Boris/Merzbow

Το να χαρακτηρίσει κανείς τους Ιάπωνες Boris «τολμηρούς» είναι αδόκιμο. Αυτός ο χαρακτηρισμός αφορά φυσιολογικούς ή συνηθισμένους ανθρώπους, ή στην περίπτωσή μας καλλιτέχνες, που σε κάποια φάση της καριέρας τους επιχείρησαν κάτι επαναστατικό και πρωτότυπο. Οι Boris από την άλλη είναι τόσο ιδιόρρυθμοι που λειτουργούν μόνιμα σε δικούς τους κανόνες, έχουν τη δική τους αντίληψη για τη μουσική κι επέλεξαν εδώ και χρόνια να ζήσουν στον μακρινό πλανήτη των Sunn O))), των Earth και λοιπών drone συγκροτημάτων. Φέτος κάλεσαν για ακόμη μία φορά στην παρέα τους τον εξωγήινο Merzbow, έναν επίσης Ιάπωνα καλλιτέχνη που θεωρείται κορυφαίος στο είδος noise, κι έφτιαξαν μαζί το γιγαντιαίο διπλό δίσκο "Gensho" (μεταφρ. φαινόμενο).

Το κάθε μέρος διαρκεί ακριβώς 74:29 λεπτά και περιλαμβάνει ξεχωριστά τη μουσική του καθενός. Θα μπορούσαν, δηλαδή, να κυκλοφορήσουν σαν δύο αυτούσιοι δίσκοι διαφορετικών καλλιτεχνών και να εκτιμηθούν ξεχωριστά. Το θέμα με το "Gensho", όμως, είναι πως φτιάχτηκε με σκοπό τα δύο αυτά μέρη να ακούγονται ταυτόχρονα. Ουσιαστικά, οι θόρυβοι του Merzbow ντύνουν τις αργές και βαριές κιθάρες των Boris εμπλουτίζοντας το ηχητικό τους φάσμα και γεμίζοντας όλες τις συχνότητες που αντιλαμβάνεται το ανθρώπινο αυτί. Έτσι, λοιπόν, η γνώμη μου βασίζεται στην έντονη εμπειρία που είχα βασανίζοντας τα αυτιά και το μυαλό μου ακούγοντάς ταυτόχρονα τους δύο δίσκους σε υψηλή ένταση, όπως οι ίδιοι οι καλλιτέχνες θα ήθελαν και συνιστούν.

Τα τραγούδια του πρώτου δίσκου είναι κατά κύριο λόγο επανεκτελέσεις τραγουδιών των Boris χωρίς τύμπανα, με ενισχυμένο feedback, βαρύτερο ήχο στις κιθάρες και πιο αργούς ρυθμούς. Το δεύτερο μέρος περιλαμβάνει τέσσερα καινούργια «τραγούδια» του Merzbow και καθώς ακούει κανείς αυτήν τη δουλειά, μπορεί αυξομειώνοντας τις εντάσεις να δημιουργήσει άπειρους συνδυασμούς. Η ατμόσφαιρα μπορεί να γίνει ονειρική, εφιαλτική, βαρετή, λυρική, έντονη. Περισσότερο σαν εμπειρία θα έλεγα πως «βιώνεται» ο δίσκος παρά σαν διασκέδαση. Χρειάζεται υπομονή και τόλμη βέβαια, όμως οι κορυφές που αγγίζει ο λυρισμός της συνεργασίας σε κάποιες στιγμές είναι πολύ ψηλά.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι πως ο δίσκος ξεκινάει με το "Farewell", ένα τραγούδι από το δίσκο "Pink" των Boris και προδιαθέτει τον ακροατή για κάτι ρομαντικό και post-rock. Η συνέχεια, όμως, μοιάζει με θρίλερ αφού το τραγούδι "Huge" σε πιάνει εξαπίνης και η ατμόσφαιρά του είναι αποπνικτική κι εφιαλτική. Όλος ο δίσκος θα μπορούσα να πω πως έχει σκηνοθετηθεί πολύ σωστά και υποβάλλει τον ακροατή σε μία αναπάντεχη αλληλουχία συναισθημάτων.

Ο ρόλος του Merzbow χρειάζεται συνεχή προσοχή από τον ακροατή πάντως. Πρόκειται για μία διαδραστική εμπειρία, καθώς στις ήσυχες στιγμές, όπως το κομμάτι "Rainbow", οι ήχοι που φτιάχνει παραμορφώνουν την ήσυχη ατμόσφαιρα που φτιάχνουν οι Boris και θα πρότεινα να βρίσκονταν χαμηλά στη μίξη. Αντιθέτως, σε πιο δυνατές drone στιγμές η συμβολή του στο ηχητικό αποτέλεσμα είναι πιο ταιριαστή κατά τη γνώμη μου και θα μπορούσε να βρίσκεται δυνατότερα στη μίξη.

Θα ήθελα να βρίσκομαι στη συναυλία που έδωσε αυτή η μουσική κολεκτίβα τον περασμένο Νοέμβρη στην Ιαπωνία, παρουσιάζοντας αυτήν τη δουλειά και που ενέπνευσε την εν λόγω στουντιακή κυκλοφορία. Εκεί η εμπειρία θα ήταν ακόμη πιο έντονη, μιας και οι δονήσεις που υποβάλλεται το ανθρώπινο σώμα από το low end και την υψηλή ένταση είναι καθοριστικής σημασίας και δεν αναπαράγονται εύκολα στο στούντιο, ούτε φυλακίζονται στα αυλάκια των δίσκων.

Συμβουλή: Όσοι τολμήσετε να το ακούσετε, μην το δοκιμάσετε με ακουστικά, όσο καλής ποιότητας και αν είναι. Οι παλμοί του αέρα στο χώρο που ακούτε το "Gensho" βοηθούν στην εμπειρία και μουσικές με τέτοιο φάσμα συχνοτήτων πρέπει να ακούγονται με ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα.