε ο ένας την άλλη! (σ.σ. γέλια)

(Μ) Κάτι ακόμη που θέλω να ρωτήσω αφορά στη μίξη του ήχου. Είναι αρκετά διαφορετική από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ (σ.σ. την έκανε ο Joe Baresi). Είναι πολύ καθαρή, αλλά παραμένει ωμή και οργανική. Οπότε θα θέλαμε να γνωρίζουμε περισσότερα σχετικά με την απόφασή σας να μιξάρετε τον ήχο του "Gold & Gray" κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ακούγεταικάπως ιντριγκαδόρικο.

Το "Gold & Gray" ήταν ένα ακραίο άλμπουμ, με πολλούς τρόπους, με έναν από αυτούς να είναι οι επιλογές που κάναμε στην παραγωγή του. Νομίζω ότι ήταν αυτό που ήθελε το συγκεκριμένο άλμπουμ, είναι αυτό που επέτρεπαν τα τραγούδια για αυτόν τον τύπο έκφρασης. Αυτή τη φορά ήμασταν σε έναν διαφορετικό φυσικό χώρο. Νοικιάσαμε ένα σπίτι, πήγαμε τον εξοπλισμό μας και ζήσαμε εκεί για έναν μήνα. Ο ήχος του καθιστικού του σπιτιού, πραγματικά ενσωματώθηκε στο δίσκο κι ακουγόταν τέλειος. Υπήρχε ένα μεγάλο πέτρινο τζάκι που βάλαμε μπροστά του τα ντραμς, οπότε ξέρεις, είχες τις αντανακλάσεις στην πέτρα. Τα ντραμς κοιτούσαν έναν τοίχο που ανέβαινε σχεδόν ως το ταβάνι. Καταφέραμε να βάλουμε μικρόφωνα εκεί να κοιτούν τα ντραμς, κι είχε έναν τοίχο από τούβλα στην απέναντι πλευρά, απ’ όπου μπορέσαμε να πάρουμε αντηχήσεις των μικροφώνων. Οπότε, θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον οργανικό ήχο του χώρου στον οποίο βρισκόμασταν και απλώς πιστεύουμε ότι ακουγόταν γαμάτο από μόνο του. Δεν θέλαμε να το χρωματίσουμε με κάποιον τρόπο.

(Π) Οπότε δεν ηχογραφήσατε σε στούντιο; Ηχογραφήσατε σε σπίτι;

Ναι, νοικιάσαμε ένα σπίτι από το AirBnB και κάναμε ακριβώς αυτό. Εκεί που στήσαμε τα ντραμς, από την άλλη πλευρά του τοίχου ήταν η κουζίνα, οπότε κάποιος θα έφτιαχνε μεσημεριανό όσο ο άλλος θα ηχογραφούσε τα ντραμς (σ.σ. γέλια). Το σπίτι είχε δύο υπνοδωμάτια πάνω και δύο κάτω, ενώ κατασκευάσαμε το control room στο υπνοδωμάτιο της ιδιοκτήτριας. Μόλις βέβαια μπήκαμε σε αυτό, έπρεπε να βγάλουμε όλη τη σαβούρα της από τη μέση, διότι δεν χρειαζόμαστε ένα κρεβάτι ή έναν καναπέ εκεί που θα έμπαινε ο εξοπλισμός μας! (α.α. γέλια)

(Π) Άρα ήσασταν οι τέσσερίς σας και τα κάνατε όλα σ’ αυτό το σπίτι. Γράψατε τα τραφούδια, τα παίξατε, τα ηχογραφήσατε εκεί. Ήταν η πρώτη φορά που το κάνετε αυτό, ή το έχετε ξανακάνει και παλιά, αλλά μαζί με έναν παραγωγό;

Ήταν ακραίο αυτή τη φορά. Τον προηγούμενο δίσκο τον ηχογραφήσαμε με τον Dave Friedman στο στούντιό του και κάναμε ορισμένες ακόμα ηχογραφήσεις φωνής στο υπόγειο του John στο σπίτι του, που είναι και εκεί που κάναμε πρόβες. Οπότε, έχουμε συνηθίσει στη διαδικασία του να ηχογραφούμε πράγματα μόνοι μας, και να αποφασίζουμε τι θα μπει στο δίσκο, άρα δεν ήταν πολύ περίεργο για εμάς. Το περίεργο ήταν ότι το κάναμε με ολόκληρη τη μπάντα αυτή τη φορά. Πήραμε ένα φορτηγό, το φορτώσαμε όλο τον εξοπλισμό μας, οδηγήσαμε ως το σπίτι και λοιπά. Ήταν ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος, οπότε δεν είχε και πολλούς γείτονες που μπορεί να ενοχλούσαμε.

