ProgSession #23: Out Of Focus
Από τον Κώστα Σακκαλή, 19/02/2013 @ 14:20
Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.
Days of progressive past Vol. 23:
Out Of Focus - Wake Up
1971
Kuckuck
Η αγάπη των Γερμανών προγκρεσιβάδων προς την jazz συχνά παραβλέπεται προς χάριν της αγάπης τους προς την διαστημική/κοσμική μουσική. Και δε μιλάμε μόνο για καταφανή παραδείγματα τύπου Passport, που στο φινάλε ήταν και τα λιγότερο ενδιαφέροντα (θα πέσει Κισατζεκιάν να με κάψει με αυτά που γράφω), αλλά για αυτά όπου οι jazz επιρροές τους ενσωματώθηκαν τόσο καλά στις ελευθεριακές rock καταβολές τους ώστε το αποτέλεσμα να πατά γερά με τα πόδια του στη Γη αλλά ταυτόχρονα να έχει απλώσει και τα φτερά του σαν παγώνι. Όχι για να πετάξει, αλλά για να ξεδιπλώσει την ομορφιά του.
Οι Out Of Focus ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Ή καλύτερα έγιναν ένα τέτοιο παράδειγμα. Το "Wake Up", ντεμπούτο τους και διεκδικητής του τίτλου του καλύτερου δίσκου τους, έχει πετύχει να υπονοεί τα jazz στοιχεία κοντά στο βρετανικό rock των Jethro Tull (ναι, η παρομοίωση γίνεται κυρίως λόγω του φλάουτου του Moran Neumuller), το heavy psych των Edgar Broughton Band (ναι, η παρομοίωση γίνεται κυρίως λόγω της ιδιαίτερης εκφραστικότητας της φωνής του Neumuller και πάλι), την ψυχεδέλεια των πρώιμων Floyd και όλα αυτά να μοιάζουν σαν να έχουν βγει από το Canterbury αν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τελικά τη Γηραιά Αλβιώνα.
Έχω μία αδυναμία (και) στα progressive σχήματα που κατάφερναν να συνδυάζουν τη «βρωμιά» στην κιθάρα τους αποφεύγοντας να είναι καλογυαλισμένα και ακίνδυνα. Άρα δεν μπορώ παρά να καταθέσω τα σέβη μου στον κ. Remigius Drechsler που από τη στιγμή που πιάνει την κιθάρα σπάνια χάνει χρόνο με αρπίσματα, ριφάκια και λοιπά «περιττά» σολάροντας συνεχώς αλλά με ουσία. Από κοντά στρώνει τον ήχο του και ο Hennes Hering που, παρότι αντίθετα με τον Drechsler σπάνια παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποστηρίζοντας όπως πρέπει τα τραγούδια με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί, όταν το κάνει αποδεικνύει και αυτός ότι δεν υπολείπεται σε τίποτα στο «on the fly» παίξιμο. Τέλος, η ρυθμική βάση των Stephan Wisheu (μπάσο) και Klaus Spori (drums)κάνει όλη την αθόρυβη (κατ’ ευφημισμόν) δουλειά κρατώντας το groove αμείωτο και σχεδόν επαναλαμβανόμενο σε όλο το δίσκο.
Από τα έξι τραγούδια του δίσκου τα τέσσερα είναι από αυτά που με συμβατικούς όρους θα λέγαμε «μεγάλα», ξεπερνούν δηλαδή τα επτά λεπτά με τα περισσότερα να είναι λίγο πριν ή λίγο μετά τα δέκα. Αυτά είναι και που δίνουν τη δυνατότητα στο συγκρότημα να ξεκινάει με ένα αρχικό μοτίβο το οποίο στη συνέχεια χάνει για να το ξαναβρεί μαγικά κάπου στο τέλος. Έτσι το "World's End" αρχικά βασίζεται σε στη ρυθμική φωνητική μελωδία για να απλωθεί στην μοναδική στο "Wake Up" κυριαρχία των πλήκτρων που τριπάρουν ασύστολα πριν το φλάουτο κάνει το ταξίδι λίγο πιο ονειρικό. Αντίθετα το "Dark, Darker", όπως και το όνομά του υπονοεί είναι λίγο πιο εφιαλτικό με το πρώτο πλάνο αυτή τη φορά να είναι στο ζεύγος φλάουτο και μπάσο, ένα δίπολο καλού-κακού με μουσικά μέτρα.
