Bright Curse

Με το που μπαίνει το "Lady Freedom" λες Witchcraft και δη του "Legend" και αγαλλιάζει η ψυχή σου. Χώνουν κι αυτό το Truckfighters riff λίγο πριν το σόλο που σκάβει χωράφια κι έχουν κερδίσει αρχικά την προσοχή σου. Μυρίζει Έρεμπρο ο δίσκος και δικαίως την πάτησες φίλτατε και συνοδοιπόρε συντάκτη.

Προσπαθώντας να ανασύρω τώρα από τη μνήμη τους Bright Curse, επιστρέφω και καταλήγω στο 2012 για τον πρώτο τους δίσκο, το καταπληκτικό εξώφυλλο και το "The Hermit". Ως εκεί. Πέραν τούτου ουδέν στοιχείο και κάπου εδώ με ζώνουν τα φίδια και τα διλήμματα. Τι θα γίνει που δεν είμαι όσο ακροατής ήμουν; Μήπως πρέπει να κατευνάσω την δίψα μου για μουσική;

Η προσωρινή απάντηση λέγεται "Before The Shore" και είναι το χρονιάρικο εκείνο πουλάρι που κλωτσάει και οι οπλές του είναι θέμα χρόνου να μου σπάσουν το σαγόνι. Δυο Γάλλοι και πλέον ένας Σουηδός με έδρα την Αγγλία, είναι εκείνοι που διαφεντεύουν το πουλάρι, είναι τα αφεντικά που θα το σύρουν σε πασαρέλες.

Το "Walking In A Graveyard (Bloody Witch)" χρήζει ανάλυσης, ετυμολογικής και μουσικολογικής. Διαβάζοντας προσεκτικά τις λέξεις που συνθέτουν τον τίτλο, καταλαβαίνεις εύκολα σε ποιους απευθύνονται. Η δε ακρόαση αυτού, φανερώνει την αγάπη τους στα blues των Graveyard και στον τσαμπουκά του Pelander. Μα για στάσου λίγο:

Τα παλικάρια χώρεσαν μέσα σ’ ένα τραγούδι τη μουσική καλλιτεχνία μιας ολόκληρης πόλης. Το λυρικό intro των Dead Man και το fuzz των Asteroid είναι κι αυτά παρόντα με την διακριτικότητα της ευγενούς επιρροής. Μιλάμε για σπουδαίο επίτευγμα, που αποκτά μεγαλύτερες ακόμα διαστάσεις άμα τη μορφοποίηση του συνολικού εγχειρήματος. Τα δεύτερα φωνητικά δε του "Candles And Flowers" είναι το '80s hard rock κερασάκι σε μια τούρτα, που προτιμότερο είναι να την φάτε εδώ μαζί μας παρά να την πάρετε για το σπίτι.

Για τα κυρίως φωνητικά δεν λέω κουβέντα, καθότι μαρτύρησα πολλά και είναι κρίμα να μην ανακαλύψει ο καθένας τη δική του αλήθεια. Το μόνο που δεν μπορώ να προσπεράσω είναι οι φωνητικές μελωδίες με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στο "Before The Shore" υπάρχει συναίσθημα και ταλέντο σε βαθμό που δεν μπορούσα να φανταστώ και η αλήθεια είναι πως τα προσδοκούσα καιρό τώρα. Όχι από τους ίδιους, αλλά από εκείνους που δεν ανταποκρίθηκαν προσφάτως τουλάχιστον σε ένα εξ αυτών.

Τουτέστιν; Οι Bright Curse βρήκαν -δεν έχω ιδέα πως- την #1 πόρτα μου, χτύπησαν, δεν αποκρίθηκε κάποιος και μπήκαν μέσα. Δεν έδιωξαν άλλους και πήραν τη θέση τους. Κύριοι. Άσε που δεν έχουν κλειδώσει κιόλας. Για τέτοια γαματοσύνη μιλάμε. Ισάξια με την αντίστοιχη του σόλο στο "Earth’s Last Song". Εντάξει, το βουλώνω. Άσε με.