(Π) Δεν πειράζει, ήταν μόνο ένας μήνας!

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δε διαλύσαμε τα περισσότερα πράγματά μας. Ήμασταν πολύ τυχεροί, διότι δεν είχαμε ούτε κάποιον τεχνικό. Ήταν και κατά τη διάρκεια της πανδημίας, οπότε ήταν δύσκολο να πας σε ένα κατάστημα και να αγοράσεις πράγματα, ρούχα και είμαστε πραγματικά τυχεροί που δεν ανατινάχθηκε κάτι, δεν χάλασε κανένας ενισχυτής!

(Π) Πριν λίγο καιρό κάνατε την περιοδία "Your Baroness", όπου οι οπαδοί μπορούσαν να αποφασίσουν ποιο θα είναι το setlist. Πόσο πρόκληση ήταν αυτό για εσάς; Υπήρχαν και επιλογές που δεν περιμένατε;

Ήταν αρκετά διασκεδαστικό νομίζω. Ήμουν φαν των Baroness πριν μπω στο συγκρότημα, οπότε ήμουν ενθουσιασμένη να μάθω όλο το παλιό υλικό, όπως εκείνα τα EP και τα πρώτα δύο τρία άλμπουμ. Με το "Purple" ήμουν αρκετά εξοικειωμένη, αλλά είναι πολλά από τα πράγματα του "Blue" που δεν τα πολυπαίζουμε, οπότε μάθαμε όλο το άλμπουμ. ΟΗ ψηφοφορία είχε στηθεί έτσι ώστε να παίζουμε τις πρώτες δέκα επιλογές, οπότε το top 10 ήταν αρκετά όμοιο κάθε νύχτα. Μετά από αυτά, κάναμε ένα ακουστικό σετ, και μετά κάναμε άλλη μιάμιση ώρα από πράγματα που δεν μπήκαν στο top 10. Άρα, αν ήταν μία βραδιά που η ψηφοφορία έδινε έμφαση στο "Red", θα παίζαμε για να ικανοποιήσουμε τον κόσμο που ήθελε να το ακούσει. Ήταν τέλειο, επειδή ηχογραφήσαμε όλη τη μουσική για το "Stone" σαν ορχηστρική, κάναμε τα φωνητικά στο σπίτι του John, στο υπόγειο, αλλά έπρεπε να είμαστε και στην περιοδεία στο μεταξύ. Περιοδεύσαμε όλο το καλοκαίρι, με τους Lamb of God, και μετά επιστρέψαμε και ολοκληρώσαμε τα φωνητικά. Οπότε, νομίζω ότι το να μαθαίνουμε όλο το παλιό υλικό και το να περιοδεύουμε τόσο πολύ, καθοδήγησε το πώς θα είναι τα φωνητικά στον νέο δίσκο. Είχε πλάκα να κάνουμε ένα βήμα πίσω στον μουσικό μας κατάλογο πριν επιστρέψουμε για να ολοκληρώσουμε το άλμπουμ.

(Π) Θυμάμαι όταν έκαναν οι Metallica το ίδιο πράγμα πριν περίπου δέκα χρόνια, ο Lars είπε σε μία συνέντευξη ότι ήταν τα πιο εύκολα setlists για εκείνον, επειδήοι οπαδοί επέλεγαν τα πιο δημοφιλή τραγούδια, και δεν χρειαζόταν να κάνει αυτό που κάνατε εσείς, δεν χρειαζόταν να μάθει κάποιο πολύ περίεργο τραγούδι.

E λοιπόν, είναι οι Metallica, μπορούσαν να κάνουν ό,τι θέλουν!