Υπάρχει και χιούμορ, αν και σκοτεινό κι αυτό, στους Out Of Focus, όπως αποδεικνύεται από το "God Saved The Queen, Cried Jesus" που είναι το πιο βασισμένο στη φωνή, αλλά και το "Hey John" που αμφότερα αναδεικνύουν τις blues ρίζες του συγκροτήματος. Υπάρχουν και τα σύντομα τραγούδια στο "Wake Up". Και αν το τρίλεπτο "No Name" χαλάει κάπου την εξαιρετική μουσικότητα του με την υπερτίμηση των ικανοτήτων του Neumuller στο τραγούδι, το "See How A White Negro Flies" πετυχαίνει διάνα σε όλα τα επίπεδα και είναι με διαφορά το πιο ισορροπημένο κομμάτι του δίσκου εξ ου και ανοίγει το "Wake Up".
Η συνέχεια για τους Out Of Focus ήταν πολύ πιο ευθέως jazz rock fusion. Τόσο το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ τους όσο, κυρίως, το "Four Letter Monday Afternoon" που φανέρωνε την αγάπη τους στο "Third" των Soft Machine, έχουν το καθένα τους φανατικούς φίλους τους και δικαίως. Μετά από αυτή την τριάδα δίσκων τα μέλη τους άρχιζαν να σκορπίζουν σε διάφορες μεριές. Οι Drechsler και Neumüller συναντήθηκαν ξανά στους Kontrast τη δεκαετία του 80 ενώ κάποιες ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις κατάφεραν να κάνουν την εμφάνισή τους ως το τέταρτο και πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος τη δεκαετία του 90. Ενδεικτικό, όμως, της ποιότητάς του συνόλου του συγκροτήματος είναι ότι σε άλλα δύο άλμπουμ-διαμάντια που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να εμφανιστούν σε τούτη εδώ τη στήλη, φιγουράρουν μέλη των Out Of Focus. Ο Herring βρέθηκε στους Sahara και ο Dreschler έπαιξε κιθάρα στο "Embryo's Reise" των Embryo. Ας μην τα πούμε όμως όλα από τώρα, να έχουμε υλικό και για επόμενα Progsession.
Τον επόμενο μήνα μπορεί και να χρειαστούμε το αντηλιακό μας, αν δεν καθίσουμε ήσυχοι.
Days of progressive past Vol. 23:
Out Of Focus - Wake Up1971
Kuckuck
Η αγάπη των Γερμανών προγκρεσιβάδων προς την jazz συχνά παραβλέπεται προς χάριν της αγάπης τους προς την διαστημική/κοσμική μουσική. Και δε μιλάμε μόνο για καταφανή παραδείγματα τύπου Passport, που στο φινάλε ήταν και τα λιγότερο ενδιαφέροντα (θα πέσει Κισατζεκιάν να με κάψει με αυτά που γράφω), αλλά για αυτά όπου οι jazz επιρροές τους ενσωματώθηκαν τόσο καλά στις ελευθεριακές rock καταβολές τους ώστε το αποτέλεσμα να πατά γερά με τα πόδια του στη Γη αλλά ταυτόχρονα να έχει απλώσει και τα φτερά του σαν παγώνι. Όχι για να πετάξει, αλλά για να ξεδιπλώσει την ομορφιά του.
Οι Out Of Focus ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα. Ή καλύτερα έγιναν ένα τέτοιο παράδειγμα. Το "Wake Up", ντεμπούτο τους και διεκδικητής του τίτλου του καλύτερου δίσκου τους, έχει πετύχει να υπονοεί τα jazz στοιχεία κοντά στο βρετανικό rock των Jethro Tull (ναι, η παρομοίωση γίνεται κυρίως λόγω του φλάουτου του Moran Neumuller), το heavy psych των Edgar Broughton Band (ναι, η παρομοίωση γίνεται κυρίως λόγω της ιδιαίτερης εκφραστικότητας της φωνής του Neumuller και πάλι), την ψυχεδέλεια των πρώιμων Floyd και όλα αυτά να μοιάζουν σαν να έχουν βγει από το Canterbury αν οι Γερμανοί είχαν καταλάβει τελικά τη Γηραιά Αλβιώνα.
