Rex Brown

Ο Rex Brown, ο πάλαι ποτέ μπασίστας των Pantera κυκλοφορεί ένα σόλο άλμπουμ το οποίο δεν μπορεί να κρύψει την αγάπη του προς τους Led Zeppelin, τους Black Sabbath, τους Beatles, αλλά και -συγχωρέστε την βωμολοχία μου- τους Nickeback.

Γενικώς δεν έχει και δεν θέλει να κρύψει και πολλά ο Rex από τον κόσμο, όπως αποδεικνύει και η κουτσομπολίστικη αυτοβιογραφία του που κράζει τους πάντες πλην του Vinnie Paul. Έτσι μέσω αυτής της μουσικής διακήρυξης για του θεού το χόρτο και χωρίς να αποβάλλει ούτε στο ελάχιστο -και γιατί άλλωστε- τις καταβολές του από το αμερικάνικο βλαχό-rock των '70s και τις βρετανικές υποδόριες τάσεις, κυκλοφορεί ένα δίσκο στον οποίο και παίζει μπάσο και κιθάρα και τραγουδά.

Σε πρώτο επίπεδο το συνολικό άκουσμα παραπέμπει σε προηγούμενες δουλειές του Zakk Wylde, χωρίς την φανταστική κιθάρα, τα riff, τα solo και την ατμόσφαιρα, αφήνοντας όμως την μελωδία και το συναίσθημα ακέραιο.

Αναμενόμενα, το λιγότερο λαμπερό μέλος των Pantera, χωρίς να πλησιάζει προς τον ήχο στον οποίο χρωστά την φήμη του και την καριέρα του, έχει περισσότερες αδιάφορες εκπλήξεις και από αυγό της Kinder. Παρ'όλα αυτά δεν αποτελεί μουσική κρίση μέσης ηλικίας για τον Rex, αλλά μάλλον μία επισκόπηση όλων όσων θα ήθελε να είχε κάνει, πει και τραγουδήσει. 
Από τον εξόφθαλμο φόρο τιμής στους Zeppelin με το "Crossing Lines" πάει στο όσο-πιο-Pantera riff σήκωνε η διάθεση του δίσκου "Train Song" και από τις γλυκανάλατη μπαλάντα του Faulty Line, μας οδηγεί προς το ρεφρενάτο εμπορικό mid-tempo "What Comes Around", για να μας αποχαιρετήσει με το καλύτερο τραγούδι του δίσκου το "One Of These Days". Μάλιστα αυτό είναι τόσο συναισθηματικά βαρύ και διαθέτει και μια πραγματικά εμπνευσμένη φωνητική γραμμή, που αν είχε έρθει από ένα πιο αναγνωρισμένο καλλιτέχνη θα «κόλλαγε» στο ράδιο και θα έπαιζε στο τέλος μια ταινίας με μια παρέα λέει οριστικό αντίο στις ξέγνοιαστες μέρες και τους εφηβικούς έρωτες ενώ σβήνει  ο ήλιος μέσα στην θάλασσα στο τέλος ενός μοναδικού καλοκαιριού.

Για τους νοσταλγούς και τους συλλέκτες και για τους γιατρούς που θέλουν να βάλουν κάτι διαφορετικό στην αίθουσα αναμονής για μουσική υπόκρουση το Smoke On This είναι μονόδρομος, αλλά για τους υπόλοιπους δυστυχώς η φιλότιμη προσπάθεια του Rex, δεν μπορεί να μπορεί να ταράξει τα νερά ούτε σε μπανιέρα.