(Μ) Συμφωνούμε! Και νομίζω το μπάνερ από πίσω σου είναι επίσης των Metallica;(σ.σ. μια φιγούρα από το "One")

Ω ναι!

(Π) Το είδα, γι’ αυτό και ρώτησα! Ακόμη και μισό που φαίνεται, μπορείς να το αναγνωρίσεις.

(Μ) Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν τίποτα παρασκηνιακές συζητήσεις για να έρθετε στην Ελλάδα ξανά, αν θα μας επισκεφτείτε πάλι τώρα, ή αν θα κάνετε κάποια περιοδεία για το νέο άλμπουμ.

Θα το θέλαμε πάρα πολύ. Ξεκινάμε το tour σε ΗΠΑ και Καναδά στις 13 Οκτωβρίου και θα έχουμε πάνω από μία ντουζίνα τοπικές μπάντες μαζί μας. Θα είναι περίπου τρία ή τέσσερα διαφορετικά support ανά περιοχή στις ΗΠΑ, ορισμένα υπέροχα συγκροτήματα, όπως: Portrayal Of Guilt, Zorn, Sheer Mag, Jesus Piece, Vile Creatures, Agriculture, Chat Pile, Esquella Grind, Uniform… Eίναι μία τεράστια λίστα με μπάντες που λατρεύουμε, οπότε ανυπομονούμε. Μετά ελπίζουμε να επιστρέψουμε στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, στην Αυστραλία, θέλουμε να πάμε Ιαπωνία, και να επιστρέψουμε Ελλάδα. Ελπίζουμε να έρθουμε Ευρώπη στις αρχές του ’24, αλλά ακόμη δουλεύουμε πάνω στα logistics. Πού θα έπρεπε να έρθουμε; Να επιστρέψουμε Αθήνα; Πού αλλού θα ήταν ωραία να παίζαμε;

(Π) Στην Ελλάδα εννοείς; Ίσως θα μπορούσατε να συνδυάσετε συναυλίες στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα με μία περιοδεία στα Βαλκάνια. Τη συναυλία που δώσατε εδώ το 2019 την έχουμε πολύ ψηλά πάντως. Όποιος πήγε, πέρασε φανταστικά και τη θυμάται. Και φυσικά θυμόμαστε ότι έκανες και stage diving.

Τέλειο! (σ.σ. γέλια) Ναι, είχαμε περάσει πολύ όμορφα, είναι τόσο όμορφο μέρος. Ήταν κατά τη διάρκεια μίας περιοδείας που κράτησε τρεις μήνες, κι είχε ένα διάλειμμα στη μέση, και τα άλλα συγκροτήματα επέστρεψαν σπίτι για το διάλειμμά τους, αλλά εμείς ήρθαμε στην Ελλάδα, διότι δεν σκοπεύαμε να επιστρέψουμε σπίτι!

(Μ) Τώρα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι σχετικά με το side-project σου, τις Darling (σ.σ. με την Dorthia Cotrell των Windhand, και την Leanne Martz). Κυκλοφορήσατε ένα κομμάτι πριν από περίπου δύο χρόνια, και έκτοτε δεν έχουμε κάποιο νέο. Θα έχουμε κάποιο άλμπουμ, ή ήταν κάποιο μεμονωμένο πρότζεκτ;

Κάναμε αυτό το τραγούδι και δωρίσαμε όλα τα έσοδα από το stream σε φιλανθρωπία (σ.σ. πρόκειται για το ταμείο FortheGworls, που παρέχει οικονομική υποστήριξη σε μαύρα τρανς άτομα). Μετά εμείς ξεκινήσαμε να εργαζόμαστε πάνω στο "Stone", οι Windhand είναι πολυάσχολοι, η Dorthia κυκλοφόρησε το δικό της άλμπουμ, όπου μάλιστα μπόρεσα να παίξω κι εγώ λίγη κιθάρα… Οπότε απλώς κάναμε αυτό το ένα κομμάτι, και προσπαθήσαμε να το χρησιμοποιήσουμε για καλό σκοπό. Είναι όλες τους πολύ καλές μου φίλες και λατρεύω να τις βλέπω. Μου αρέσει να ακούω οτιδήποτε κάνουν, και πιστεύω πως η Dorthia είναι πολύταλαντούχα συνθέτιδα, οπότε ελπίζω να μπορέσουμε να κάνουμε κάτι στο μέλλον. Πιθανότατα όμως ήταν μόνο αυτό το κομμάτι κατά τη διάρκεια της πανδημίας.