Έχω μία αδυναμία (και) στα progressive σχήματα που κατάφερναν να συνδυάζουν τη «βρωμιά» στην κιθάρα τους αποφεύγοντας να είναι καλογυαλισμένα και ακίνδυνα. Άρα δεν μπορώ παρά να καταθέσω τα σέβη μου στον κ. Remigius Drechsler που από τη στιγμή που πιάνει την κιθάρα σπάνια χάνει χρόνο με αρπίσματα, ριφάκια και λοιπά «περιττά» σολάροντας συνεχώς αλλά με ουσία. Από κοντά στρώνει τον ήχο του και ο Hennes Hering που, παρότι αντίθετα με τον Drechsler σπάνια παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποστηρίζοντας όπως πρέπει τα τραγούδια με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί, όταν το κάνει αποδεικνύει και αυτός ότι δεν υπολείπεται σε τίποτα στο «on the fly» παίξιμο. Τέλος, η ρυθμική βάση των Stephan Wisheu (μπάσο) και Klaus Spori (drums)κάνει όλη την αθόρυβη (κατ’ ευφημισμόν) δουλειά κρατώντας το groove αμείωτο και σχεδόν επαναλαμβανόμενο σε όλο το δίσκο.
Από τα έξι τραγούδια του δίσκου τα τέσσερα είναι από αυτά που με συμβατικούς όρους θα λέγαμε «μεγάλα», ξεπερνούν δηλαδή τα επτά λεπτά με τα περισσότερα να είναι λίγο πριν ή λίγο μετά τα δέκα. Αυτά είναι και που δίνουν τη δυνατότητα στο συγκρότημα να ξεκινάει με ένα αρχικό μοτίβο το οποίο στη συνέχεια χάνει για να το ξαναβρεί μαγικά κάπου στο τέλος. Έτσι το "World's End" αρχικά βασίζεται σε στη ρυθμική φωνητική μελωδία για να απλωθεί στην μοναδική στο "Wake Up" κυριαρχία των πλήκτρων που τριπάρουν ασύστολα πριν το φλάουτο κάνει το ταξίδι λίγο πιο ονειρικό. Αντίθετα το "Dark, Darker", όπως και το όνομά του υπονοεί είναι λίγο πιο εφιαλτικό με το πρώτο πλάνο αυτή τη φορά να είναι στο ζεύγος φλάουτο και μπάσο, ένα δίπολο καλού-κακού με μουσικά μέτρα.
Υπάρχει και χιούμορ, αν και σκοτεινό κι αυτό, στους Out Of Focus, όπως αποδεικνύεται από το "God Saved The Queen, Cried Jesus" που είναι το πιο βασισμένο στη φωνή, αλλά και το "Hey John" που αμφότερα αναδεικνύουν τις blues ρίζες του συγκροτήματος. Υπάρχουν και τα σύντομα τραγούδια στο "Wake Up". Και αν το τρίλεπτο "No Name" χαλάει κάπου την εξαιρετική μουσικότητα του με την υπερτίμηση των ικανοτήτων του Neumuller στο τραγούδι, το "See How A White Negro Flies" πετυχαίνει διάνα σε όλα τα επίπεδα και είναι με διαφορά το πιο ισορροπημένο κομμάτι του δίσκου εξ ου και ανοίγει το "Wake Up".
Η συνέχεια για τους Out Of Focus ήταν πολύ πιο ευθέως jazz rock fusion. Τόσο το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ τους όσο, κυρίως, το "Four Letter Monday Afternoon" που φανέρωνε την αγάπη τους στο "Third" των Soft Machine, έχουν το καθένα τους φανατικούς φίλους τους και δικαίως. Μετά από αυτή την τριάδα δίσκων τα μέλη τους άρχιζαν να σκορπίζουν σε διάφορες μεριές. Οι Drechsler και Neumüller συναντήθηκαν ξανά στους Kontrast τη δεκαετία του 80 ενώ κάποιες ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις κατάφεραν να κάνουν την εμφάνισή τους ως το τέταρτο και πέμπτο άλμπουμ του συγκροτήματος τη δεκαετία του 90. Ενδεικτικό, όμως, της ποιότητάς του συνόλου του συγκροτήματος είναι ότι σε άλλα δύο άλμπουμ-διαμάντια που περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να εμφανιστούν σε τούτη εδώ τη στήλη, φιγουράρουν μέλη των Out Of Focus. Ο Herring βρέθηκε στους Sahara και ο Dreschler έπαιξε κιθάρα στο "Embryo's Reise" των Embryo. Ας μην τα πούμε όμως όλα από τώρα, να έχουμε υλικό και για επόμενα Progsession.
Τον επόμενο μήνα μπορεί και να χρειαστούμε το αντηλιακό μας, αν δεν καθίσουμε ήσυχοι.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
