Big Big Train

Η περσινή καλλιτεχνική και εμπορική (για τα δεδομένα του είδους πάντα) επιτυχία του "English Electric Part 1"
έδειξε ότι οι Big Big Train πλέον πρέπει να λογίζονται ανάμεσα στους μεγάλους του prog χώρου. Αν αυτό σημαίνει καταξίωση και δικαίωση μίας προσπάθειας πολλών ετών και δύσκολης, σταδιακής ανάβασης για τους Βρετανούς, ταυτόχρονα σίγουρα σημαίνει και αυξημένες απαιτήσεις ιδιαίτερα όταν η επόμενη δουλειά τους έρχεται όχι μόνο πολύ σύντομα αλλά και ως συνέχεια του πιο δημοφιλούς δίσκου τους μέχρι τώρα. Το "English Electric Part 2" είχε λοιπόν μεγάλη σκιά να ξεπεράσει και ομολογουμένως δεν ανταποκρίνεται απόλυτα στις προσδοκίες αυτές.

Η παρατήρηση που είχε γίνει κοινός τόπος σε κάθε συζήτηση για το συγκρότημα αυτό και την υπερβολική ομοιότητά τους με τους Genesis εδώ μετριάζετε κάπως με αρκετά σημεία να δείχνουν μία εξέλιξη στον ήχο τους, όχι μακριά από αυτήν που ακολούθησαν οι Marillion όταν άφησαν πίσω τους τις ημέρες με τον Fish. Η στροφή που κάνουν προς την τραγουδοποιία σε σχέση με την πιο επικές και τεχνικές συνθέσεις είναι καλοδεχούμενη ειδικά όταν αναδεικνύει την ικανότητα του Longton για πανέμορφες φωνητικές μελωδίες και τις τολμηρές τους ενορχηστρωτικές απόψεις με πλειάδα οργάνων να πλαισιώνουν τις συνθέσεις τους. Αποδεικνύεται όμως ότι μόνο τις μισές περίπου φορές που δοκιμάζουν να απομακρυνθούν από την παρέα του Peter Gabriel προκύπτει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Για κάθε "Worked Out" δηλαδή που σε αγκαλιάζει με τον αγγλικό λυρισμό του, υπάρχει και ένα "Leopards" που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε βαρετούς Simon & Garfunkel και κακή blue eyed soul. Για το "Swan Hunter" όπου κιθάρα, πλήκτρα και έγχορδα σκιαγραφούν ευαίσθητες μελωδίες υπάρχει και  το φινάλε του δίσκου με τις δύο μπαλάντες με παρόμοια ενορχήστρωση όπου όμως αυτή τη φορά δεν δικαιολογούνται τα 17 λεπτά που συνολικά αυτές καταλαμβάνουν.

Μακριά από εμάς κάθε prog ελιτισμός, δεν μπορεί όμως να αποφευχθεί η ξερή διαπίστωση ότι αυτή τη φορά εκεί που κρατάνε τη σύνθεση σε μεγαλύτερα επίπεδα πολυπλοκότητας δείχνουν να είναι στο παιχνίδι τους απολύτως. Το σχεδόν 16-λεπτό "East Coast Racer", με τον ούτως ή άλλως σπουδαίο Nick D' Virgilio να αποδεικνύει ότι έχει ανεβάσει ένα επίπεδο τους Big Big Train από την ένταξή του και μετά, αποδεικνύει του λόγου το αληθές και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι ανοίγει και το άλμπουμ. Επίσης για άλλη μια χρονιά μετά το περσινό "Judas Unrepentant" αποδεικνύονται οι μάστορες των κολλητικών μελωδιών στο prog με το "Keeper Of Abbeys" αυτή τη φορά να χαράζεται με ευκολία στο μυαλό του ακροατή.

Τελικά το "English Electric Part 2" παρότι είναι ένας άνισος δίσκος, κατώτερος του προηγούμενου, έχει τα τραγούδια αυτά που εντυπωσιάζοντας τον ακροατή δεν αφήνει να κυριαρχήσει η εντύπωση ότι οι Big Big Train βρίσκονται σε πτωτική πορεία. Ειδικά δε αν τα δύο μέρη τα δούμε ως ένα ενιαίο σύνολο, τόσο θεματικά με τις αγγλικές ιστορίες που διηγούνται, όσο και μουσικά, έχουμε να κάνουμε με ένα έργο που στέκει κορυφαίο στο σύγχρονο μελωδικό, πολύ μελωδικό, prog rock.