(Π) Έχουμε χρόνο για κάνα δυο ερωτήσεις ακόμη;

Νομίζω ότι ακόμη έχουμε, οπότε πάμε.

(Π) Συμμετείχες επίσης στη σειρά "Two Minutes to Late Night" στο YouTube. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία, ώς σε επηρέασε;

Ήταν τόσο ωραία! Είναι απίστευτη ομάδα. Ο Jordan Olds και ο Drew Kaufman είναι οι ιθύνοντες νόες πίσω από την επιχείρηση. Ο Jordan είναι ο Gwarsenio, φυσικά. Είναι οι πιο κινητοποιημένοι άνθρωποι, είναι πολύ θετικοί και έχουν αυτές τις τρελές ιδέες και κάπως καταφέρνουν και τις φέρνουν εις πέρας, φέρνοντας μαζί τους όλον αυτόν τον κόσμο. Είναι μεγάλη έμπνευση να βρίσκεσαι δίπλα τους. Όταν ο Jordan μου εξηγεί πώς πάει ο προγραμματισμός και προσπαθούν να φέρουν πέντε διαφορετικά άτομα από πέντε διαφορετικές μπάντες και είναι όλοι σε περιοδεία και προσπαθεί να τα συντονίσει… Δεν ξέρω πώς το κάνει αυτό! Είναι πάντα ευχάριστο να δουλεύεις μαζί τους. Έχουν τόση πλάκα, και είναι απλά τρομερά θετικοί τύποι.

(Π) Κάθε μήνα δημοσιεύουμε μία λίστα με πέντε δίσκους που ακούσαμε τον τελευταίο μήνα, άσχετα από το πόσο παλιοί είναι, ή σε ποιο είδος ανήκουν. Θα μπορούσες να μας δώσεις μία δική σου πεντάδα;

Ναι, εννοείται! Μισό να ανοίξω το Spotify μου. Για να δούμε, για να δούμε…. Πέντε άλμπουμ. Για να δω… Άκουσα πολύ το "Cold Fact", ένα άλμπουμ του Rodriguez (σ.σ. είναι ο Sugar Man), επειδή δεν πάει και πολύς καιρός που πέθανε. Δεν ξέρω αν τον γνωρίζετε, αυτόν ή την ιστορία του. Οπωσδήποτε να το ψάξετε. Έχει μία απίστευτη ιστορία και βγήκε και ένα ντοκυμαντέρ για εκείνον, που σίγουρα θα σας κάνει να κλάψετε. Εγώ έκλαψα τόσο πολύ βλέποντάς το! (σ.σ. γέλια) Αυτό κυκλοφόρησε το 1970. Το "Untopia" από το συγκρότημα Kruelty, ένας απίστευτος Ιαπωνικός hardcore δίσκος. Τι άλλο; Άκουσα το "Gish" από Smashing Pumpkins…

(Π) Επίσης, έχεις παίξει μαζί τους…

Όντως, έπαιξα μια φορά μαζί τους, ενώ είμαι και μεγάλη φαν. Το "SOS" από SZA, που είναι μία πολύ καλή τραγουδίστρια, hip hop καλλιτέχνιδα. Τέλος, τo "Starting Over" από τον Chris Stapleton, που είναι country καλλιτέχνης… Αυτά!

(Μ) Ένα πολύ ποικιλόμορφο top 5!

