ProgSession #19: Crucis

Από τον Κώστα Σακκαλή, 16/10/2012 @ 12:27
Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 19:

Crucis - Los Delirios Del MariscalCrucis - Los Delirios Del Mariscal
1976
RCA Victor

Παρότι η λέξη latin μπροστά από οποιοδήποτε είδος του rock συνειρμικά μπορεί να φέρει στο μυαλό groovy κρουστά ή flamenco κιθάρες η αλήθεια είναι ότι ένα από τα καλύτερα δείγματα στο progressive rock της Αμερικής του Νοτίου Ημισφαιρίου ακούγεται τόσο ευρωπαϊκό που δύσκολα θα μάντευες την καταγωγή του. Κι όμως, το συγκρότημα από την Αργεντινή δεν κατάφερε ποτέ να ακουστεί στη Γηραιά Ήπειρο και μας άφησε μόλις δύο εξαιρετικούς δίσκους (με τον υποφαινόμενο να είναι με διαφορά ο καλύτερος) πριν διαλυθεί χωρίς ούτε δείγμα της αναγνώρισης που του άξιζε.

Οι Crucis (Σταυρός) δημιουργήθηκαν 1974 και έδρασαν στο Buenos Aires όπου κυκλοφόρησαν τον πρώτο και ομώνυμο δίσκο τους το 1975. Η αρχική πενταμελής τους σύνθεση στράφηκε σε μικρές prog συνθέσεις που άφησαν πολύ καλά δείγματα γραφής αλλά ήταν οι αλλαγές εντός του συγκροτήματος που θα επιφέρουν και κάποιες μουσικές διαφοροποιήσεις και θα τους «αναγκάσουν» να δημιουργήσουν ένα μικρό αριστούργημα με το "Los Delirios Del Mariscal". Η αποχώρηση του μπασίστα Jose Luis Fernandez θα σημάνει την μετατόπιση του μέχρι τότε ρυθμικού κιθαρίστα Gustavo Montesano στο μπάσο ενώ ο ίδιος θα πάρει και τη σοφή απόφαση να αφήσει κατά μέρους τα φωνητικά προτιμώντας μία πιο instrumental κατεύθυνση. Ταυτόχρονα μαζί με τους Anibal Kerpel (πλήκτρα), Pino Marrone (κιθάρα) και Gonzalo Farrugia (των Ουρουγουανών Psiglo - τύμπανα) ανέπτυξαν μία χημεία που τους επέτρεψε να επεκτείνουν κατά πολύ τις ιδέες τους καταλήγοντας έτσι σε τέσσερις μόλις συνθέσεις - οι δύο μεγαλύτερες των δέκα λεπτών.

Από αυτές ξεχωρίζει αμέσως το κομμάτι που έδωσε και στο δίσκο τον τίτλο του. Αποτελεί ένα υπέροχο οργανικό ταξίδι με τη μελωδία του να κλέβει αμέσως την παράσταση και να ανήκει στην κατηγορία αυτών που από την πρώτη και μόνο ακρόαση τα νιώθεις τόσο οικεία σαν να μεγάλωσες ακούγοντάς τα, ιδιότητα που συνήθως αποδίδεται σε συγκροτήματα όπως οι Camel και οι Focus. Αμφότερα και καθόλου τυχαία αποτελούν πεδίο σύγκρισης των Crucis. Ειδικά τα μελωδικά περάσματα της κιθάρας φέρνουν με ευκολία στο μυαλό τους Andrew Latimer και Jan Akkerman και έχουν αυτή τη σπάνια ποιότητα να νιώθεις ότι μπορείς να τραγουδάς το κάθε λύγισμα της χορδής. Αντίστοιχου λυρισμού είναι και τα πλήκτρα που πρώτα ορίζουν τη βασική μελωδία και εν συνεχεία κρατάνε την ατμόσφαιρα σε αιθέρια επίπεδα. Τόσο συνθετικά όσο και σε νοοτροπία θα τολμούσα να πω ότι το κομμάτι αυτό θυμίζει το περίφημο "Aegean Sea" των «δικών μας» Aphrodite’s Child.

Η σκιά του "Los Delirios Del Mariscal" πέφτει βαριά στα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ τα οποία είναι εύκολο να παραμεληθούν αδίκως. Το εναρκτήριο "No Me Separen De Mi" αποτελεί το μοναδικό τραγούδι του δίσκου και λίγο λόγο της λατινογενούς γλώσσας, περισσότερο για το παιχνίδισμα και την άψογη ισορροπία μεταξύ τεχνικής, πολύπλοκων ρυθμών και μελωδίας, θυμίζει έντονα την ιταλική progressive σκηνή. Οι δύο συνθέσεις που αποτελούν τη δεύτερη πλευρά του βινυλίου έχουν και τη μεγαλύτερη ομοιογένεια, κινούμενες στο symphonic prog, δίνοντας την ευκαιρία στα μέλη των Crucis να εντυπωσιάσουν με το ατομικό και συλλογικό ταλέντο τους (ο ντράμερ μάλιστα που εξαρχής δείχνει δομικό συστατικό της ποιότητάς τους λαμβάνει χώρο και για ένα solo) χωρίς ποτέ να ξεχνάνε να είναι άμεσοι και με φαντασία στο παίξιμό τους.

Ο δίσκος αυτός έμελλε να είναι και η τελευταία καινούργια δουλειά που θα ηχογραφήσουν και παρότι τον επόμενο χρόνο θα κυκλοφορήσει και ένας ζωντανά ηχογραφημένος δίσκος, μέτριας πάντως ηχητικής ποιότητας, οι ίδιοι θα διαλύσουν. Ο Gustavo Montesano αποδεικνύοντας ότι υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία στις τάξεις τους ηχογραφεί τον solo δίσκο "Homenaje" που ο ίδιος θεωρεί ως το τρίτο άλμπουμ των Crucis αφού λίγο ως πολύ όλα τα μέλη τους εμφανίζονται εδώ. Μετά από κάποιες ανεπιτυχείς προσπάθειες θα μεταβεί στην Ισπανία όπου θα ηγηθεί συνθετικά και όχι μόνο του (απαράδεκτου) euro-pop συγκροτήματος των Ole Ole και θα καταφέρει (προφανώς) με τις συνεχείς επιτυχίες τους να γεμίσει τον τραπεζικό λογαριασμό του. Ο καταπληκτικός Pino Marrone θα χαθεί ανάμεσα σε λιγοστές session δουλειές και ακόμα λιγότερες προσωπικές κυκλοφορίες που κινούνται σε jazz κατευθύνσεις, όπως παρόμοια θα είναι και η πορεία του Anibal Kerpel μόνο που αυτός την τελευταία δεκαετία θα εμφανιστεί ως καταξιωμένος παράγοντας στη μουσική επένδυση ταινιών. Τραγικότερος όλων, ως συνήθως, ο drummer του συγκροτήματος Gonzalo Farrugia, που το 2009 θα δώσει ο ίδιος τέλος στη ζωή του αφήνοντας πίσω ελάχιστα δείγματα του σπουδαίου ταλέντου του.

Τον επόμενο μήνα θα φιλοσοφήσουμε για το αν συνορεύει η Ιταλία με τη Γερμανία.
  • SHARE
  • TWEET