Air Formation

To συγκρότημα από το Brighton, στον νότο της Αγγλίας, είχε χρόνια να ακουστεί. Είχα λατρέψει τους δύο προηγούμενους δίσκους τους "Daylight Storms" και "Nothing to Wish For (Nothing to Lose)", αλλά πάνε οκτώ χρόνια από τότε. Το πιο πρόσφατο EP τους, "Were We Ever Here", δεν είχε αγγίξει καν τις προσδοκίες μου.

Όπως είχα γράψει παλιότερα, η μουσική τους είναι ένα μουσικό κολάζ γλαφυρού θορύβου με φόντο άκρως συναισθηματικά φωνητικά και ειδυλλιακές μελωδίες. Αυτό στη φετινή κυκλοφορία δεν άλλαξε καθόλου. Αναβιώνουν με όμορφο τρόπο το παλιό shoegaze και φτιάχνουν ονειρικές μουσικές με μελαγχολία. Ο δίσκος δυστυχώς δεν θα πλησιάσει ούτε κατά διάνοια τις παλιότερες δουλειές τους, καθώς τα κομμάτια ακούγονται σχετικά μονότονα χωρίς διάθεση για ιδιαίτερο πειραματισμό και μεγάλων αλλαγών στην ενορχήστρωση. Ναι, θα μου πεις, έτσι είναι το shoegaze. Δεν προκαλεί μεγάλες συγκινήσεις, αλλά διατηρεί μέσω της μονοτονίας μια σταθερή διάθεση (συνήθως συννεφιασμένη και μελαγχολική). Εντάξει θα είμαι επιεικής. Δεν είναι άσχημα τα τραγούδια. Την περνάνε την μουντίλα. Δεν θα βαρεθείς, ούτε θα το κλείσεις στην μέση. Απλά δεν θα ανατριχιάσεις και δεν θα ενθουσιαστείς. Το "Vanishing Act" ας πούμε είναι αρκετά δυνατό και δημιουργεί όμορφη ατμόσφαιρα. Το "Α.Μ." επίσης παίζει όμορφα με τους θορύβους και φανερώνει τα προτερήματα της μπάντας. Το "Clouds Of Orion" είναι το καλύτερο και μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου και παρουσιάζει ένα post-rock χτίσιμο που το κάνει γοητευτικό. 

Δεν θα απογοητευτείς. Ούτε θα ξετρελαθείς. Έτσι είναι το shoegaze. Χαλαρό, ήπιο και υποτονικό. Αν δεν σε βαρύνει, προσπαθεί να σε βοηθήσει να ονειρευτείς. Οι Air Formation το καταφέρνουν σε μερικά σημεία. Φτιάχνουν με τον γλαφυρό θόρυβο τους κατάσταση βαριάς συναισθηματικής φόρτισης. Μπορείς να βρεις σημεία που θα ακουμπήσεις. Μην το διώξεις πριν το γευτείς.

Spotify