(Π) Είναι και οι συνεργασίες σου πολύ ευρείες, καθώς έχεις συνεργαστεί με τους Smashing Pumpkins, με τον Santana, τον Jon Anderson. Ακόμη και με τον Jello Biafra! Ποια ήταν η πιο ενδιαφέρουσα συνεργασία και ποια θα ήθελες να επαναλάβεις;

Είναι πάντα πολύ ενδιαφέρον να συνεργάζεσαι με καλλιτέχνες που είναι περπατημένοι και ασκούν την τέχνη τους τόσο καιρό, είναι τόσο εμπνευστικό. Είμαι τυχερή, διότι είχα πολλές ευκαιρίες να βρίσκομαι κοντά σε τύπους σαν κι αυτούς, και να μάθω πολλάτζαμάροντας μαζί τους. Δούλευα στο Cirque Du Sole, στο Las Vegas, στη Νεβάδα και ο Carlos Santana θα έπαιζε για μερικά βράδια στην ίδια περιοχή, οπότε πέσαμε ο ένας πάνω στην άλλη. Ήρθε να δει το θεατρικό σόου στο οποίο εργαζόμουν και του λέω «Θες να τζαμάρουμε;», κι εκείνος είπε «Αμέ, τι κάνεις την Πέμπτη;», και εγώ του κάνω «Τζαμάρω μαζί σου!» (σ.σ. γέλια). Οπότε είναι αστείο το πώς η ζωή είναι μία χαζομάρα, καμιά φορά. Τέτοια πράγματα μπορούν να συμβούν, το βρίσκω πραγματικά ένα πολύ αστείο κομμάτι της ζωής. Δηλαδή, ειδικά με τους Pumpkins, που είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Ο Billy Corgan ήταν πολύ ευγενικός και μου εξήγησε πως είχε στήσει όλη του την πεταλιέρα, είχε βγάλει τα πετάλια του και μου τα έδειχνε, ήταν τόσο κουλ. Θέλω να πω, θα μπορούσε να με έχει χεσμένη, κι εμένα κι ό,τι κάνω, αλλά πήρε χρόνο από την μέρα του για να μου πει «Θες να δεις αυτό το παλιό, vintage Big Muff πετάλι;», ή κάτι αντίστοιχο. Κι αυτό με γέμιζε έμπνευση.

Είμαι τόσο μεγάλη φαν των Metallica, θα λάτρευα να μιλούσα με τον James Hetfield για τους στίχους του, και τι τύπου πράγματα διαβάζει

(Π) Λοιπόν, αν είχες την ευκαιρία να ανακρίνεις κάποιον μουσικό, ποιον θα επέλεγες;

Να ανακρίνω;! (σ.σ. γέλια)

(Π) Όχι με κάποιο όπλο στο κεφάλι, αλλά εντάξει, με ποιον θα ήθελες να κάνεις μία συνέντευξη;

Αυτή είναι μία πολύ καλή ερώτηση, έχω τόσους πολλούς… Και πρέπει να επιλέξω έναν; Ω θεέ, έναν… Εδώ που τα λέμε, είμαι τόσο μεγάλη φαν των Metallica, θα λάτρευα να μιλούσα με τον James Hetfield για τους στίχους του, για το τι τύπου πράγματα διαβάζει, από πού βρίσκει έμπνευση για τον τρόπο που γράφει, και ποιοι είναι ορισμένοι από τους αγαπημένους του συγγραφείς. Οπότε ναι, θα λάτρευα να τα λέγαμε με τον James Hetfield.

(Π) Θα ήθελες να κλείσεις αυτή τη συνέντευξη με κάποιο μήνυμα στους οπαδούς σας εδώ;

Απλώς σας ευχαριστώ τόσο πολύ, και για όποιον ήρθε στην συναυλία μας, είμαστε φοβερά ευγνώμονες και ανυπομονούμε να επιστρέψουμε! Το "Stone" κυκλοφορεί στις 15 Σεπτεμβρίου, σε λίγες μέρες, οπότε ρίξτε μία ματιά. Ελπίζουμε ότι θα σας αρέσει και ότι θα σας αγγίξει όπως άγγιξε εμάς καθώς το δημιουργούσαμε. Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά!

(Π) Ξέρεις, όποιος ήρθε στη συναυλία θα ξανάρθει και στην επόμενη και θα πείσει και φίλους να έρθουν μαζί. Θα είμαστε πολύ χαρούμενοι να σας ξαναδούμε!

Ευχαριστούμε πολύ, το εκτιμούμε και ανυπομονούμε να σας δούμε παιδιά! Σας χαιρετώ!