ProgSession #43: Bubu

Υπάρχουν φορές που το δεδομένα ποιοτικό μένει στις σκιές της λήθης, καταφέρνοντας να βρει μονάχα μια μικρή μερίδα της απήχησης που πραγματικά θα δικαιούταν. Στην μουσική βιομηχανία τέτοιες περιπτώσεις είναι κάτι το σύνηθες, καθώς μονάχα το ταλέντο και η σκληρή δουλειά μοιάζουν να μην αρκούν πάντα. Ωστόσο, με το χρόνο να αποδεικνύεται ο αντικειμενικότερος κριτής, τα μουσικά έργα των αφανών ηρώων υπάρχουν, περιμένοντας να αποκαλύψουν την μαγεία τους σε αυτούς που θα τα ανακαλύψουν.

Στα πλαίσια αυτής της «διαστροφής», θα παρουσιάζουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 43: 

Bubu - Anabelas
(EMI, 1978)

Είναι γεγονός πως, εξαιρουμένου του ευρωπαϊκού - και δη ιταλικού - σκέλους του , το κίνημα του προοδευτικού rock στις λατινόφωνες χώρες δεν έχει λάβει την αναγνώριση που σίγουρα άξιζε. Σίγουρα, οι μπάντες που προέρχονται από την Λατινική Αμερική μοχθούν πολύ περισσότερο για την όποια ευρύτερη αναγνώριση και διάδοση της μουσικής τους, σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές ή βορειοαμερικανικές, γεγονός που ισχύει στον υπερθετικό βαθμό συγκεκριμενοποιώντας την κουβέντα μονάχα για το progressive rock σινάφι. Οι αιτίες προφανώς δεν περιορίζονται στο γλωσσολογικό κομμάτι και στη συνήθη και προσφιλή επιλογή των νοτιοαμερικανικών (αλλά και εκείνων της ιβηρικής χερσονήσου) συγκροτημάτων να τραγουδούν στη μητρική τους γλώσσα, αλλά και σε αρκετούς επιπλέον κοινωνικοπολιτικούς παράγοντες, στους οποίους θα επεκταθούμε περισσότερο σε κάποιο μελλοντικό κείμενο της στήλης. Για την ώρα, θα σταθούμε στην παρουσίαση του ντεμπούτου μιας εκ των πλέον δημιουργικών συνάξεων Αργεντινών μουσικών που έχουν υπάρξει μέχρι σήμερα, τους ευρηματικούς Bubu και το "Anabelas" άλμπουμ τους.

Βρισκόμαστε στο 1973, σε μια περίοδο όπου η Αργεντινή βίωνε το αποκορύφωμα της πολιτικής αβεβαιότητας που ξεκίνησε ουσιαστικά κατόπιν του θανάτου της Evita Peron. Σε μουσικό επίπεδο, διανύουμε τα χρόνια της μεγάλης ακμής του προοδευτικού rock ήχου, τόσο καλλιτεχνικά όσο κι εμπορικά, με τα μεγάλα ονόματα του είδους να βρίσκονται σταθερά σε δημιουργικό οργασμό και πολλές ακόμη μικρότερου βεληνεκούς μπάντες να προσφέρουν τις ρηξικέλευθες τους προτάσεις. Υπό αυτές τις συνθήκες, μια νέα μπάντα, με ηγέτη τον τραγουδιστή Miguel Zavaleta, ξεκινούσε τις πρώτες της πρόβες κάπου στο Buenos Aires, με στόχο να δημιουργήσει τη δική της μουσική όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το επέτρεπαν οι συνθήκες. Παράλληλα, το alter ego του σχήματος, οι Sion, ξεκίνησε να πραγματοποιεί δημόσιες εμφανίσεις ήδη από το 1976 (και την εμφάνιση τους στο Teatro Del Globo – σε μια χρονιά που πραγματοποιήθηκε και το αιματηρό πραξικόπημα του Jorge Rafael Videla), τραβώντας την προσοχή του κοινού και ωθώντας το σχήμα να επικεντρωθεί ακόμη περισσότερο στη μουσική σύνθεση, έστω και χωρίς τον αποχωρήσαντα Zavaleta (αλλά με τον Patty Guelache στη θέση του).

