Boris @ Fuzz, 21/12/16

Ήρθαν να γιορτάσουν μαζί μας και να κλείσουν την ευρωπαϊκή τους περιοδεία για τη συμπλήρωση δέκα ετών από την κυκλοφορία του δίσκου τους "Pink". Με μια μικρή καθυστέρηση λόγω αργοπορίας άφιξης του συγκροτήματος στην Αθήνα και χωρίς κάποιο support για το άνοιγμα της συναυλίας, ο κόσμος απήλαυσε τους Ιάπωνες σε όλο τους το μεγαλείο.

Δεν θα αναλωθώ σε αναλύσεις και υπερβολές. Η μπάντα απέδωσε ολόκληρο τον δίσκο με ελάχιστες προσμίξεις και παρουσίασε έναν απίθανο θόρυβο εξαιρετικά. Από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν άψογοι. Ειλικρινά σε όλη τη διάρκεια άντε να έπιασα ένα λάθος χτύπημα στα τύμπανα και μπορεί να ήταν και η ιδέα μου. Παρόλο τον θόρυβο αντιλαμβανόσουν ότι κάθε νότα έμπαινε σωστά και τα έγχορδα ήταν εντυπωσιακά. Τοίχος. Ένας τεράστιος τοίχος βόμβου.

Παρατηρούσα την Wata και η λέξη εντυπωσιασμός είναι λίγη. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως μέσα σε αυτόν τον χαμό και το τοίχος θορύβου, ήταν τόσο μα τόσο αλάνθαστη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κατάφερνε να δημιουργήσει τέτοια ένταση με την κιθάρα της και ταυτόχρονα να δείχνει τόσο ήρεμη και προσηλωμένη. Από την άλλη ο Takeshi επίσης εντυπωσιακός πίσω από το διπλό έγχορδο, αρκετά άχαρος στις φωνές (όχι ότι έχει κανείς απαιτήσεις από αυτό) και ιδιαίτερα ομιλητικός. Είπε πολλές φορές, και το εννοούσε, ευχαριστώ προς τον κόσμο. Ο Atsuo στα τύμπανα, αρκετά ξεσηκωτικός, ιδιαίτερα κεφάτος και εξίσου προσεκτικός με τους άλλους.

Αυτό το noise/hardcore που ακούσαμε ήταν φανταστικό. Οι εναλλαγές από doom ("Blackout") σε punk ("Six, Three Times") και απότομα σε ανελέητο noise-rock ("Woman On The Screen") μας πήραν τα μυαλά. Το πιο όμορφο ήταν, όμως, όταν σκάγανε αυτά τα καλά κρυμμένα υπερσκονισμένα stoner σημεία ("Nothing Special") που σε ταξιδεύουν. Όταν ανέβαινε δε η dron-ίλα ("Afterburner") ειλικρινά όλο το μαγαζί σειόταν και έτρεμε. Ο θόρυβος που βγάζουν είναι πραγματικά συντριπτικός. Υπήρχαν φάσεις που κοίταγα γύρω μου και ο κόσμος ήταν αποσβολωμένος. Είχα την τύχη (ατυχία) να τους έχω ξαναδεί ζωντανά επί ευρωπαϊκού εδάφους πριν καμιά δεκαετία. Τότε είχα μείνει με μια άχαρη έως και άσχημη εντύπωση, είτε γιατί οι επιλογές των κομματιών τους δεν με γέμισαν, είτε επειδή παραήταν (τότε) thrash metal το ύφος τους και με παραξένεψε. Στην εμφάνιση, όμως, στην Αθήνα, προφανώς και λόγω των κομματιών, αλλά κυρίως λόγω απίθανης απόδοσης και γεμάτης έντασης, έμεινα κι εγώ με το στόμα ανοιχτό.

Πριν φτάσω στο μαγαζί, πίστευα ότι δεν θα έχει αρκετό κόσμο. Τους θεωρώ ακόμα underground μπάντα και πιστεύω ότι είναι αρκετά δύσκολοι. Ο κόσμος, όμως, παρότι δεν ξεχείλισε τον χώρο, ήταν παραπάνω από τις προσδοκίες μου και έδειξε να το απολαμβάνει. Όσοι δεν ήξεραν τι να περιμένουν ή πέρασαν για βόλτα, ενδέχεται και να ζορίστηκαν. Δεν είναι εύκολο, ξαναλέω, να ακούς τόσο έντονο θόρυβο και να εναλλάσσεις στα αυτιά σου noise, drone, doom και stoner. Παρ' όλα αυτά, αυτή η ποικιλία μας αρέσει σε αυτούς και είναι άκρως εντυπωσιακό.

Όπως και να έχει οι Ιάπωνες μας χάρισαν μια αξέχαστη εμπειρία, μας ψιλοπόνεσαν τα αυτιά και μας άφησαν με πανέμορφες εικόνες και αναμνήσεις. 
感謝

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com