Mushroomhead

A Wonderful Life

Napalm (2020)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 05/06/2020
Αποκλειστικά για νοσταλγούς του πρώιμου nu και οπαδούς του group
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τους μασκοφόρους industrial/nu metallers τους γνώρισα πρώτη φορά με το -μάλλον καλύτερο άλμπουμ τους- "XIII" του 2003. Βετεράνοι πλέον και κινούμενοι κυρίως underground έχουν καταφέρει από το 1993 που είναι ενεργοί (!) να χτίσουν μια ισχυρή βάση οπαδών αφού μπορεί εμπορικά να μην έκαναν ποτέ πάταγο αλλά έχουν μια διαχρονική ποιότητα και αισθητική που τους τιμά, παρά τις ατέλειωτες αλλαγές στο σχήμα τους με μοναδικό σταθερό παράγοντα τον ιδρυτή και ντράμερ Steve Felton (aka Skinny). Οι διαμάχες (αν ποτέ υπήρχαν) με τους Slipknot για το ποιός φορά τις μάσκες καλύτερα ανήκουν στο παρελθόν και αν θέλετε την ταπεινή μου άποψη οι μάσκες των Mushroomhead ειδικά τώρα είναι σαφώς ανώτερες από αυτές των μασκοφόρων της Iowa. Just saying. Προσπερνάμε το εφηβικό σχόλιο και συγκεντρωνόμαστε στην ουσία.

Η πλέον 8-μελής μπάντα έχει νέους τραγουδιστές (Steve Rauckhorst και την Jackie LaPonza, η οποία τυγχάνει και σύντροφος του Skinny) και νέο κιθαρίστα (Tom Shaffner) οπότε αναμενόμενο να υπάρχει ένα συνδυασμός εμπειρίας και εμπεδωμένου στυλ και καινοτομίας από τα στοιχεία που εισάγουν τα νέα μέλη. Φωνητικά δεν τρελάθηκα με τον Rauckhorst αφού δεν προσθέτει τίποτα καινούργιο και οτιδήποτε θετικό έρχεται στον τομέα αυτό είναι από την LaPonza που στις λίγες στιγμές που ακούγεται χρωματίζει με μια ιδιαίτερη γλυκύτητα τα κομμάτια.

Μπορεί να γράφτηκε πολύ νωρίτερα από την παρούσα κρίση που ζούμε αλλά δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις την ειρωνεία του όγδοου άλμπουμ τους: "A Wonderful Life". Μια ειρωνεία εμφανής επίσης και στο “A Requiem For Tomorrow" που ανοίγει το δίσκο και το οποίο μιλά για τη αποσύνθεση και καταστροφή των ονείρων, αισιόδοξα πράγματα δηλαδή, αλλά είναι ένα ενδιαφέρον track πιστό στο στυλ των Mushroomhead με τα twisted φωνητικά και τις δυνατές κιθάρες και percussion. Τα πιό κλασσικά και μάλλον καλύτερα του άλμπουμ είναι τα επόμενα "Madness Within" και “Seen It All". Το πρώτο με τις σαφείς επιρροές από Disturbed και το single “Seen It All" που θα ήθελε να είναι ένα arena hit και παρά το ότι ακούγεται άνετα δεν το έχεις και για arena σε καμία περίπτωση. Εξάλλου δεν είναι αυτό το στυλ και ο σκοπός της μουσικής τους φαντάζομαι. Τα πλήκτρα και η ομορφιά των γυναικείων φωνητικών δένουν αρμονικά στο low-tempo “The Heresy" αν και από εκεί και πέρα ίσως κάτι να πήγε λίγο στραβά αφού δυσκολεύτηκα να εντοπίσω τον προορισμό του άλμπουμ στα επόμενα τραγούδια. Υπάρχουν επικές στιγμές (“Pulse"), ραδιοφωνικά κομμάτια (“Carry On") και γενικά διάσπαρτες καλές στιγμές ( που όμως κάπου εμπλέκονται με άλλα στοιχεία και κυρίως με την κακή παραγωγή. Δεν είμαι ειδικός αλλά δεν απόλαυσα την ακρόαση όσο θα έπρεπε όχι λόγω των συνθέσεων αλλά γιατί κάτι δεν μου κολλούσε με τον ήχο και ειδικά στις μπουκωμένες κιθάρες.

Η full έκδοση περιέχει και τέσσερα bonus tracks τα οποία δεν προσφέρουν κάτι στο άλμπουμ αλλά καταλήγουν στον αριθμό 17 για ένα εν τέλει γεμάτο και χορταστικό αποτέλεσμα αποκλειστικά θα έλεγα όμως για τους hardcore οπαδούς των ‘μανιταριών’ αφού το παρωχημένο στυλ τους μπορεί να είναι ένα badge of honour όσον αφορά την αφοσίωση και τη συνέπεια τους σαν μπάντα αλλά εν τέλει δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο μουσικά και μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα.

  • SHARE
  • TWEET