Δύο χρόνια μετά, ο καρπός των προσπαθειών της μπάντας θα κατάφερνε πια να κυκλοφορήσει, σε μια περίοδο που έβρισκε το ευρύτερο progressive rock στη δύση της δημοτικότητας του. Εκτεινόμενο σε τρεις συνθέσεις συνολικής διάρκειας λίγο κάτω από τα σαράντα λεπτά, πάντως, το "Anabelas" φαντάζει απρόσβλητο από τη συνολική προβληματική μέσα στην οποία κλήθηκαν οι εννέα βασικοί μουσικοί του να το δημιουργήσουν. Μακριά από κάθε είδους συμβάσεις και με μοναδικό στόχο την αδιαπραγμάτευτη και ολοκληρωτική τους δημιουργική εκτόνωση, οι Bubu συνθέτουν κι εκτελούν σε ένα πλαίσιο που φλερτάρει εντόνως με τον jazz/fusion ήχο, παραμένοντας όμως σταθερά στα μονοπάτια των προοδευτικών εκφάνσεων του σκληρού ήχου.

Από άποψη τεχνοτροπίας, οι βασικοί πυλώνες του δίσκου βρίσκονται στα όσα είχαν παρουσιάσει μέχρι τότε σχήματα όπως οι King Crimson και οι Mahavishnu Orchestra, με την επιρροή του Frank Zappa, της σκηνής του Canterbury ή ακόμα και των Magma να μην μπορεί να αγνοηθεί. Ωστόσο, το υλικό διακατέχεται από ένα σπάνιο προσόν, εκείνο της αυθεντικότητας και ευρύτητας των όσων παρουσιάζει. Πράγματι, το μουσικό σκέλος ρέει ανεπιτήδευτα και πολυεπίπεδα, μπλέκοντας αρμονικά των ήχο των συμβατικών (progressive) rock οργάνων με την ιδιαίτερη ακουστική πνευστών όπως το φλάουτο και το σαξόφωνο και την αριστοκρατική μα συνάμα μυστικιστική χροιά του βιολιού, οδηγώντας σε ένα αποτέλεσμα του οποίου η ακρόαση προκαλεί μονάχα το θαυμασμό.

Μάλιστα, είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος του υλικού διακρίνεται για την καθαρά ορχηστρική του φύση, με τα όποια φωνητικά να περιορίζονται σε ένα σχεδόν συμπληρωματικό ρόλο, δίχως να διεκδικούν περισσότερα φώτα απ’ ότι η ροή επέτρεπε και στα υπόλοιπα όργανα. Έτσι, και με τη συνοχή ενισχυμένη και με τον παράγοντα του απρόβλεπτου, η αχαλίνωτη δημιουργικότητα της μπάντας δεν έβρισκε εκφραστικά εμπόδια από κατά συνθήκη σταθερές που επιβαλλόταν να ακολουθηθούν βάσει κάποιου «ορθού» καλλιτεχνικού πλάνου, καταφέρνοντας με αυτόν τον τρόπο να κοιτάξει κατάματα τα όσα οι μέντορες της είχαν επιτύχει.

Βέβαια, όπως συνέβη και με τις υπόλοιπες πρωτοπόρες prog μπάντες της χώρας, άλλοτε σε μικρότερο (Espiritu) κι άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό (Crucis, Banana), το μέλλον των Bubu φαινόταν προδιαγεγραμμένα δυσοίωνο. Το γεγονός, λοιπόν, πως κατόπιν ενός τόσο συναρπαστικού έργου αυτό που ακολούθησε ήταν η διάλυση και ανυπαρξία του σχήματος και η ουσιαστική λησμονιά του ονόματος του, δεν θα πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση. Πάντως, ο Daniel Andreoli, ιθύνων νους και βασικός συνθέτης της μπάντας, δημιουργώντας έναν πλήρως ανανεωμένο πυρήνα μουσικών, αναγέννησε προσφάτως τους Bubu, κυκλοφορώντας πέρυσι το, κοινής αισθητικής και μουσικής συνάφειας (αν και σαφώς υποδεέστερο του εμβληματικού ντεμπούτου) , "Resplandor" EP. Το τι θα επακολουθήσει είναι πρακτικά άγνωστο μα, ακόμη κι έτσι, η μουσική παρακαταθήκη που έχει αφήσει το "Anabelas" θα μνημονεύει για πάντα το μουσικό όχημα των Bubu ως μια από τις σπουδαιότερες καλλιτεχνικές συμπράξεις που είδαν το φως του αργεντίνικου ήλιου.