Bob Dylan

Όταν πριν από περίπου έναν χρόνο ο Bob Dylan κυκλοφόρησε το "Shadows In the Night" προσπαθώντας να το παίξει Frank Sinatra, όλη η Αυλή που πιθανότατα άθελά του έχει δημιουργήσει (περιοδικά, μουσικοκριτικοί κτλ) έσπευσε να αποθεώσει (και) αυτόν τον δίσκο σαν ένα ακόμα μικρότερο ή μεγαλύτερο αριστούργημα. Όπως, όμως, η αδιάκριτη αποδοχή όλων των δίσκων του από το "Time Out Of Mind" και μετά ως άψογων, ουσιαστικά έχει θάψει τις μεταξύ τους ποιοτικές διαφορές, έτσι, και πολύ περισσότερο, η κολακεία για ένα project από την αρχή μέχρι το τέλος ανούσιο και ανάξιο της ιστορίας του Bob Dylan, όχι μόνο φιμώνει την πραγματική του καλλιτεχνική υπόσταση (όση του έχει μείνει έστω, μετά κι από το άλμπουμ με τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια του 2009), αλλά τον σπρώχνει και στο να επαναλάβει το ίδιο πείραμα.

Και το "Fallen Angels" είναι γεμάτο με τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ο έτερος γαλανομάτης, Frank. Για άλλη μία φορά ο Bob μας συστήνεται ως ηδυπαθής crooner με σκοπό να μας σαγηνεύσει σε μία χαβανέζικη παραλία υπό το σεληνόφως. Ναι, είναι πειστικός στις προθέσεις του και φυσικά έχει την εμπειρία και όλη τη βοήθεια που χρειάζεται για να μην ξευτιλιστεί ούτε στιγμή. Ναι, ακόμα κι αν πνίγει τον δίσκο με pedal steel κιθάρα και μπαγκέτες-σκουπάκια στα ντραμς, φυσικά οι ενορχηστρώσεις του δεν τον προδίδουν ως προς τον σκοπό του.

Όμως, αυτό που κάνει είναι τόσο αχρείαστο. Δεν το χρειάζεται ούτε ο ίδιος για να αποδείξει τη γνώριμη ιδιοσυγρασιακή ερμηνευτική του ικανότητα, ούτε το κοινό του για να ακούσει μία πλευρά του Dylan που δεν προσθέτει τίποτα στον μύθο του, εκτός κι αν κάποιος ήθελε να μάθει και τι τραγουδάει στο μπάνιο του. Δεν το χρειάζονται ούτε καν τα ίδια τα τραγούδια που καταλήγουν απρόσωπα και επαναλαμβανόμενα. «Ξαναεπαναλαμβανόμενα» να μου επιτρέψετε και αυτό κάνει το "Fallen Angels" κατώτερο ακόμα και του προκατόχου του.

Όσο κι αν η δικαιολογία είναι ότι ο Bob Dylan εξερευνά και επαναπροσδιορίζει την αμερικάνικη μουσική, δεν πείθει. Τουλάχιστον όχι για έναν άνθρωπο που όντως έχει επαναπροσδιορίσει όχι μόνο την αμερικάνικη, αλλά και την παγκόσμια μουσική. Ας το πούμε και με ένα ελληνικό ανάλογο για να μπούμε στο πνεύμα, είναι σαν να κυκλοφορήσει μεθαύριο ο Αγγελάκας δίσκο με επανεκτελέσεις τραγουδιών του Γιάννη Βογιατζή προσαρμοσμένες στη φωνή του και να χειροκροτήσουμε όλοι τη νέα προσέγγιση στην ελληνική μουσική.

Θυμάστε καμιά φορά μεταξύ μπύρας και ουισκιού που λέμε στις παρέες «α, ρε και να ζούσε ακόμα ο (τυχαίο όνομα) Hendrix τι θα είχε κυκλοφορήσει»; Ε, λοιπόν τρέμω στην ιδέα...