Black Veil Brides

Πριν τρία χρόνια είδα με πραγματική συμπάθεια το εμπορικό «μπαμ» των Black Veil Brides, με το "Set The World On Fire" και προτίμησα να δω το ποτήρι μισογεμάτο, παρά μισοάδειο για μια νέα μπάντα, που εισέπραττε τα πυρά μεγάλης μερίδας του κοινού. Πλέον, μετά από ένα concept άλμπουμ που δεν άντεξα να ακούσω καν αρκετές φορές για να γράψω δυο λόγια και την «τύχη» (που λέει ο λόγος) να τους δω ζωντανά, δεν νιώθω την ανάγκη να είμαι επιεικής μαζί τους.

Αφενός, πλέον έχουν πάρα πολλούς οπαδούς (μιλάμε για 4 εκ. followers στο facebook, που ό,τι και να λέμε είναι ένας αξιοσημείωτος δείκτης) και αφετέρου έχουν την δυνατότητα να προσλαμβάνουν τον πολύ Bob Rock για να τους κάνει παραγωγή στο νέο άλμπουμ. Μιλάμε για τον άνθρωπο που έχει βάλει τη σφραγίδα του στην ιστορία των Metallica και έχει βγάλει τον καλύτερο ήχο που έχουμε ακούσει ποτέ σε metal άλμπουμ. Και τον χειρότερο βέβαια. Μάλιστα, δεν άντεξα να μην γελάσω σε σχόλιο που πήρε το μάτι μου ότι συνεργαζόμενος με τους Black Veil Brides ήθελε να αποδείξει πως μπορεί να βγάλει χειρότερο άλμπουμ από το "St. Anger". Δεν τα κατάφερε πάντως...

Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι τόσο κακό το τέταρτο και ομώνυμο άλμπουμ των Black Veil Brides, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι παραπάνω από μέτριο, επιστρέφοντας στον ήχο και την άμεση προσέγγιση του "Set The World On Fire" κι αφήνοντας πίσω τους πειραματισμούς του "Wretched And Divine".

Ο Bob Rock έκανε εν τέλει καλή δουλειά στην παραγωγή και εκτελεστικά τα μέλη της μπάντας είναι σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο, με τα κιθαριστικά solo να είναι ως κι εντυπωσιακά, αλλά υπάρχουν δυο μεγάλα εμπόδια. Πρώτον, οι περισσότερες συνθέσεις ακούγονται υπερβολικά τετριμμένες και δεύτερον και κυριότερο η φωνή του Andy Biersack αποδεικνύεται λίγη, χαραμίζοντας τις όποιες καλές ιδέες, καθώς ακούγεται στα αυτιά μου ως μια αδύναμη εκδοχή των καθαρών φωνητικών του Matt Heafy των Trivium.

Υπάρχουν στιγμές στο άλμπουμ που μου βάζουν δεύτερες σκέψεις, μήπως τελικά αξίζουν πιο επιεικούς αντιμετώπισης, όπως στο δυνατό "Last Rites" ή στο συναισθηματικά φορτισμένο "Walk Away" με την πολύ καλή ενορχήστρωση, καθώς και μερικές ακόμα ωραίες διάσπαρτες ιδέες που εν τέλει χάνονται στο γενικότερο αίσθημα μετριότητας που κυριαρχεί ακούγοντας το άλμπουμ.

Ίσως την κρίση μου επηρεάζει και το γεγονός επί σκηνής ήταν πραγματικά κακοί ή ενδεχομένως να μου βγαίνει η γκρίνια που όλους λίγο πολύ μας πιάνει βλέποντας σπουδαίους καλλιτέχνες να μένουν στο περιθώριο και να κάνουν τόσο μεγάλη επιτυχία μπάντες μετρίων δυνατοτήτων όπως Black Veil Brides.

Όπως και να έχει, με άλμπουμ όπως αυτό δεν με πείθουν πλέον ότι αξίζουν την αναγνωρισιμότητα και την επιτυχία που έχουν, η οποία μάλλον τρέφεται και μεγαλώνει από το κύμα μίσους των haters που επίσης φουντώνει. Θα τους δώσω μια ακόμα ευκαιρία στο επόμενο άλμπουμ, αλλά πλέον δεν περιμένω τίποτα το ιδιαίτερο.