Big Big Train

English Electric Part 1

English Electric / GEP (2012)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 18/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Είναι κρίμα που οι Άγγλοι, στη (μάταιη) προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι έχουν ακόμα ισχυρή prog rock σκηνή και δεν έχουν χάσει τα πρωτεία σε μία, εν πολλοίς, δική τους μουσική από κάθε είδους Σκανδιναβούς  ή Αμερικάνους, προωθούν μέτρια γκρουπάκια του τύπου Touchstone ή The Reasoning. Είναι κρίμα ειδικά όταν έχουν (ανάμεσα και σε κάποια άλλα όπως οι Tangent) τη δική τους απάντηση στο εμπνευσμένο από τα 70s prog rock. Φέτος μεγαλόπρεπα αποδεικνύεται ότι αυτή είναι οι Big Big Train. Μετά από έξι άλμπουμ φαίνεται ότι κυκλοφόρησαν φέτος αυτόν που τα έχει όλα, ή σχεδόν όλα αφού μία μικρή λεπτομέρεια τους διαφεύγει ακόμα, αλλά για αυτήν θα μιλήσω αργότερα.

Με την πρώτη κανονική δισκογραφική παρουσία του γνωστού (από τη θητεία τους στους Spock's Beard) Nick D'Virgilio στα τύμπανα και του λιγότερο γνωστού αλλά εξίσου σημαντικού Dave Gregory στην κιθάρα (μέλος ενός από τα εξυπνότερα new wave συγκροτήματα, των XTC), οι Big Big Train βρίσκουν τον εαυτό τους, επιβεβαιώνουν την ανοδική πορεία τους και ίσως επιτέλους να βρίσκουν και το σταθερό line-up που θα τους επιτρέψει να μεγαλουργήσουν και στο μέλλον. Ήδη η προσθήκη του David Longton από τον προηγούμενο ακόμα άλμπουμ τους έχει εξοπλίσει με έναν ικανότατο τραγουδιστή (και φλαουτίστα).

Πιστοί στη μουσική παράδοση της χώρας τους, ξέρουν καλά πώς να διατηρούν τον μελωδικό, λυρικό και ελαφρώς μελαγχολικό χαρακτήρα τους ανάμεσα στις γνωστές προοδευτικές γιρλάντες των περιέργων χρονισμών, των συνεχών ρυθμικών και αρμονικών εναλλαγών και των πολλών μουσικών θεμάτων ανά τραγούδι. Η αναντίρρητη τεχνική τους δεν τους εξωθεί σε δυσνόητες μουσικές ασκήσεις οπότε ευτυχώς το αποτέλεσμα παραμένει προσιτό και εύηχο σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μέχρι και σουξεδάκι διαθέτουν, αφού πραγματικά το "Judas Unrependant" με τις εκπληκτικές πολυφωνίες του, παρά τα 7:18 της διάρκειάς του είναι ό,τι κοντινότερο σε χιτάκι μπορεί να αγγίξει το progressive rock - και πανέμορφο με μία λυτρωτική έννοια.

Είναι, λοιπόν, το "English Electric Part 1" μία από τις prog rock κυκλοφορίες της χρονιάς; Αναντίρρητα και κάτι ακόμα. Είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες δίσκους γενικότερα που προσωπικά άκουσα φέτος. Στη τελική όμως, σούμα, της χρονιάς θα χάσει τη θέση του στη λεπτομέρεια. Και αυτή δεν είναι άλλη από το ότι η μουσική τους, ειδικά στις καλύτερες στιγμές τους, είναι τόσο μα τόσο κοντά στους Genesis που με ευκολία αυτό εδώ το φετινό τους πόνημα θα μπορούσε να είναι η χαμένη κυκλοφορία μετά το "Lamb Lies Down In Broadway". Ακόμα και η φωνή του Longton έχει πολύ έντονη τη χροιά του Gabriel και όταν προσπαθεί να ξεφύγει από αυτή πέφτει στην περίπτωση Hogarth.

Αν η απόλαυση ήταν το μόνο κριτήριο για να αξιολογήσω έναν δίσκο, το "English Electric Part 1" χτυπάει το άριστα. Στην προσπάθειά μου όμως να απαιτώ και κάτι περισσότερο από τους καλλιτέχνες, ελπίζω οι Big Big Train να βρουν σταδιακά και ένα περισσότερο δικό τους ύφος. Θα έχουν άμεσα την ευκαιρία με το "English Electric Part 2" που ετοιμάζεται για το 2013. Από την άλλη, αν καταφέρουν να παραδώσουν και πάλι έναν τόσο απολαυστικό δίσκο... πρωτότυπος ή μη, οι αντιστάσεις μου θα λυγίσουν.

  • SHARE
  • TWEET